Πίσω στο μαγικό 1994, η αγγλική επαρχία δεν είχε τίποτα που θα μπορούσε να εντυπωσιάσει έναν επισκέπτη πέρα από την φύση. Και αυτό σηκώνει κουβέντα. Διότι θα την δεις την αγγλική επαρχία, αλλά σε κάτι μέρη του βορρά όπως είναι το Μάντσεστερ, το Λίβερπουλ (και λίγο δυτικά), το Σέφιλντ, το Λιντς, ακόμα και οι ντόπιοι από ένα σημείο και μετά βαράνε τα κεφάλια τους στον τοίχο από τη βαρεμάρα. Τι έχει η Αγγλία για τις δύσκολες ώρες; Μπίρες και μουσική.
Το 1994 λοιπόν τα έφερε έτσι η ζωή, που το να είσαι στο Μάντσεστερ δεν ήταν ό,τι χειρότερο μπορούσες να κάνεις. Είχε αρχίσει να ανεβαίνει η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, τον Απρίλιο η οικονομία άρχισε να ανεβαίνει έπειτα από 7 χρόνια ύφεσης και το καλοκαίρι οι Oasis κυκλοφόρησαν τον πρώτο τους δίσκο. Στο Μάντσεστερ, χάρη στο Πανεπιστήμιο, άρχισε να οργανώνεται η φοιτητική κοινότητα με διάφορες ημερίδες μουσικής και με την Britpop να βρίσκεται στο απόγειό της, οι Oasis είχαν τον πρώτο ρόλο μιας και η καταγωγή ήταν από εκεί. Γρήγορα βρέθηκαν στην κορυφή των charts, είδαν την καριέρα τους να απογειώνεται, τους Blur να βρίσκονται μια από πάνω και μία από κάτω τους, ενώ ακόμη και ο Tony Blair στην επανεκλογή του έπαιξε την μουσική τους. Κάπως έτσι ήρθαν οι Oasis και στη δική μας ζωή. Και καλά όλα αυτά, αλλά τι γινόταν στο Λίβερπουλ;
Και θα αναρωτηθεί κανείς γιατί το Λίβερπουλ. Πρώτον και κύριο γιατί μεγάλωσα εκεί και είναι η περιοχή για την οποία μπορώ να μιλήσω. Δεύτερον επειδή, για ακατανόητους λόγους, το Λίβερπουλ και το Μάντσεστερ δεν συμπαθούν η μια πόλη την άλλη. Όχι, δεν είναι μόνο το ποδόσφαιρο ο λόγος. Είναι λες και ο καθένας του θέλει να ανακηρυχθεί The King in the North, όταν ξεχνούν πως αφενός μεν δεν έχουν πρωτεία και αφετέρου υπάρχουν άλλες τόσες πόλεις πιο βόρεια! Πώς βίωνε όμως το Λίβερπουλ την επανασύσταση του Britpop και το φαινόμενο Oasis; Η απάντηση μπορεί να δοθεί και με μία λέξη. Ψιλοχέστηκαν.
Οι σκάουσερς την δεκαετία του ’90, αν δεν ήταν πιωμένοι δεν μπορούσαν να περπατήσουν ευθεία. Τους ενδιέφερε περισσότερο να πάρουν ένα πρωτάθλημα με τον Ρόμπι Φάουλερ και τον Στιβ ΜακΜάναμαν, παρά να κάτσουν και να διαλέξουν στρατόπεδο ανάμεσα στους Blur και τους Oasis. Οι πρώτοι τους φαινόντουσαν πολύ aggro-posh (ότι δηλαδή το έπαιζαν ζόρικοι αλλά δεν έπαυαν να είναι Λονδρέζοι) και οι δεύτεροι τους φαινόντουσαν απλά φλώροι. Μουσικά, οι σκάουσερς ήταν πάντα περήφανοι για δύο τεράστια ονόματα. Τους Μπιτλς και τον Έλβις Κοστέλο. Οι πιτσιρικάδες προφανώς και δεν ενδιαφερόντουσαν τόσο για τους Μπιτλς (σ.σ.: κακό, αλλά ήταν αλήθεια) και η πιο mainstream μουσική των Oasis πήγαινε μια χαρά στα αυτιά τους. Λόγω του λιμανιού και της μεγάλης κοινότητας των Ιρλανδών, οι σκάουσερς ήταν πάντα κοντά στις μπάντες της γειτονικής χώρας. Εκείνη την εποχή ίσως το μεγαλύτερο όνομα ήταν οι Κράνμπερις, αλλά το πανκ τόσο στην Αγγλία όσο και στην Αμερική έκανε ήδη την εμφάνισή του, ενώ η εμφάνιση του γκραντζ είχε φτάσει μέχρι το Μέρσεϊσαϊντ και κάπως έτσι οι ντόπιοι έμαθαν τους Νιρβάνα. Oύτως ή άλλως, τα νυχτερινά κλαμπ έσφιζαν από rave, electro και europop που ήταν τότε τιης μόδας.
