«Θέλεις να σε στείλουμε Παρίσι»; Θέλω. «Για να δεις τη συναυλία της Σακίρα;» Φυσικά και θέλω. «Σε VIP θέσεις;» Γιατί να μην θέλω; «Και να γνωρίσεις και τη Σακίρα;» ΘΕΛΩ ΘΕΛΩ ΘΕΛΩ! Κάπως έτσι ήταν ο λιτός, σύντομος αλλά περιεκτικός διάλογος στα γραφεία της DPG πριν λίγο καιρό, όταν οριστικοποιήθηκε το ταξίδι για τη συναυλία στην Αρένα του Accor Hotels στο Μπερσί.
Θα μπορούσα να μιλήσω για το Παρίσι. Δεν πρόλαβα να δω πολλά μέσα σε μιάμιση μέρα. Θα μπορούσα να μιλήσω για το φαγητό. Χωρίς να θέλω να φανώ βλάχος, σαν την ελληνική κουζίνα (και τη Χαλκιδική) δεν έχει, τι να μας πουν τώρα οι Γάλλοι, μια κρέπα δεν ξέρουν να φτιάχνουν. Για τον καιρό, μην μιλήσω καν: έφυγα από την Ελλάδα καλοκαίρι κι έφτασα Παρίσι σε βαρύ φθινόπωρο με κρύο και συννεφιά. Οπότε καλύτερα να μιλήσω για τη Σακίρα. Που την είδαμε μαζί με τη Δέσποινα Καμπούρη του Queen.gr στη συναυλία, από κοντά.
Τόσο κοντά που το κούνημα των οπισθίων της δημιουργούσε ένα ελαφρύ δροσερό αεράκι που χάιδευε τα μάγουλά σου. Αλλά κυρίως τη συναντήσαμε καμιά ώρα πριν τη συναυλία, ένα «γκρουπ της χαράς» 20 ατόμων της Viber.
Η συνάντηση που ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ περίμενε. Η Σακίρα.
Περιμέναμε αρκετή ώρα να έρθει. Χαλάλι της. «Απαγορεύεται να έχετε μαζί το κινητό. Θα βγάλουμε φωτογραφίες εμείς και θα σας τις στείλουμε». Κρίμα, μια σέλφι με τη Σακίρα την ήθελα κολασμένα. Ήρθε η άμεση συνεργάτης της να μας μπριφάρει. «Έχετε ερωτήσεις;» - «Φυσικά και έχουμε! Δημοσιογράφοι είμαστε!» - για την ακρίβεια οι μόνοι δημοσιογράφοι ανάμεσα στους 20 της παρέας. Ένα ανεπαίσθητο «ωχ…» βγήκε από τα χείλη της συνεργάτιδας, ακόμα αναρωτιόμαστε το «γιατί». Αλλά τέλος πάντων, η Σακίρα, το Σακιράκι, εμφανίστηκε κάποια στιγμή μπροστά μας. Κι εκεί συνειδητοποιείς ότι άξιζε κάθε δευτερόλεπτο της αναμονής…
Η Σακίρα είναι όμορφη. Κολασμένα όμορφη. Μικροκαμωμένη προφανώς, μια κανονική «βόμβα τσέπης», περπάταγε και «πέταγε» πάνω στα ψηλά της τακούνια. Σαραντάρα αλλά με πρόσωπο τριαντάρας και σώμα εικοσάχρονης, με ένα κολλητό παντελόνι και hips τα οποία don’t lie. Αδιανόητη κατάσταση, να κάνεις προσπάθεια να την κοιτάς στα μάτια και να μην μπορείς. Μίλησε για λίγα δευτερόλεπτα με τον πρώτο της γραμμής, έναν γκρούπι που είχε στείλει χιλιάδες μηνύματα στο Viber για να τη συναντήσει, που έχει τατουάζ με το όνομά της στο σώμα του και προφανώς και στην καρδιά του, που ήθελε να χορέψουν μαζί αλλά δεν γινόταν και μετά ένας – ένας ή δυο – δυο, στηθήκαμε να βγάλουμε μια φωτογραφία μαζί της.
Είχα σκεφτεί όλα τα πράγματα που ήθελα να τη ρωτήσω. «Ποια είναι τα τρία πράγματα που κάνουν τα σόου σου τόσο ξεχωριστά;» «Αν ο τελικός του Μουντιάλ είναι ανάμεσα σε Ισπανία και Κολομβία, με ποιον θα είσαι;» «Είσαι από τη Μπαρανκίγια, όπως και η Σοφία Βεργκάρα. Τι συμβαίνει σε αυτή την πόλη επιτέλους; Είναι όλες οι γυναίκες εκεί τόσο όμορφες και τόσο σέξι;» Και άλλες ερωτήσεις, όσες προλάβαινα.
