Την εποχή που ο Μίκι Ρουρκ μεταμορφωνόταν σε sex symbol στα μέσα της δεκαετίας του ’80, κατάφερε να αποκτήσει μεγαλύτερη απήχηση στο γυναικείο κοινό παρά στο αντρικό. Όχι πως κάτι τέτοιο θα του πήγαινε προς τα πίσω την καριέρα, αλλά ένας μποξέρ που κατάφερε να φτάσει μέχρι το Χόλιγουντ, σίγουρα δεν θα συμβιβαζόταν από το να καταλήξει να τον θυμούνται ως «απλά έναν ωραίο». Όμως για τους πατεράδες μας και τα μεγάλα μας ξαδέρφια, ήταν απλά ο τυχερός άντρας που κράτησε στα χέρια του την Κιμ Μπάσιντζερ.
Ο Mickey Rourke δεν κατέστρεψε ποτέ το πρόσωπό του
Πράγμα που είναι άδικο. Όχι για την Κιμ Μπάσιντζερ αλλά για την καριέρα του. Γιατί τον επόμενο χρόνο θα έπαιρνε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο Barfly, όπου ουσιαστικά καλέστηκε να υποδυθεί τον μεγάλο Τσαρλς Μπουκόφσκι. Μπορεί το Barfly να μην ήταν η καλύτερη ταινία, αλλά ο Μίκ Ρουρκ ήταν εξαιρετικός και αυτή ήταν μια εξαιρετική ευκαιρία για να εντρυφήσει ακόμα περισσότερο στο βάθος της υποκριτικής του. Αλλά τα πράγματα δεν πήγαν σε καμία περίπτωση καλά.
Η γνωστότερη ιστορία για την εξαφάνιση του Μίκι Ρουρκ και οι μικρότεροι ρόλοι του, έχουν να κάνουν με τον εθισμό του στα ναρκωτικά. Όμως παρότι αυτό είναι μία αλήθεια, η ιστορία της κατάθλιψης δεν πουλούσε ιδιαίτερα εκείνη την εποχή. Ο Ρουρκ συνέχισε να αγωνίζεται ως μποξέρ, κατέβηκε σε πρωταθλήματα και μάλιστα πολλοί αγώνες του προκάλεσαν συγκεκριμένες δυσμορφίες στο πρόσωπο. Για να μπορέσει να τις αντιμετωπίσει, ξεκίνησε μια σειρά από μυοχαλαρωτικά, βαριά παυσίπονα και στο τέλος κατέφυγε στα ναρκωτικά πριν ξεκινήσει τις πλαστικές. Όλα αυτά είχαν επιπτώσεις σε όλη του την ζωή και την καριέρα και ο πάτος έμοιαζε ίσως το μοναδικό σπίτι που θα γνώριζε σε αυτό το επάγγελμα. Μέχρι που συνέβησαν δύο πράγματα.
Sin City: O Danny Trejo εξομολογείται γιατί διάλεξαν στην θέση του τον Mickey Rourke
Το πρώτο ήταν το Sin City. Υπήρξε σημαντικό για μια σειρά από λόγους. Από το μεμονωμένο γύρισμα με μια κάμερα Sony, μέχρι την ευρέα χρήση του green screen. Κυρίως όμως ήταν ότι έμαθε στο ευρύ κοινό τον χαοτικό κόσμο του Φρανκ Μίλερ. Μέσα σε αυτό το χάος υπήρξε χώρος για τον Μαρβ, τον δύσμορφο χαρακτήρα που κατηγορείται άδικα για το φόνο της ερωμένης του και προσπαθεί να αποδείξει την αθωότητά του. Με έναν δικό του, ξεχωριστό τρόπο. Ο Μαρβ έγινε ένας ανέλπιστος anti-hero, όχι μόνο για τον τρόπο που χειριζόταν τις καταστάσεις, αλλά για τις ομοιότητες της ζωής του με του Μίκι Ρουρκ. Περίπου. Μπορεί να μην τον κυνηγούσαν κακοποιοί με όπλα και ανθρωποφάγοι, αλλά ο Ρουρκ εκείνη την εποχή αντιμετώπιζε τους δικούς του δαίμονες με μια σειρά από κριτικούς κινηματογράφου που απλά δεν ήθελαν να τον δουν να επιστρέφει.
Τελικά, ήταν ο Μαρβ που έπαιξε τον Μίκι Ρουρκ και έδωσε μια τελείως διαφορετική οπτική του χαρακτήρα του. Τώρα, για όσους βιάστηκαν τότε να πουν πως αυτό ήταν το κύκνειο άσμα του Ρουρκ και πως το να στραπατσάρει πρόσωπα ήταν το μοναδικό που μπορούσε να κάνει στο σινεμά ως μποξέρ, δεν είδαν ποτέ να έρχεται ο Παλαιστής. Η ταινία του Ντάρεν Αρονόφσκι ήταν η ολική επαναφορά του Μίκι Ρουρκ και η δεύτερη ευκαιρία που τόσο ήθελε. Όμως τόσο η αποδοχή του ήρωα όσο και η προσωπική του, ήταν πάντα η ουσία σε αυτό το κινηματογραφικό δράμα. Ο Μίκι Ρουρκ δεν αναπλήρωσε ποτέ εκείνα τα χαμένα χρόνια, αλλά τουλάχιστον του δόθηκε η ευκαιρία να κάνει τις προσωπικές του επιλογές. Και αυτό είναι πάντα το ζητούμενο για τον καθένα από εμάς. Οι επιλογές μας επί ίσοις όροις.
Είναι ο Μίκι Ρουρκ ένας μεγάλος ηθοποιός; Αυτό είναι προσωπική υπόθεση του καθενός. Η προσωπική μου είναι πως όλοι οι μεγάλοι ηθοποιοί έχουν παίξει κάποια στιγμή σε φλόμπες και ότι ο κόσμος ασχολήθηκε τόσο πολύ να βάλει σε μια ζυγαριά εκείνες του Ρουρκ, έχει να κάνει με το προβληματικό του παρελθόν. Αλλιώς απλά θα γελούσαν με κάποιες επιλογές του και θα προχωρούσαν παρακάτω. Κάποιοι ηθοποιοί μπορεί να μην είναι μεγάλοι αλλά βρίσκονται εκεί την σωστή στιγμή για τον σωστό ρόλο και, πολλές φορές, αυτό είναι αρκετό για το κοινό. Το τι είναι αρκετό για τους ίδιους, το ξέρει μόνο η ψυχή τους.
Στο Angel Heart ο Mickey Rourke καθόρισε τα film noir του μέλλοντος
Η δεύτερη ευκαιρία του Μίκι Ρουρκ ωστόσο απέδωσε καρπούς αναμφισβήτητα και το διαπιστώνει κανείς βλέποντας την φιλμογραφία του σε όλο της το φάσμα. Σπάνια έχουμε όλοι μια δεύτερη ευκαιρία αλλά αν αυτή δοθεί, οφείλουμε να προσπαθούμε για το καλύτερο.
Δεν ξέρουμε αν ο Μίκι Ρουρκ το έκανε, αλλά σίγουρα το προσπαθεί. Και αυτό είναι νίκη.