Το 1995 οι Oasis κυκλοφορούν το What’s The Story Morning Glory που περιείχε μερικά από τα πιο γνωστά τους κομμάτια – το Wonderwall και το Don’t Look Back in Anger ήταν τα διασημότερα. Δεν θα ξεχάσω τον ξάδερφο μου που μου έλεγε εκνευρισμένος ότι «δεν ακούμε τέτοια εδώ» λες και είχαμε βάλει Θοδωράκη επί χούντας, αλλά δεν ήταν κάτι προσωποποημένο με τους Οasis. Είχε να κάνει με το Μάντσεστερ. Ότι ήταν από το Μάντσεστερ, απλά δεν ήταν καλό. Μπάντες από το Μάντσεστερ; Χάλια. Fish n chips από το Μάντσεστερ; Καλύτερα στο Λίβερπουλ. Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ; Αγράμματοι. Γυναίκες από το Μάντσεστερ; Πατσαβούρες. Ομάδα από το Μάντσεστερ; Απλά σήκω φύγε και μείνε αλλού. Κάπως έτσι την πλήρωσαν οι Oasis και ένα χρόνο αργότερα που βγήκαν οι Spice Girls, οι ντόπιοι έκαναν «αντεπίθεση» γιατί η τραγουδίστρια Melanie C ήταν γεννημένη στο Γουέντον του Μέρσεϊσαϊντ και στήριζε ανοιχτά τη Λίβερπουλ – μάλιστα πήγαινε και στο γήπεδο. Οτιδήποτε λοιπόν ερχόταν από το Μάντσεστερ, ήταν σαν να είναι ληγμένο. Δεν θα πω ψέματα, το ποδόσφαιρο έκανε τα πράγματα χειρότερα και αρκεί να θυμηθεί κανείς την μεταγραφή του Μάικλ Όουεν στη Γιουνάιτεντ. Μπορεί αυτό να συνέβη το 2009 αλλά θεωρείται ακόμα προδότης και ας πέρασε από τις Νιουκάστλ και Στόουκ.
Μετά την ανακοίνωση για την επανένωση των Oasis, είμαι σχεδόν βέβαιος ότι οι άνθρωποι που θα ενδιαφερθούν λιγότερο για αυτή στο Ηνωμένο Βασίλειο, είναι οι πολίτες του Λίβερπουλ. Ενδεχομένως οι παλιότεροι στην πρώτη έκφραση αηδίας που θα πάρουν τα πρόσωπά τους, να μην σκεφτούν την εποχή που γέμιζαν τα στάδια από φανς των Oasis, αλλά τα ματς που ο Μπέκαμ γλεντούσε τη Λίβερπουλ και τη στιγμή που ο ΜακΜάναμαν θα έφευγε για τη Ρεάλ. Θα νιώσουν λίγο σαν να μπήκαν σε χρονομηχανή, μέχρι που κάποιος σε μια παμπ να είπε κάτι του τύπου «αυτοί οι μαλάκες από το Μάντσεστερ δεν ήταν;». Ώστε να συμφωνήσουν και οι υπόλοιποι και να βρίσουν μετά με τη σειρά, οποιονδήποτε κατάγεται από το Μάντσεστερ – είτε παίζει ποδόσφαιρο είτε δεν παίζει.
Αυτές ήταν οι μεγάλες στιγμές του Λίβερπουλ των 90s που μόνο μεγάλες δεν θα τις έλεγε κανείς, αλλά θα καταλάβαινε την έχθρα μόνο από μία φράση. Όταν η μπόχα του λιμανιού πλημμύριζε τον κόσμο, υπήρχε πάντα κάποιος να πει ‘‘that’s the air from Manchester’’.
Και μετά να μεθύσει για να περπατήσει ευθεία.
