Από τον Τζανέτο Πλαγιαννάκο
Όπως συμβαίνει μάλλον πιο συχνά από ότι θέλουμε να πιστεύουμε, ξεκίνησα το Krav Maga σχεδόν στην τύχη. Ασχολούμουν εκείνη την περίοδο κατά κύριο λόγο με το kick boxing και η μόνη εικόνα που είχα από το Krav Maga, ήταν οι περιγραφές ενός φίλου μου που είχε μόλις ξεκινήσει μαθήματα. Παράλληλα, ένας δεύτερος με τον οποίο δούλευα μαζί δεν περιοριζόταν σε μια απλή αναφορά, αλλά μου έδειχνε πραγματάκια και με πίεζε διαρκώς να πάω να δοκιμάσω. Ακόμα και αυτά δεν θα αρκούσαν όμως, αν δεν είχα την πιο μεγάλη τύχη να έχω κοντά στο σπίτι μου, σε απόσταση που να μπορώ να πηγαίνω με ελαφρύ τρέξιμο, μια σχολή με έναν εξαιρετικό δάσκαλο, από τους πιο γνωστούς στον χώρο των πολεμικών τεχνών.
Ψάχνοντας εκείνο τον καιρό τα πάντα -είχα δοκιμάσει μεταξύ άλλων ακόμα και capoeira για ένα αρκετά μεγάλο διάστημα- αποφάσισα να δω. Ειλικρινά, δεν χρειάστηκε τίποτα παραπάνω από το πρώτο τέταρτο του μαθήματος, το ζέσταμα και μόνο, για να καταλάβω ότι.. εδώ είμαστε! Ήταν τόσο διαφορετικό από αυτά που είχα συνηθίσει, τόσο άμεσο και πρακτικό, που με κέρδισε εύκολα και ξεκίνησα τις προπονήσεις φανατικά. Στην πορεία αποφάσισα να μπω στη σχολή εκπαιδευτών, καθώς στο Krav Maga δεν αρκεί η κατάκτηση κάποιου βαθμού/ζώνης για να έχεις την άδεια να διδάξεις.
Ακόμα και τότε δεν πίστευα ποτέ ότι θα μπορούσα να σταθώ μπροστά σε μια ομάδα ατόμων ή σε παιδιά και να τους δίνω οδηγίες καθώς ήταν έξω από τον χαρακτήρα μου και η σκέψη παρακολούθησης της σχολής ήρθε - και πάλι - από παρότρυνση τρίτου. Ο τότε παρτενέρ μου στις προπονήσεις ήθελε να γίνει εκπαιδευτής και ήταν έτσι αποφασίσαμε να μπούμε μαζί στη σχολή εκπαιδευτών του μακρινού πια 2011.
Όμως ήμουν άτυχος. Λίγες μέρες μόνο πριν την έναρξη της σχολής έπαθα μια ρήξη μηνίσκου (από ποδόσφαιρο, τι άλλο;) και έμεινα έξω για ένα διάστημα κάποιων μηνών. Η σκέψη όμως είχε μπει στο μυαλό μου ακόμα και αν δεν πίστευα ότι όντως θα διδάξω ποτέ. Το Krav Maga είχε ήδη επιδράσει σημαντικά στον τρόπο σκέψης μου και το μόνο δεδομένο ήταν ότι αφού το είχα αποφασίσει, δεν θα το έβαζα κάτω. Στόχος μου ήταν η απόκτηση ακόμα περισσότερων γνώσεων από αυτές που έπαιρνα μέσα στο μάθημα και η πιο σκληρή προπόνηση, οπότε την επόμενη χρονιά μπήκα τελικά στη σχολή εκπαιδευτών και τον Απρίλιο του 2013 ονομάστηκα εκπαιδευτής.
Χάρη στην εμπιστοσύνη του δασκάλου μου ξεκίνησα πολύ γρήγορα με δικά μου τμήματα έστω και ελάχιστων ατόμων και σταδιακά φτάσαμε στο σήμερα. Λατρεύω αυτό που κάνω από κάθε άποψη. Με το Krav Maga, από τα 30 μου μέχρι πλέον σχεδόν 46, μεγάλωσα, εξελίχτηκα, άλλαξα, πήρα και συνεχίζω να παίρνω πίσω από τους μαθητές μου όσα τους δίνω και ίσως ακόμα περισσότερα. Είμαι γεμάτος ενθουσιασμό κάθε φορά που πατάω στο τατάμι γνωρίζοντας ότι είμαι στον χώρο μου, αλλά πάνω από όλα αυτά που δεν περιγράφονται, είμαι πραγματικά περήφανος για τον κάθε ένα που έρχεται εκεί μέσα, μας επιλέγει και τον βλέπω σιγά σιγά να αλλάζει, κάθε μέρα, σε κάθε μάθημα.
Να αποκτά αυτοπεποίθηση, γνώσεις, να αποβάλει φόβο και ντροπή, τις γυναίκες να μαθαίνουν ότι δεν είναι θύματα, αδύναμες ή ανίκανες να υπερασπιστούν τον εαυτό τους, αλλά αντίθετα εξαιρετικά ικανές να αντιδράσουν σωστά και αποτελεσματικά σε μια απειλή, παιδιά να περνάνε υπέροχα μέσα στο μάθημα και να μαθαίνουν παράλληλα, μεταξύ πολλών άλλων, να βάζουν τα όριά τους όταν χρειαστεί απέναντι στον οποιονδήποτε.
