Κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 1980, όταν ο Σινάτρα βρισκόταν στον 70ο κύκλο της ζωής του, ο Ρόναλντ Ρίγκαν είχε αναφερθεί στην βράβευση του τραγουδιστή με το Προεδρικό Μετάλλιο Ελευθερίας λέγοντας: «Μόλις βραβεύσαμε τον πιο διάσημο άντρα στον πλανήτη».
Αυτό που σήμερα εμείς εκλαμβάνουμε ως μία ξεχωριστή φωνή με εξαιρετικές υποκριτικές ικανότητες στις ταινίες και στα ζωντανά μουσικά σόου, ήταν κάτι παραπάνω στη δεκαετία του ’50. Ο Φρανκ ήταν ο άντρας που όλοι οι άντρες της εποχής ήθελαν να γίνουν. Και δεν ήταν μόνο οι επιτυχίες του και τα χρήματα που ερχόντουσαν μαζί που τον έκαναν αξιοζήλευτο. Ήταν η ενασχόληση του με το bel canto από τότε που ήταν πιτσιρικάς. Η ικανότητα του να τραγουδάει από μπαλάντες μέχρι σουίνγκ. Ήταν σίγουρα ότι χάρη σε εκείνον γεννήθηκε μία ολόκληρη νέα γενιά από πιτσιρίκες που τσίριζαν για εκείνον πολύ νωρίτερα απ’ ότι για τον Τζον Λένον και την παρέα του (σ.σ.: οι περίφημες bobby soxers).
Όμως όλα τα παραπάνω ίσως να μην είχαν την ίδια μοναδική επιτυχία, αν δεν υπήρχε το ίδιο το στυλ.
Γιατί ο Σινάτρα ήταν ένας πολύπτυχος άνθρωπος. Έτσι όπως θέλουμε οι άντρες να είμαστε και έτσι όπως μας φαντάζονται οι γυναίκες. Εκείνος ο τύπος με το χιούμορ, την comme il faut συμπεριφορά και τις πολλές ιστορίες που είχε να διηγηθεί στις συνεντεύξεις του. Την ίδια στιγμή ήταν ο τύπος που αν άκουγε το παραμικρό για το ποιόν του, δεν θα δίσταζε να σηκώσει ο ίδιος τα μανίκια για να περιποιηθεί τον θύτη, χωρίς να κρυφτεί πίσω από κάποιον σωματώδη μπράβο. Τέλος, μετά τον Humphrey Bogart, έδωσε άλλη έννοια στην αντροπαρέα με τους Rat Pack.
Ήξερε πως δεν έκανε χάρη ούτε στον Sammy Davis Jr. ούτε στον Dean Martin. Είχε αυτή την μοναδική ικανότητα να «συλλέγει» τους ταλαντούχους ανθρώπους και να φροντίζει να αναδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο αυτό το ταλέντο. Γι’ αυτό άλλωστε το Rat Pack είχε μία πιο celebrity μορφή στη δεκαετία του ’60. Οι άντρες ευχόντουσαν να μπορούσαν να γίνουν κομμάτι της, γιατί ήξεραν πως θα περάσουν καλά.
Αν έχεις όρεξη να διαβάσεις περισσότερα για το θρυλικό Rat Pack, ρίξε μια ματιά εδώ
Για όλους όμως εμάς, που κοιτάμε πίσω στο χρόνο και προσπαθούμε να πιάσουμε την ατμόσφαιρα της εποχής αλλά και του ίδιου του Φρανκ μέσα από την μουσική του, καταλήγουμε πάντα στο ίδιο συμπέρασμα: Ο Φρανκ πρέπει να ήταν ένας πολύ ωραίος τύπος. Πρέπει να ήταν αυτός ο άνθρωπος της πιάτσας που θα μάθαινες πράγματα δίπλα του και θα σε έκανε ένα κομματάκι καλύτερο από την σημερινή εκδοχή σου. Και μας αρέσει να έχουμε ως ινδάλματα άντρες ταλαντούχους, που την ίδια στιγμή όμως δεν ξεχνούν από πού προήλθαν και πόσο σημαντικό είναι να παραμένουν αυθεντικοί. Γιατί κρατούν ζωντανή και την δική μας αυθεντικότητα.
Στο δικό μας το μυαλό, ο Φρανκ θα είναι πάντα αυτός ο ιδανικός 30άρης κολλητός, που μπορεί να μιλάει από γυναίκες και βιβλία μέχρι για τις γνώσεις του πάνω στα ποτά. Ο τύπος που έχει πάντα κάτι να σου διδάξει γιατί έζησε την ζωή που όλοι οι άντρες θα ήθελαν να έχουν ζήσει. Και τα κατάφερε.
Στο παρακάτω άλμπουμ σου μαζέψαμε ορισμένα από τα highlights του:
