Έχει μείνει γνωστός ως Popeye. Δεν είναι, όμως, τα ψευδώνυμα εκείνα που έχουν σημασία στην περίπτωσή του John Jairo Velasquez Vasquez. Σημασία έχουν οι αριθμοί: Υπολογίζεται πως τα χρόνια που διέπρεπε ως ένας από τους πιο αφοσιωμένους sicarios στο πλευρό του Pablo Escobar, δολοφόνησε (καθ' ομολογία του ιδίου) περί τους 300 ανθρώπους, ενώ διέταξε τη φυσική εξόντωση άλλων 3.000.
Εκτός από ανατριχίλα, οι παραπάνω αριθμοί γεννούν και απορία για το γεγονός ότι ο συγκεκριμένος τύπος καταδικάστηκε σε 22 χρόνια φυλάκιση, κατηγορούμενος για τη δολοφονία ενός και μόνο ανθρώπου: του υποψήφιου για την προεδρία της χώρας και ένθερμου πολέμιου του καρτέλ κοκαΐνης που λυμαινόταν τη χώρα, του Luis Carlos Galán. Ο Popeye, ένας από τους βασικούς πυλώνες του καρτέλ του Μεντεγίν που μεσουρανούσε τη δεκαετία του '80, αποφυλακίστηκε πριν από δύο χρόνια και κυκλοφορεί πλέον ελεύθερος.
Ο φόβος της αντεκδίκησης, όπως έχει εξομολογηθεί σε συνεντεύξεις του, τον ακολουθεί κάθε λεπτό και στιγμή μετά την αποφυλάκισή του. Δυσκολάκι, πάντως, να τον ακολουθούν και οι Ερινύες αν λάβουμε υπόψη τη δήλωσή του πως «αν ζούσε ο Pablo Escobar δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα τον ακολουθούσα το ίδιο πιστά».
Το αστείο της υπόθεσης είναι πως σε μια προσπάθεια να ξεπλύνει μέρος του προγενέστερου εγκληματικού του βίου, έχει δημιουργήσει ένα κανάλι στο YouTube, σκοπός του οποίου -σύμφωνα με τον ίδιο- είναι να κρατήσει μακριά τους νέους από τα μονοπάτια της βίας και της παραβατικότητας. Μικρή λεπτομέρεια: Η εισαγωγή σε κάθε ένα από τα βίντεο που ανεβάζει, απεικονίζει μία... σφαίρα που περνάει μπροστά από τις οθόνες 195.000 ατόμων. Όσοι δηλαδή και οι συνδρομητές του, μεγάλο μέρος των οποίων είναι προφανώς νέοι που δύσκολα μπορούν να φιλτράρουν τον παράδοξο τρόπο με τον οποίο αρέσκεται να εκφράζει τη μεταμέλειά του ο Popeye.
Σε κάθε περίπτωση, η ηρωοποίηση ενός δολοφόνου δεν είναι ένα πρωτόγνωρο φαινόμενο. Αν είχαν στόμα οι ταχυδρομικές θυρίδες του Μάνσον ή του Πάσσαρη, θα μπορούσαν να μας το επιβεβαιώσουν με τον πλέον εμφατικό τρόπο.
Τις πταίει; Θα μπορούσε να πει κανείς πως η σειρά Narcos, η οποία στις δύο πρώτες σεζόν πραγματεύεται την άνοδο και την πτώση του Pablo Escobar στον σκονισμένο από την κοκαΐνη θρόνο του κολομβιανού καρτέλ, έπαιξε κι αυτή το ρόλο της. Δεν είναι λίγοι εκείνοι, άλλωστε, που θεωρούν ότι η παρουσίαση της προσωπικότητας του Escobar άφηνε στο κοινό χαραμάδες από τις οποίες θα μπορούσαν να ξεγλιστρήσουν ύπουλα ορισμένες ακτίνες αποδοχής. Από την άλλη, κινούμενοι μέσα σε ένα πλαίσιο περισσότερο ρεαλιστικό, μπορούμε να αναζητήσουμε τον φταίχτη στην έμμεση ταύτιση που προκαλεί σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις το ρητό «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου». Μπορείτε να προσωποποιήσετε τον εχθρό σε κάθε κρατική οντότητα εκεί έξω, σε κάθε εξουσία που πηγάζει από τα πάνω.
