Ήταν εκείνη η περίοδος ΠΑΣΟΚ που διανύαμε σαν Ελλάδα. Που οι γονείς μας έβγαζαν ακόμη αρκετά λεφτά από τις δουλειές τους και που μπορούσαν να κάνουν διακοπές για κάνα μήνα χωρίς να δουλεύουν απαραίτητα στον δημόσιο τομέα. Ωραίες εποχές. Ξένοιαστες. Και για εμάς φυσικά όπου υπάρχει άφθονο μπάνιο, μπόλικο παιχνίδι και πολλά κόμικς για να σκοτώσουν τις βαρετές ώρες που οι δικές σου δεν ήθελαν να παίζεις έξω το μεσημέρι «για να μην σε ζαλίσει ο ήλιος». Ω ναι, κόμικς!
Το περιοδικό σε άλλη εποχή
Τότε το κόμικ -και γενικότερα το περιοδικό- δεν ήταν σπατάλη. Ήταν επένδυση για τους γονείς και έξτρα φίλος για όλους εμάς, που δεν περιμέναμε φυσικά το καλοκαίρι για να τα διαβάσουμε. Ήταν ένας άλλος μαγικός κόσμος για μετά το σχολείο με το μεσημεριανό, τα βαρετά απογεύματα ή και για την στιγμή που υποτίθεται ότι διαβάζαμε μαθηματικά – been there done that. Όμως το να τα μαζέψεις για τις διακοπές με τους γονείς, είχε μία ολόκληρη διαφορετική ιεροτελεστία. Ήξερες ότι δεν μπορείς να τα πάρεις όλα, συν του ότι όλο και κάποιο καλοκαιρινό τευχάκι θα έβγαινε για να χαζέψεις. Και κακά τα ψέματα, το κάθε κόμικ, είχε την δική του αίγλη. Τις δικές του ιστορίες. Και φυσικά το δικό του ξεχωριστό κοινό, αφού όλο και κάποιο θα σούφρωνε ο πατέρας σου για να γελάσει πριν τον πάρει το βράδυ ο ύπνος. Τα έχωνες σε μία τσάντα που έμπαινε στο πορτ-μπαγκάζ και ήξερες πως θα έχεις παρέα.
Για να τα θυμηθούμε
Αρχικά το Μίκυ Μάους. Τότε στα 90s δεν έβγαινε από τις Καθημερινές Εκδόσεις, αλλά από τις εκδόσεις Τερζόπουλος (είχαν τους περισσότερους τίτλους κόμικς της αγοράς). Ήταν το κλασσικό. Το ευκολάκι. Για όλες τις ώρες. Υπήρχαν και κάτι τρίμηνες και εξαμηνιαίες εκδόσεις όπως το Σούπερ Μίκυ ή το «Κλασσικά» που είχαν περισσότερες ιστορίες και αφιερώματα. Επειδή το Μίκυ ήταν το «μικρούλι» της υπόθεσης, το είχες ήδη ξεκοκκαλίσει στο αυτοκίνητο πριν φτάσετε στον προορισμό.
Είχες βέβαια και το Αλμανάκο. Τον σούπερ σταρ. Μεγάλο και ογκώδες. Η μεγάλη του μαγκιά είναι πως φιλοξενούσε περισσότερες περιπέτειες και ως επί το πλείστον spin offs όπως θα τα λέγαμε σήμερα. Για παράδειγμα είχε περιπέτειες με τον Φάντομ Ντακ, τον Ιντιάνα Γκούφυ ή τον Ντάρκγουϊνγκ Ντακ. Τα alias των ηρωών δηλαδή. Επίσης έπαιζε πολύ αφιέρωμα σε βιντεοπαιχνίδι. Από walkthroughs μέχρι κωδικούς και κόλπα. Στα πιο «ειδικά» είχες το Ντόναλντ και το Μίκυ Μυστήριο, αλλά και το τετραπέρατο «ΚΟΜΙΞ». Όλα τους, φιλοξενούσαν κυρίως ιστορίες σχεδιαστών όπως του Ρομάνο Σκάρπα, του Ντο Ρόσα και του αξεπέραστου Καρλ Μπακς, του «μπαμπά» του Σκρουτζ.
Από την άλλη ήταν μία ομάδα μόνα τους τα Αστερίξ και τα Λούκι Λουκ. Για τον βασικό λόγο ότι δεν περίμενες άλλο τεύχος τέλος της εβδομάδας ή του μήνα. Ήξερες ποια είναι, τα μάζευες σιγά-σιγά για την συλλογή σου και τέλος. Και πάλι έπρεπε να διαλέξεις ποια θα πάρεις. Κυρίως αυτά που είχες να διαβάσεις καιρό και σου είχαν λείψει.
