Μου θυμίζεις ένα βράδυ στα 25 μου, που έφαγα ένα σάντουιτς γυρνώντας από τη Λαμία. Είχα σταματήσει στην Εθνική και πίστευα ότι αυτός ο εμετός δεν θα τελειώσει ποτέ. Μη σου πω ότι σχηματιζόταν πάνω το πρόσωπο σου. Σου αξίζουν όμως συγχαρητήρια. Είσαι και θα μείνεις για πάντα στην ιστορία ως η γυναίκα που κατάφερε να διαλύσει μία από τις μεγαλύτερες μπάντες, αν όχι την μεγαλύτερη, στον πλανήτη Γη.
Φαντάζομαι τον εαυτό μου αν είχα γνωρίσει τον Τζον και κάναμε παρέα. «Ρε συ Τζον» θα του έλεγα, «ξέχνα τη την πατσαβούρα, έχεις πιει απλά πάρα πολύ. Είναι το Woodstock σε λίγες ημέρες, έχεις να δεις τόσες γκόμενες που θα ξεχάσεις το όνομα σου». Αλλά κατάφερες να τον μαγέψεις. Και απορώ γιατί.
Έχω δει τα εκθέματά σου. Είναι κάτι wannabe ψαγμένες αηδίες που υποτίθεται ότι προβληματίζουν τον κοσμάκη. Κάτι τύπου Μαέβιους Παχατουρίδης, όπου έχεις κοτσάρει έναν άσπρο κενό πίνακα και όλοι λένε «πωωω τι σου είναι η Yoko, το ‘χει ψάξει». Α μπα. Είμαι σίγουρος ότι έχεις κάνει τόσο LSD στη ζωή σου, που έπεισες τα ανύπαρκτα εγκεφαλικά σου κύτταρα ότι έκανες τέχνη.
Για να μην μιλήσω για την ενασχόλησή σου με την μουσική. ΑΜΠΑΛΗ. Τόσο απλά. Αν δεν ήταν ο Τζον να γράφει μουσική, δεν θα ήσουν ούτε 5ο όνομα σε μπουζουκτσίδικο στην παλιά Εθνική Οδό. Ακούστε εδώ. Σε σημερινό talent show θα πετάγαμε γιαούρτια. Το καλό, στο πήλινο.
Τα ξέρουν όλοι τα χουνέρια σου. Έχει βουίξει ο τόπος. Από τους δημοσιογράφους και τον Πολ Μακάρτνι μέχρι τις πρώην κολλητές σου. Πήγαινες στις πρόβες που έκανε η μπάντα και πεταγόσουν σαν να μην πω τι. «Αυτό δεν είναι ωραίο». «Αυτό μην το παίξετε έτσι». Ποιος σε ρώτησε μωρή; Καλά τα έλεγε ο Τσώρτσιλ. «Μην εμπιστεύεστε Ιάπωνες παρά μόνο για αυτοκίνητα. Και για το τελευταίο δεν είμαι σίγουρος».
Κάπως έτσι ξεκίνησε η φαγωμάρα μεταξύ του Τζον και του Πολ και το έβαλες και εσύ το χεράκι σου. Και δεν το λέω εγώ, εσύ τα έχεις πει στο Rolling Stone. Ήσουν αυτή η φωνούλα στο αυτί του Λένον που του έλεγε ότι δεν μπορεί να κάνει ο Μακάρτνι ό,τι θέλει. Πώς εκείνος ήταν το αστέρι και αν δεν μπορεί κανείς να το καταλάβει αυτό, τότε δεν αξίζει. Έτσι φαγώθηκαν οι Beatles μεταξύ τους και πιστεύω ότι γελούσες σαν κακιά μάγισσα πάνω από το καζάνι σου.
Και μετά ήρθαν τα solo άλμπουμ του Λένον.
Ήταν εκείνη η εποχή που έβγαινες παντού γυμνή. Εντάξει ήταν η εποχή των χίπηδων και του θάμνου ανάμεσα στα πόδια των γυναικών, αλλά εσένα δεν ήταν αυτό το πρόβλημα σου. Δηλαδή, δεν πιστεύω ότι σε κοιτούσε κανείς και έλεγε «Κωλόφαρδος ο Λένον, τον τυχεράκια». Αντιθέτως, μάλλον θα έπεφτε ατάκα του τύπου «Ρε τύφλα, έλεος!» ή «Καλό παιδί, αλλά από γούστο…». Και να σου με τα τσιγάρα, να τραγουδάς και στα live και να σε κοιτάει ο κόσμος σαν να έχει πεταχτεί δαίμονας από τη Κόλαση.
Δυστυχώς για την 7η τέχνη, πειραματίστηκες και με το σινεμά, με αυτή την αηδία που ονόμασες «Νο.4» γιατί ξεχείλιζες και από έμπνευση. Κανείς δεν κατάλαβε τι είναι. Ούτε το 1966, ούτε τώρα. Είναι biopic; Είναι ντοκιμαντέρ; Ευτυχώς κανείς δεν ασχολήθηκε πάρα μόνο οι κριτικοί που του έδωσαν 3/10 (καθόλου τυχαίο το τρία).
Ένα θετικό θα σημειώσω μόνο: ότι με τα λεφτά του μακαρίτη έφτιαξες αρκετά μουσεία σύγχρονης τέχνης. Και ότι αυτά γέμισαν με έργα που, ευτυχώς, ΔΕΝ ήταν δικά σου. Μου λέει ο άλλος «Μα είναι φεμινίστρια». Ξέρω κι άλλες φεμινίστριες που είναι και ταλαντούχες και έχουν αλλάξει τον κόσμο με τις δημιουργίες τους. Βλέπε Πάτι Σμιθ. Βασικά, ντρέπομαι και να την συγκρίνω με την Πάτι Σμιθ.
Από ένα σημείο και μετά, έχασα λίγο την μπάλα με το τι κάνεις, με τι ασχολείσαι και γενικά με τι καταπιάνεσαι. Για τον πολύ απλό λόγο ότι δεν με ενδιαφέρεις. Ό,τι και αν έχεις κάνει, στο μυαλό μου θα είσαι πάντα εκείνη η κατσαρίδα στο αυτί του Λένον. Η ξινή γκόμενα που έχει γνώμη για όλα και κυρίως για εκείνα που δεν κατέχει. Αυτή η τύπισσα που βάζει λόγια στις αντρικές παρέες και τις καταστρέφει. Που επειδή δεν ξέρει να στίβει ούτε πορτοκάλι στον αποχυμωτή, ασχολείται με ένα σωρό δήθεν ψαγμένες αηδίες. Που βαδίζει στη σκιά σημαντικών προσωπικοτήτων επειδή η δική της δεν έχει τίποτα το ενδιαφέρον.
Και μπορεί να έχεις φτάσει στην τρίτη ηλικία και να συναγωνίζεσαι τον Μάμρα τον Παντοτινό, αλλά όσα χρόνια και αν περάσουν, ό,τι και αν κάνεις μέχρι να κλείσεις στα μάτια σου, θα είσαι πάντα αυτή: η τύπισσα που κατάφερε να διαλύσει την μεγαλύτερη μπάντα στον πλανήτη.
Σιχάθηκα.