Ο διάλογος κανονικά θα έπρεπε να είναι ως εξής:
- Γεια σου Σακίρα. Κώστας…
- Γεια σου Kostas. Από Ελλάδα είσαι;
- Ναι κορίτσι μου, από Ελλάδα.
- Ααααα, μου αρέσει πολύ η Ελλά…
- Άστα αυτά τώρα. Τι ώρα να περάσω να σε πάρω μετά τη συναυλία να πάμε για μπύρες να τα πούμε σαν άνθρωποι;
- Εεεεε, τελειώνει κατά τις 11, 12 είναι καλά;
- Τέλεια, θα σε περιμένω στο πάρκινγκ.
Ή:
- Γεια σου Σακίρα. Είμαι ο Κώστας, δημοσιογράφος από την Ελλάδα.
- Γεια σου Kostas. Στο Ratpack δεν γράφεις;
- Ναι! Πού το ξέρεις;
- Σε διαβάζω καθημερινά. Δεν χάνω άρθρο σου.
- Τιμή μου, σε ευχαρ….
- Άστα αυτά τώρα. Τι ώρα θα περάσεις να με πάρεις μετά τη συναυλία να πάμε για μπύρες να τα πούμε σαν άνθρωποι;
- Εεεεεε, κατά τις 12 είναι καλά; Θα είσαι έτοιμη;
- Τέλεια, θα σε περιμένω στο πάρκινγκ.
Ή:
- Γεια σου Σακίρα. Είμαι ο Κώστας. Χαίρομαι πολύ που σε γνωρίζω.
- Γεια σου Kostas. Ωραίο μουστάκι. Σου πάει πολύ.
- Σε ευχαριστώ πολύ κοριτσάρα μου. Κι εσύ καλή είσαι.
- Αλήθεια; Μου το λένε συχνά, αλλά από σένα έχει άλλη βαρύτητα.
- Να σου πω Σακ, επειδή εδώ δεν μπορούμε να τα πούμε με την ησυχία μας, να περάσω μετά να σε πάρω να πάμε κάπου ήσυχα;
- Ε πες το ρε παιδί μου επιτέλους και νόμιζα δεν θα το προτείνεις ποτέ!
- Τέλεια. 12 θα σε περιμένω στο πάρκινγκ. Καλή δουλειά.
Αλλά στην πραγματικότητα, πήγε ως εξής:
Την χαιρετήσαμε, μας χαιρέτησε. Πιαστήκαμε αγκαλιά. Μας λέει «από Ελλάδα είστε;» Απάντησα «ναι, χαίρομαι πολύ που σε γνωρ….» - «NEEEEEXT!». Ο φωτογράφος είχε βγάλει 1 (ολογράφως: μια ολόκληρη φωτογραφία) και κάπου εκεί η σύντομη αλλά γεμάτη ουσία συνάντησή μας ολοκληρώθηκε, με ένα ελληνοπρεπέστατο «efharisto» στα ελληνικά. Και τι είπα ο γραφικός; «Παρακαλώ»…
Πήγαμε στις θέσεις μας, στον κατάμεστο χώρο – εξέδρες και Αρένα – του Accor Hotels και απολαύσαμε μια εκπληκτική συναυλία. Ακόμα και για μένα, που δεν είμαι το «κοινό της», που είμαι 45 και τα μισά και βάλε τραγούδια της δεν τα ήξερα, ήταν μια εμπειρία μοναδική.
Διότι η Σακίρα για σχεδόν δυο ώρες περπατάει, χορεύει, παίζει κιθάρα, παίζει ντραμς, «παίζει» με τον κόσμο, αλλάζει 4 ή 5 διαφορετικά ρούχα, κινείται από μπαλάντες μέχρι «βαριά χορευτικά» και κουνιέται καλύτερα από οριεντάλ χορεύτρια – μιλάμε ότι θες δραμαμίνη από το κούνημα, μιλάμε για κούνημα γοφών και οπισθίων από άλλη διάσταση.
Στα 40-κάτι της. Ακάματη, επί δυο ώρες. Να πηγαίνει πάνω – κάτω και δεξιά – αριστερά και να ξεσηκώνει τον κόσμο. Σόου-γούμαν από τις λίγες – γι’ αυτό και είναι στην πρώτη γραμμή τόσα χρόνια.