Η ζωή μαζί τους στις διακοπές
Μαζί με το περιοδικό ξεκινούσε και μία άλλη αντιμετώπιση της διακοποκατάστασης. Αρχικά υπήρχε περισσότερη όρεξη για σκουπιδοφαγία με τόσο περιοδικό. Ωραία χρόνια. Έτρωγες σαπίλες και δεν έπαιρνες κιλό. Πατατάκια. Γαριδάκια. Παγωτά. Αλήθεια τώρα, υπάρχει παιδί που δεν έχει λερώσει το κόμικ του με παγωτό; Και ενώ το αγόραζες από το περίπτερο έκανες και μία ψαχτική μήπως έχει βγει κάποιο νέο τεύχος που δεν το έχεις πάρει χαμπάρι. Και γύριζες το περίπτερο γύρω-γύρω σαν το λαγωνικό και έλεγες «γιατί η Μίνι Μάους έχει δικό της περιοδικό; Επειδή έχει τον άλλο τον ζουμπά γκόμενο;». Είχες και εκείνα τα περίεργα τα αντρικά με τα Playboy, με κάτι κυρίες που φορούσαν κάτι περίεργα. Αλλά στο διάολο ρε. Τι είναι αυτά; Πού είναι ο Φάντομ Ντακ να παίξει μπαλίτσα με τον Φέθρυ; Να διαβάσεις και κάτι επίκαιρο να γουστάρεις. Στο Μουντιάλ του 1994, τα περισσότερα είχαν ιστορίες με πρωταγωνιστή το ίδιο το ποδόσφαιρο ή αφιέρωμα για την Εθνική – ασχέτως που πήγε άπατη. Και όμορφα και ωραία όλα αυτά για όταν οι μεγάλοι μπεκροέπιναν ή δεν έλεγαν να ξεκουμπιστούν από το σπίτι της γιαγιάς στο χωριό. Είχαν τον κόσμο τους και είχαμε τον δικό μας.
Μας χάρισαν πολλά περισσότερα
Μακριά από εκείνο το παιδικό καταφύγιο που ονομάζεται κόμικς, εκεί που η ανεμελιά έδωσε την σειρά της στην υπευθυνότητα και την ενηλικίωση, συνέβη και αυτό που δεν το είχαμε καν καλοσκεφτεί κάθε φορά που τα τακτοποιούσαμε στα ράφια μας. Τα κόμικς ήταν η πρώτη μας επαφή με περιοδικό. Πέρα από τα βιβλία που γνωρίσαμε μικροί, από τον «Πόλεμο των Κουμπιών» μέχρι τον «Χακλμπέρι Φιν», τα κόμιξ μας βοήθησαν να πάρουμε ένα βάφτισμα πυρός που μας βοήθησε να συνθέσουμε τις δικές μας ιστορίες.
Δεν ξέρω αν αυτό το κείμενο θα πέσει στο μάτι κάποιου γονέα, όμως θα χαρεί να μάθει πως τα κόμικς δεν υπήρξαν μόνο ανάπαυλα και δεν ήταν χάσιμο χρόνου. Μας βοήθησαν να αγαπήσουμε περισσότερο το διάβασμα. Να αφοσιωθούμε και να επικεντρωθούμε σε αυτά που μας ενδιέφεραν. Σίγουρα, με μία παιδικότητα και αθωότητα, αλλά φρόντισαν να βάλουν τον σπόρο στο κεφάλι μας για να φυτρώσουν τρελές, περιπετειώδεις, αναπάντεχες, πέρα από τα όρια της φαντασίας, ιδέες. Μας έδειξαν νέους κόσμους, μας έκαναν να αγαπήσουμε το περίεργο και το ιδιότροπο και την τέχνη γενικότερα. Και όσοι πέρασαν επαγγελματικά στο χώρο των κόμικς, κατανοούν πως δεν είναι τα «μικυμάου» που μας τρώνε τα μυαλά. Περνάνε μηνύματα για την κοινωνία και τον κόσμο γύρω σου. Απλά με τον δικό τους μοναδικό τρόπο.
Δεν τα πέταξα ποτέ. Και θα χαρώ μια μέρα, να τα ανοίξει με την ίδια λαχτάρα και το δικό μου παιδί.
