Τον Τζενάρο Ιβάν Γκατούζο δεν γίνεται να μην τον αγαπάς. Για τη φάτσα του. Για τις γκριμάτσες του. Για τη φωνή του. Για τον τρόπο που έπαιζε σε κάθε παιχνίδι της Μίλαν - για όλους εμάς δεν υπάρχει καμία άλλη ομάδα που να αγωνίστηκε, ούτε Περούτζια, ούτε Ρέιντζερς, ούτε Σαλερνιτάνα, ούτε φυσικά η Σιόν με τη φανέλα της οποίας έκλεισε την καριέρα του. Για όλους εμάς, υπάρχουν 387 ευλογημένα ματς με τη Μίλαν. 387 βήματα προς τον Ποδοσφαιρικό Παράδεισο.
Το Γκατούζο δεν γίνεται να τον προσφωνείς ούτε «Τζενάρο», ούτε «Τζενάρο Ιβάν», αλλά μόνο «Ρίνο». Αυτό είναι το παρατσούκλι και μπορεί να είναι μόνο «Ο Ρίνο Ο Γκατούζο» και όχι σκέτο «ο Ρίνο Γκατούζο», όπως για παράδειγμα είναι «Ο Τάκης Ο Φύσσας» και για κανένα λόγο σκέτο «ο Τάκης Φύσσας». Πιθανότατα το «Ρίνο» βγαίνει από το «Ρινόκερος» - δεν το γνωρίζω αλλά το θεωρώ το επικρατέστερο σενάριο, αν αναλογιστεί κανείς πώς συμπεριφέρεται ένας τρελαμένος ρινόκερος και πώς επιτίθεται όταν κάποιο πλάσμα της φύσης τον τσαντίσει και στα καπάκια βάλει να δει ένα βιντεάκι στο YouTube με τον «Ρίνο» να ανεβάζει θερμοκρασία και να «επιτίθεται» σε άλλα πλάσματα του γηπέδου.
Mόνο εσύ!
Ντελικάτο δεν τον είπε κανείς ποτέ – αν του το έλεγε κανείς στα μούτρα, μάλλον θα έτρωγε σφαλιάρα. Ούτε τεχνίτη, αρτίστα, φαντεζί και «ποικιλία». Σε κάθε ένα όμως από τα 387 ευλογημένα ματς με τη φανέλα της αγαπημένης του Μίλαν, έδωσε ό,τι είχε και δεν είχε, μάτωσε (περισσότερο τους αντιπάλους του βέβαια και λιγότερο το κορμί του), παθιάστηκε, άναψε, ίδρωσε, μπήκε στη φωτιά χωρίς δεύτερη σκέψη και δεν λογάριασε ποτέ ούτε Θεό, ούτε Διάολο: αν έπρεπε να προσφέρει στο βωμό της νίκης το γόνατό του, θα το έκανε χωρίς δισταγμό, αν έπρεπε να δωρίσει το ένα του νεφρό για να αποσοβήσει μια αντεπίθεση, συμβαίνουν αυτά στο ποδόσφαιρο, αν υπήρχε το δίλημμα «ή ο παίκτης ή η μπάλα», ε, αυτά είναι ψευδοδιλήμματα. «If he dies, he dies», που έλεγε κι ο Ντολφ Λούντγκρεν, όσο ψυχορραγούσε ο Απόλο Κριντ…
Ναι, ο «Ρίνο» στην καριέρα του έκανε φάουλ, που πολλά απ’ αυτά ήταν για διετή φυλάκιση χωρίς αναστολή. Σκληρό τον λες – κι αν σε ακούσει να τον λες, θα χαμογελάσει με βαθιά ικανοποίηση. Βρώμικό όμως, ποδοσφαιρικό αλήτη και Ντε Γιονγκ, δεν τον λες. Υπήρξε ένας άνθρωπος που θα έδινε την ψυχή του για την ομάδα αλλά θα έπεφτε και σε μια πισίνα γεμάτη πεινασμένους καρχαρίες, αν ένιωθε ότι ένας συμπαίκτης του κινδύνευε, ότι χτυπήθηκε ύπουλα, ότι έτρωγε ξύλο και δεν μπορούσε να αντιδράσει. Εκεί πάταγε το κουμπί και γινόταν Ρινόκερος σε Υαλοπωλείο χωρίς πολλά-πολλά. Κι όποιον πάρει ο Χάρος.
Ο δικός μας Γκατούζο
Ο «Ρίνο», αφού έκανε το αγροτικό του ως προπονητής στη Σιόν και πέρασε από το Παλέρμο, διετέλεσε και προπονητής στην Πίζα. Πριν απ’ αυτήν όμως, είχαμε τη χαρά και την τιμή να τον δούμε στη γειτονιά μας, ως προπονητή του ΟΦΗ, όπου μας χάρισε επικές στιγμές εντός αγωνιστικών χώρων αλλά κυρίως εκτός, με μια από τις κορυφαίες εμφανίσεις σε συνέντευξη τύπου ever.
Και πλέον, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να γυρίσει εκεί όπου ανήκει, να υπηρετήσει την ομάδα που τον λάτρεψε και τη λάτρεψε παράφορα και να καθίσει στον πάγκο της Μίλαν. Για λίγο; Για πολύ; Για πάντα; Μέχρι να έρθει ο Αντσελότι, ο Κόντε ή ο Σούλης Παπαδόπουλος; Τι σημασία έχει;
Σημασία έχει μόνο ότι μετά τον άγευστο, άχρωμο και άνοστο Βιντσέντζο Μοντέλα, τον «Ρωμαίο» Μοντέλα, τον «Αεροπλανίνο» με τις χαμηλές πτήσεις και τα χαλασμένα όργανα, που σου έδινε την εντύπωση ότι πάνω απ’ όλα τον ένοιαζε να σετάρει σωστά τη γραβάτα με τις κάλτσες του και να στρώσει καλά το μαλλί, στον πάγκο της Μίλαν θα καθίσει ένα «σκυλί του πολέμου». Με αγριωπή φάτσα, στραβωμένο σαγόνι, γένια απροσδιόριστων ημερών και μαλλί όπως να’ ναι. Αλλά με μια σπίθα και μια τρέλα στο μάτι, που έχουν ελάχιστοι άνθρωποι στον κόσμο.
