Όταν η κουβέντα πάει στους Chicago Bulls μία είναι η λέξη –για την ακρίβεια δύο- που έρχεται στο μυαλό. «Michael Jordan». Όχι Phil Jackson, όχι Derrick Rose.
Michael Jordan.
Αυτός ακριβώς, τίποτα άλλο.
Τσέκαρε κειμενάκι που έχουμε γράψει για τον «Μιχαλάκη».
Ο «His Airness» είναι σίγουρα ο βασικός λόγος που οι «ταύροι» έκαναν παπάδες τη δεκαετία του ’90, ωστόσο δεν ήταν ο μόνος. Όταν αναφερόμαστε στην ομάδα-δυναστεία του ΝΒΑ στα 90’s, αδικούμε πολλές φορές κάποιον βασικό. Έναν τύπο που ήταν εκεί σε όλες τις μεγάλες στιγμές, από το πρώτο μέχρι και το τελευταίο πρωτάθλημα. Τον τύπο-πρωταγωνιστή, που δεν πήρε ποτέ την αναγνώριση που του άξιζε. Τον «Ινδιάνο» του ΝΒΑ. Τον Scottie Pippen.
Δυστυχώς για τον Scottie, οι όροι «στήριγμα του Jordan» και «δεύτερο βιολί» θα είναι για πάντα εκεί, δίπλα στο όνομά του. Ακόμα και αν είναι μέσα στους 50 καλύτερους στην ιστορία, μέλος του Hall of Fame ή ένας από τους πιο πλήρεις όλων των εποχών, αυτοί θα είναι εκεί για να τον υποβαθμίζουν.
Άδικο; Πέρα για πέρα.
Τον ήθελαν όλοι εκτός από τις ομάδες του
Από την πρώτη μέρα που μπήκε στο ΝΒΑ ήταν κάτι σαν το «μαύρο πρόβατο». Δεν έφταιγε εκείνος, αλλά τα σωματεία που τον επέλεγαν. Σαν να είχε μια ταμπέλα που έλεγε «MH ME ΣΕΒΕΣΤΕ» ένα πράγμα.
Αρχικά, είδε την ομάδα που τον επέλεξε στο ντραφτ, τους Seattle Supersonics, να τον επιλέγουν στο νο.5 και καπάκι να τον στέλνουν στους Bulls για κάποιον «μπακαλιάρο» ονόματι Olden Polynice.
Αν στο Seattle είχαν αφήσει τον Pippen να ενωθεί με τους Shaun Kemp και Gary Payton η ιστορία θα ήταν εντελώς διαφορετική. Εκείνοι προτίμησαν όμως έναν τύπο που τελείωσε την καριέρα του με 2.7 πόντους μέσο όρο.
Μετά ήταν η σειρά των «ταύρων» να τον αδικήσουν. Όσο αγωνιζόταν πλάι στον Jordan δεν γινόταν να έχει τον πρώτο λόγο. Ακόμα όμως και τη χρονιά που σταμάτησε ο «Air» το 1993, ο Pippen ήταν ο βασικός πρωταγωνιστής και ο λόγος που η ομάδα διεκδίκησε την είσοδο στους τελικούς.
Μιλάμε για μια χρονιά που έδινε 22 πόντους, 8.7 ριμπάουντ και 5 ασίστ ανά παιχνίδι αλλά το συμβόλαιο που άξιζε δεν το ‘παιρνε. Και σε ένα από τα παιχνίδια της (κακής) τύχης, λύγισε.
Ήταν η μόνη φορά σε ολόκληρη την καριέρα του που έβαλε τον εαυτό του πάνω από την ομάδα. Ήταν τότε που αρνήθηκε να παίξει στην τελευταία φάση του τρίτου τελικού του 1994 απέναντι στους Knicks. Για κακή του τύχη, στην εξέλιξη της φάσης αποδείχτηκε ότι οι Bulls μπορούσαν και χωρίς αυτόν, καθώς ο φίλος του, Tony Kukoc, κατάφερε να πάρει πάνω του όλη τη δόξα.
Μετά από αυτό το παράπτωμα ήταν σχεδόν βέβαιο ότι θα έφευγε. Λέγεται πως οι Supersonics είχαν συμφωνήσει μαζί με τους «ταύρους», αλλά υπήρξε ένα τηλεφώνημα που άλλαξε τα δεδομένα. Επανερχόταν, λέει, στη δράση ο Michael Jordan.
Τελικά ο Pippen παρέμεινε στους Bulls και η ιστορία συνέχισε να γράφεται με χρυσά και κόκκινα γράμματα.
Ο LeBron των 90’s
Στη σύγχρονη ιστορία του ΝΒΑ πολλά λέγονται για τις ομοιότητες Jordan και LeBron αλλά δεν βλέπω κάτι τέτοιο. Ο Jordan ήταν το κάτι άλλο. Ένα κράμα Westbrook-Kobe που δεν είχε δει ποτέ κανείς μέχρι τότε. Ο LeBron από την άλλη είναι ο κυρίαρχος του ΝΒΑ και δίκαια είναι ο «Βασιλιάς». Μόνο που είχε πρόδρομο.
Και ποιος ήταν αυτός; Ο Σκόταρος.
Μια ματιά στα χαρακτηριστικά τους να ρίξει κανείς, δεν θα δει διαφορές. Αθλητικοί αμφότεροι πέραν του φυσιολογικού, με μακριά άκρα, σκληράδα και πολύ, πολύ μπάσκετ.
Δεν είναι υπερβολή λοιπόν να πούμε ότι από άποψη στυλ, ο LeBron είναι ο νέος Pippen.
Αν μπορεί κανείς να βρει τη διαφορά τους αυτή είναι η εξής: Ο εγωισμός. Ο LeBron είναι μεν παντού στο γήπεδο, αλλά πρέπει να φέρεται σαν ηγέτης. Θα δώσει ενέργεια εκεί που πρέπει προκειμένου να παραμείνει στο παρκέ περισσότερο για να δώσει σιγουριά στους συμπαίκτες του. Δεν θα κάνει ποτέ το χαμάλη. Ο Pippen έκανε ΚΑΙ αυτό.
Θα έκανε μεν τη μεγάλη ενέργεια. Θα έβαζε ένα κρίσιμο σουτ. Θα κάρφωνε βίαια στη μάπα του Patrick Ewing αλλά ταυτόχρονα θα έκανε και το φάουλ παρά το γεγονός ότι στο επόμενο θα έβγαινε εκτός. Θα ορμούσε για μια χαμένη μπάλα, θα σκύλιαζε στην άμυνα.
Και αυτό είναι που τον κάνει ξεχωριστό. Ήταν μια παιχτάρα που με τα σημερινά δεδομένα θα έβλεπαν όλοι τις προδιαγραφές του και θα έστηναν την ομάδα τριγύρω του. Θα έβαζαν 10 προπονητές από πάνω του για να τον κάνουν να φέρεται και να παίζει σαν ηγέτης. Με τη μόνη διαφορά ότι είχε ΚΑΙ χαρακτηριστικά ρολίστα. Σαν τους απλούς και τίμιους παίκτες, τους εργάτες, που δίνουν όλο τους το «είναι» για την ομάδα.
Αυτός είναι ο Scottie Pippen. Είναι ίσως ο τύπος που σεβάστηκε όσο κανείς το ομαδικό παιχνίδι που αποκαλούμε μπάσκετ. Και ας αδικήθηκε ακόμα και από τους ίδιους του τους ανθρώπους. Η αναγνώριση ήρθε από έναν και δεν χρειάστηκε άλλον. Τον ίδιο τον Jordan.
Μπορεί η ιστορία να μην γράφει το όνομά του πλάι στον MVP της σεζόν ή κάποια άλλη ατομική διάκριση, ωστόσο το «6 πρωταθλήματα» είναι από μόνο του μεγάλο. Και όχι σαν ρολίστας, αλλά σαν συμπρωταγωνιστής σε ένα έργο που η νο1 θέση είναι δικαιολογημένα καπαρωμένη.
Χρόνια πολλά Ινδιάνε. Χαρούμενα 54α γενέθλια.
