Λένε πως το περιθώριο είναι γλυκό. Για τον Νικόλα Άσιμο, το περιθώριο ήταν το φυσικό του περιβάλλον. Το νερό που μέσα ζει το ψάρι. Με μια διαφορά. Ο Άσιμος δεν μπήκε μόνος του στο περιθώριο. Τον έβαλε η κοινωνία. Όχι άδικα. Δεν ήταν έτοιμη να δεχτεί συμπεριφορές σαν του Νικόλα. Μεταξύ μας, ούτε τώρα είναι.
Ο Άσιμος που γεννήθηκε σαν σήμερα το 1949, είναι ακόμη πολύ μπροστά από την εποχή του. Και από την εποχή μας. Όσο τούτος εδώ ο κόσμος θα είναι παγιδευμένος σε στερεότυπα όπως «καλή δουλειά, καλά λεφτά, καλή ζωή» ο Άσιμος θα είναι παράταιρος, απροσάρμοστος όπως τον αποχαιρέτισαν οι φίλοι του όταν τον ξεπροβόδιζαν για την απάνω μεριά.
Ο Άσιμος είχε το άπαν σύμπαν γραμμένο στα παπάρια του. Ακριβώς έτσι όπως το λέω. Και δεν είχε το παραμικρό πρόβλημα που το άπαν σύμπαν είχε επίσης γραμμένο στα δικά του παπάρια τον ίδιο. Αρκεί να μην ενοχλούσε ο ένας τον άλλον. Να σεβόταν τον χώρο και τον χρόνο του. Και δυστυχώς εκεί χάλασε το γλυκό.
Σε ένα περιβάλλον που το να κολλάς ταμπέλα στον άλλον είναι ευκολότερο από το να κολλάς μια ίωση, ο Άσιμος φορτώθηκε ολόκληρη την βιομηχανία της ταμπέλας. Τον είπαν κομμουνιστή (εύκολο), αναρχικό (πιο εύκολο), ψυχάκια (πολύ πιο εύκολο). Στο τέλος τον είπαν και βιαστή. Κι εκεί γονάτισε. Λύγισε.
Κι αποφάσισε να την κάνει για εκεί που θα πέρναγε σίγουρα καλά ο μπαγάσας. Για εκεί πάνω… Η διαφορά του Άσιμου με τους άλλους σαν τον Άσιμο που έκαναν καριέρα με τον τίτλο του «αντί» είναι πως ο Άσιμος ήταν αυθεντικός. Και πως δεν ήθελε να είναι «αντί». Ήθελε μόνο να μην τον ενοχλούν. Και στα 39 χρόνια που πέρασε από τούτη εδώ την πλάση, ούτε αυτό δεν μπορέσαμε να του εξασφαλίσουμε… Γι’αυτό και την έκανε.
Είμαι ένας εντελώς διαφορετικός τύπος από τον Άσιμο. Με καλή δουλειά, καλά λεφτά, καλή ζωή. Πιστεύω σε όλα αυτά που ο Άσιμος τα είχε χεσμένα, όπως η αφοσίωση στην οικογένεια, η πίστη σε κάτι ανώτερο και η έννοια της πατρίδας. Αλλά θα έδινα και τη ζωή μου, ώστε να μην ενοχλούσαν όλοι αυτοί οι τύποι τον Νικόλα… Να τον άφηναν στην ησυχία του. Να τον άφηναν να μας δώσει κι άλλα αριστουργήματα με τη μουσική του. Και ξέρεις κάτι στο τέλος-τέλος. Ο Νίκολας που δεν πίστευε στους Αγίους ήταν πιο άγιος απ’ αυτούς που ξημεροβραδιάζονται μπροστά στα εικονίσματα μπας και συγχωρεθούν οι αμαρτίες τους. Να συγχωρεθούν αυτές για να κάνουν κι άλλες.
Βρε μπαγάσα, περνάς καλά ’κει πάνω;
