Κάπου στις αρχές του 2000 έλεγα σε ένα φίλο -ψάχνοντας απελπισμένος για ταινία να δούμε- πως παίζει μια κωμωδία με τον ΜακΚόναχι στο σινεμά. Ήταν το σχετικά συμπαθές «Προσεχώς Ζάμπλουτοι» πλάι στην αδυναμία μου Κέιτ Χάντσον – και μου απάντησε θυμάμαι με μια απίστευτη φυσικότητα «Ποιος ΜακΚόναχι μωρέ; Σε παρακαλώ πολύ...».
Ναι, έτσι ακριβώς. Λες και άκουγα το «Ποια Στικούδη;» στη διαφήμιση.
Πριν προτρέξεις και κράξεις τον φίλο μου, απλώς θυμήσου: Εκείνη την περίοδο όντως, ποιος ΜακΚόναχι; Άμα ρωτούσες κάποιον το 2004, ποιος πίστευε ότι θα σηκώσει κάποια στιγμή τρόπαιο, η Ελλάδα ή ο Μακόναχι, εκτός του ότι θα αναρωτιόταν «Ποιος είναι κύριος; Σε ποια ομάδα παίζει;», μη λέμε ψέματα στους εαυτούς μας, το πρώτο θα διάλεγε.
Γιατί, τι ήταν ο ΜακΚόναχι μέχρι να μεταμορφωθεί από φιτ κάφρουλας και χαζοκομεντί τύπος, σε μια δεύτερη έκδοση του Κρίστιαν Μπέιλ του «The Machinist» στο «Dallas Buyers Club»; Ένας τύπος γλυκανάλατος, με μια μυστήρια βλαχογοητεία και με χιούμορ πιο πολύ της παρέας παρά ενός αυθεντικού κωμικού. Ένας ηθοποιός με «ταβάνι», καταδικασμένος να παίξει σε χαζοπεριπέτειες και κωμωδίες, που στην καλύτερη των περιπτώσεων θα εξελισσόταν σε φτωχό -άντε πιο μπρουτάλ- «συγγενή» του Άστον Κούτσερ. Κάτι πάντως πολύ μακρινό από τον άνθρωπο με τα χίλια πρόσωπα, που μπορεί να παίξει οτιδήποτε και μάλιστα με μηδενικό ρίσκο.
Ποιο «Dallas Buyers Club»; Ο «Killer Joe» άλλαξε την ιστορία
Ήταν θυμάμαι ένα μεσημέρι και έριχνα μια ματιά στο πρόγραμμα της τηλεόρασης. Σαπιοταινίες από εδώ, κωμωδίες της πλάκας από εκεί, δεν ήθελε και πολύ να στη δώσει στα νεύρα. Ώσπου το μάτι μου έπεσε πάνω σε μια ταινία ονόματι «Killer Joe». Πιασάρικος τίτλος σκέφτηκα και πάτησα να δω το τρέιλερ. Όταν είδα τους ηθοποιούς μου έκανε εντύπωση που είδα το όνομα του ΜακΚόναχι αλλά σκέφτηκα πως θα έχει κάποια light συμμετοχή. Όταν όμως πάτησα να δω το τρέιλερ στο Youtube μπορώ να πω ότι έμεινα κάγκελο; Να παραδεχτώ ότι έπιασα το κεφάλι μου; Ναι το ομολογώ. Το έκανα. Γιατί σύμφωνα με το τρέιλερ, αυτός ο «Killer Joe» ήταν ο ΜακΚόναχι. Και μάλιστα όπως έγραφε με μεγάλα γράμματα «στον ρόλο της καριέρας του».
Πλέον μπορεί να τον έχουμε συνηθίσει να δίνει ρεσιτάλ σε μικρή και μεγάλη οθόνη, τότε όμως κάτι τέτοιο φάνταζε ανήκουστο. Η ταινία να πω την αμαρτία μου δεν με τρέλανε, ωστόσο ο μυστηριώδης Joe τα είχε όλα. Ήταν απειλητικός, διαταραγμένος, αδίστακτος, σου κρατούσε αμείωτο το ενδιαφέρον και το κυριότερο; Γέμιζε την οθόνη σε κάθε του εμφάνιση.
Μετά από αυτό τίποτα δεν μου φαινόταν περίεργο. Πλέον ο ΜακΚόναχι έχει δημιουργήσει τον δικό του μύθο. Εκείνη η βλαχοτρέντυ και απλώς διασκεδαστική φιγούρα δεν υπάρχει πια έχοντας αντικατασταθεί από μια (ανα)γεννημένη βεντέτα του Χόλιγουντ. Μετά από εκείνο το δίπτυχο… φωτιά, «Dallas Buyers Club» και στα καπάκια «True Detective», ήρθε και το «Interstellar», το «Gold», το «Dark Tower». Είναι σαν να ξεπήδηξε από τα γονίδιά του αυτο το κρυφό χάρισμα και πλέον ότι αγγίζει γίνεται χρυσός.
Ο τύπος έχει αλλάξει τον ρουν της ιστορίας του κινηματογράφου, λες και ήταν μπασκετμπολίστας προορισμένος ρολίστας για την Α1 που μετατράπηκε σε πρωταγωνιστή του ΝΒΑ.
Πλέον παίζει, παλιότερα ήταν ο εαυτός του
Το φαινόμενο ΜακΚόναχι είναι και θα είναι ένα από τα μεγάλα παράδοξα της ιστορίας. Πλέον όλοι τον γνωρίζουν για αυτό που έγινε και όχι για αυτό που μας παρουσιάστηκε στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Ίσως ούτε ο ίδιος να θυμάται το πώς ήταν, τι έπαιζε και τι σχέση έχει με τον σημερινό αντισυμβατικό χολιγουντιανό ήρωα από το Ντάλας. Πλέον τον βλέπεις και παίζει ρόλο. Είναι σοβαρός, μετρημένος, εργάζεται πάντα σε ταινίες που ο ρόλος του είναι δεδομένο ότι θα σου κάνει εντύπωση. Είτε επειδή απαιτείται πολύ ταλέντο για να παιχτεί, είτε επειδή είναι απλώς ο ΜακΚόναχι και δεν γίνεται να μην τον παρατηρήσεις.
Παρά το μεγαλείο του, κρύβω μέσα μου ένα μεγάλο «αλλά» για την περίπτωσή του. Παρά τα όσα έχει καταφέρει – λίγα δεν τα λες-, μπορώ να σου πω πως πλέον δυσκολεύομαι να τον… απολαύσω στο έπακρο. Διότι καλώς ή κακώς δεν τον έμαθα έτσι. Τον είχα συνηθίσει ασόβαρο, κάφρο, γκομενάκια και τύπο που όλοι θα γουστάραμε στην παρέα.
Διότι ρε φίλε ήταν σαν να του ‘βγαινε φυσικά. Ναι, μάλιστα. Γιατί ακόμα και στις μουφοταινίες που έπαιζε– αυτό το «Τα Φαντάσματα των Πρώην» που υποδύεται έναν μισογύνη Εμπενίζερ Σκρουτζ που κατά τη διάρκεια του γάμου του αδερφού του τον επισκέπτονται τα πνεύματα των πρώην του, ακόμα και σήμερα, το βλέπω με μεγάλη ευχαρίστηση.
Το respect, σε κάθε περίπτωση, είναι απεριόριστο. Χρόνια πολλά Μάθιου. Όποιο πρόσωπο και αν παίζεις.
