Δεν είναι ο ηθοποιός που επηρέασε την προηγούμενη, αυτή ή την επόμενη γενιά, αλλά εκείνους που υπήρξαν νέοι στα 60’s. Το ότι δεν τον προλάβαμε στο prime time του ωστόσο δεν σημαίνει κιόλας ότι δεν άφησε μια σπουδαία παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές με τόσες σπουδαίες παραστάσεις σε μικρή και μεγάλη οθόνη. Άλλωστε δεν μιλάμε για κάποιον τυχαίο, αλλά για τον Charlton Heston, τον τύπο που αποτελεί διαφήμιση για τη Μεγάλη Εβδομάδα κάθε χρονιάς. Ο λόγος; Ο ρόλος του ως Μωϋσής στο «The Ten Commandments», κυρίως όμως ως Judah Ben-Hur στην ομώνυμη ταινία.
Ο άνθρωπος που βαφτίσαμε στην Ελλάδα ως Τσάρλτον Ίστον εξαιτίας της παρεξηγήσιμης προφοράς του «Χέστον», μπορεί στο τέλος της ζωής του να κέρδισε πόντους παραξενιάς με τις ιδιαίτερες αποφάσεις που ήρθαν σε ανοιχτή κόντρα με την ακτιβιστική δράση του στο παρελθόν, ωστόσο ακόμα και έτσι κανείς δεν μπορεί να αναιρέσει τα όσα πέτυχε στην καριέρα του. Βέβαια το να βλέπεις έναν έντονο υποστηρικτή του δημοκρατικού κόμματος και των δικαιωμάτων του Martin Luther King να μετατρέπεται σε συντηρητικό ρεπουμπλικανό και ένθερμο οπαδό του Ronald Reagan είναι ένα γεγονός που ακόμα δεν κάθεται καλά σε πολλούς συμπατριώτες του Αμερικανούς.
«Έχω ζήσει πολλά. Μια ζωή που αντιστοιχεί σε δύο ανθρώπους» έχει πει σε συνέντευξή του. Γίνεται να μην τον πιστέψεις;
Υπερεκτιμημένος ή όχι;
Για τις γιαγιάδες και τους παππούδες μας, η μορφή του ως Judah Ben-Hur ήταν πραγματικά εμβληματική, σαν ένας τύπος που ξεχώριζε, προκαλούσε δέος και γέμιζε με αυτοπεποίθηση τον κόσμο σε μια εποχή που άπαντες προβληματίζονταν και έψαχναν διαρκώς για νέα πρότυπα. Ο Heston ανήκει σε μια σπουδαία ομάδα ηθοποιών που σπανίζει πλέον στο Hollywood, σε αυτή που δίχως τη σπουδαία ατάκα από το σενάριο, χωρίς την οδηγία για μια σούπερ σκηνή ή δράση να γεμίζει την οθόνη σε τέτοιο βαθμό που να τον παρακολουθείς σαν το πιστό σκυλί τον αφέντη. Είναι από τους ελάχιστους που μια ματιά, ένας μορφασμός, μια ατάκα που γράφτηκε απλά για να συμπληρώνει τις γραμμές του σεναρίου, να μπορεί να την εμφυσήσει με τέτοιο τρόπο στο θεατή που να μην μπορεί να το ξεχάσει με τίποτα. Κάπως έτσι άλλωστε δημιουργούνται κλασικές ατάκες και κορυφαίες σκηνές στην πολυποίκιλτη πλέον Έβδομη Τέχνη. Το καλύτερο βέβαια είναι ότι ηθοποιοί σαν τον Charlton Heston δεν χρειαζόταν να προσπαθήσουν και πολύ για να χαραχθούν στη μνήμη, ίσως αυτός είναι και ένας λόγος παραπάνω που σήμερα έχει αυτή τη «θεϊική» υπόσταση όταν το όνομά του αναφέρεται σε μια συζήτηση.
Για όλους εμάς που τον είδαμε αργότερα και όχι μόνο στον Ben Hur και το «The Ten Commandments» αλλά και στα «Touch of Evil», «Planet of the Apes», «Anthony and Cleopatra», «El Cid», «The Three Musketeers» ή το «Εarthquake» είναι ίσως δύσκολο να διακρίνουμε αυτή τη λάμψη που εξέπεμπε στα χρόνια της ακμής του.
Για την ακρίβεια ο πιο σύγχρονος ρόλος του είναι στα Φιλαράκια και στη σκηνή με τον Joey στο μπάνιο:
Συγκρίνοντάς τον με αρκετούς ηθοποιούς της γεννιάς του όπως ο Gregory Peck, o Paul Newman, o Glen Ford ή ο Richard Barton μπορούμε να πούμε ότι το ταλέντο του δεν βρισκόταν σε τόσο μεγάλα επίπεδα όσο αισθανόμαστε ότι κατείχε, ωστόσο το μόνο που μετράει σε αυτές τις περιπτώσεις δεν είναι απλά η ικανότητα αλλά ο τρόπος με τον οποίο κατάφερνε να «πουλήσει» την επιβλητική περσόνα του. Αυτή είναι άλλωστε που τον έχει ακολουθήσει μέχρι σήμερα και θα τον συνοδεύει κάθε φορά που αναφέρεται το όνομά του.
Για αυτό είναι ξεχωριστός
Μπορεί να πρόλαβε να χαλάσει την εικόνα του όταν διετέλεσε πρόεδρος της πανίσχυρης «Εθνικής Ένωσης Όπλων» (National Rifle Association) από το 1998 έως το 2003 ωστόσο το όνομά του θα βρίσκεται πάντα ανάμεσα στα τοτέμ της Έβδομης Τέχνης. Μπορεί ακόμα και σήμερα πολλοί να τον χαρακτηρίζουν «ατάλαντο» -και όμως υπάρχουν- ωστόσο όσοι μπόρεσαν να ζήσουν το μεγαλείο του την εποχή που μεσουρανούσε, θα σου πουν ότι το ταλέντο είναι το τελευταίο που κοίταξε κανείς στον Charlton Heston.
Η επιβλητικότητά του μπροστά στην οθόνη θα έπρεπε να διδάσκεται σε σεμινάρια.
