Μέχρι τώρα θα έχεις καταλάβει πως ένα σωρό έθιμα που γιορτάζουμε σήμερα, έχουν μια παγανιστική προέλευση. Και αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Ας το δούμε και κοινωνικά εκτός από πολιτιστικά. Όταν οι Βίκινγκς επεκτάθηκαν στην Αγγλία και επιβλήθηκαν στους Αγγλοσάξονες, οι Χριστιανοί και Παγανιστές που κατέληξαν να ζουν δίπλα-δίπλα (σ.σ.: μέχρι που οι Βίκινγκς εκχριστιανίστηκαν ολοκληρωτικά), έπρεπε να καταλήξουν να έχουν κοινά ήθη και έθιμα προκειμένου να μην υπάρχουν έριδες. Και τελικά αυτό έγινε.
Τα Χριστούγεννα ήταν μια άγνωστη λέξη για τους Δανούς και τους λοιπούς Σκανδιναβούς εισβολείς από την Σουηδία και τη Νορβηγία, αλλά αυτό που δεν τους ήταν άγνωστο ήταν το Γιουλ (ας το λέμε Yule όπως και γράφεται). Το Yule ήταν τα Χριστούγεννα των Βίκινγκ με, προφανώς, διαφορετική ακολουθία στα έθιμα. Όμως ο πολιτιστικός χαρακτήρας τους εξετάζεται και μελετάται μέχρι σήμερα. O εορτασμός του Yule ξεκινούσε το Μεσοχειμερινό Ηλιοστάσιο (τη συντομότερη μέρα και τη μεγαλύτερη νύχτα του έτους) γύρω στις 21 Δεκεμβρίου και διαρκούσε περίπου 12 ημέρες.
Όπως θα περίμενε κανείς από τους Βίκινγκς, ο εορτασμός τους περιλάμβανε πολύ ποτό και φαγητό. Οι Βίκινγκς άλλωστε έφτιαχναν τη δική τους μπίρα, κρασί και υδρόμελο. Οι ιστορικοί πιστεύουν ότι το υδρόμελο συχνά φυλάσσονταν για ειδικές περιστάσεις, επομένως καταναλώνονταν κατά την περίοδο της γιορτινής περιόδου. Οι Βίκινγκς είχαν συχνά ψητό ζαμπόν από κάπρο ως κεντρικό στοιχείο της γιορτής τους, με το ζώο να έχει θυσιαστεί νωρίτερα στη Freya, με την ελπίδα να φέρει μια γόνιμη σοδειά και μια επιτυχημένη νέα χρονιά.
Τα αειθαλή δέντρα, όπως τα έλατα που χρησιμοποιούμε ως χριστουγεννιάτικα δέντρα σήμερα, ήταν ιδιαίτερα για τους Βίκινγκς επειδή παρέμειναν πράσινα κατά τη διάρκεια του χειμώνα. Ήλπιζαν να καλέσουν τα πνεύματα του δάσους ώστε να επανέλθει γρήγορα η άνοιξη και τα στόλιζαν με μικρά ξύλινα σκαλίσματα των θεών τους, με ρούχα και φαγητό. Μπορεί να σου ακούγεται υπερβολικό, αλλά όταν θες να εξαφανιστεί ο χειμώνας για να μπορέσεις να οργώσεις τη γη, προφανώς και κάτι τέτοιο βγάζει νόημα. Οι Βίκινγκς είχαν και τα δικά τους στεφάνια, αλλά δεν τα κρεμούσαν στις πόρτες. Τους έβαζαν φωτιά και τα κυλούσαν στους λόφους, έτσι ώστε να τα δει ο ήλιος και να στείλει τις ακτίνες του νωρίτερα ώστε να φροντίσει τη βλάστηση. Άλλη μια απόδειξη για τον προβληματικό χειμώνα.
Δεν είχαν επίσης Άγιο Βασίλη, αλλά έναν θεό που λίγο-πολύ τον γνωρίζουμε όλοι. Τον Odin. Ένα από τα πολλά ονόματα που είχε, ήταν και το Jolnir που σημαίνει άρχοντας του Yule – για ευνόητους λόγους. Στο Χειμερινό Ηλιοστάσιο, ο Odin όργωνε τους ουρανούς με το οκτάποδο άλογό του, τον Sleipnir, οδηγώντας τους θεούς και τους γενναίους πολεμιστές σε μια μάχη, γνωστή ως Wild Hunt. Δεν ήταν το Ragnarok, αλλά και πάλι μια σπουδαία μάχη ενάντια στις κακές δυνάμεις που απειλούσαν το Yule. Δώρα όμως, σίγουρα δεν μοίραζε.
Οπότε στόλισε το δέντρο, κοίτα να περάσεις καλά και, τέλος, να γνωρίζεις ότι από εκεί μας ήρθε και το καπνιστό ζαμπόν! Αν μη τι άλλο, εκτός του ότι έπαιρναν κεφάλια, οι Βίκινγκς ήταν πολύ δυνατοί στο φαγητό.
