Πόσο άδικη είναι η ιστορία τελικά για τη φήμη ή και την υστεροφημία κάποιου ανθρώπου. Από ηγέτης και ξεχωριστός, σε μια στιγμή μπορείς να καταλήξεις στην «πυρά» των φημών και των αρνητικών σχολίων του κόσμου. Αλλά έτσι είναι τα πράγματα. Haters gonna hate. Και γιατί κάναμε τον συγκεκριμένο πρόλογο; Μα για να μιλήσουμε για το «κακό» κλίμα που επικρατεί γύρω από το όνομα του προπονητή της Εθνικής Αγγλίας, Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ.
Δεν θα βγάλουμε και εμείς το κεφάλι μας έξω καθώς υπήρξαμε και στο Ratpack haters του κατά τη διάρκεια της διοργάνωσης του Euro 2024, ενώ η γνώμη μας δεν άλλαξε ούτε και από το γεγονός ότι έφτασε μέχρι τον τελικό κόντρα στην Ισπανία.
Εκεί που όλοι θαυμάσαμε την «φούρια ρόχα».
Loser μεν, ο καλύτερός τους όμως δε
Ας είμαστε ειλικρινείς, τα «λιοντάρια» δεν απέδωσαν στιγμή καλό ποδόσφαιρο κατά τη διάρκεια του τουρνουά, περισσότερο μας έσπασαν τα νεύρα με τις ισοπαλίες και τα εσωτερικά τους θέματα, μας κακοφάνηκε η στρατηγική τους να «κλέβουν» τα ματς παρά να τα κερδίζουν, κάτι που ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με το ισχυρό δυναμικό το οποίο είχαν βάσει ρόστερ, με Μπέλιγχαμ, Πάλμερ, Στόουνς, Σάκα, Αλεξάντερ-Άρνολντ και τους υπόλοιπους αστέρες.
Με αυτά και με εκείνα όμως, την άμυνα, την καταστροφή παιχνιδιού, την προσευχή και ό,τι άλλο βουντού έκανε ο Μάγος Μέρλιν, η Αγγλία πήγε στον τελικό, όπου με λίγη παραπάνω τύχη θα μπορούσε να είχε φέρει τούμπα το αποτέλεσμα. Έπεσε όμως πάνω στον Όλμο και το «It’s Coming Home» ακόμα πλανάται στις σκέψεις των ανθρώπων του Νησιού.
Αυτό όμως που πονάει περισσότερο και ενεργοποιεί τα ένστικτα και τις ορέξεις των haters του Σάουθγκεϊτ είναι οι δύο σερί χαμένοι τελικοί σε Euro (2020 και 2024), εξ ου και το προσωνύμιο loser που του κόλλησαν παγκοσμίως.
Άδικη η κριτική; Σαφώς και όχι, ειδικά όταν είσαι η Αγγλία και δεν καταφέρνεις να το σηκώσεις σε δύο σερί προσπάθειες. Ωστόσο, μια ματιά να ρίξουμε στο παρελθόν, θα δούμε ότι ο Σάουθγκεϊτ, δεν είναι loser, αλλά ίσως ο κορυφαίος προπονητής -σε αποτελέσματα- των «λιονταριών», ειδικά τον 21ο αιώνα.
Ανεξαρτήτως δυναμικότητας, η Εθνική Αγγλίας πάντα κατεβαίνει σε μια διοργάνωση με βλέψεις κατάκτησης, ωστόσο, πάντα θα αποτυγχάνει και συνήθως παταγωδώς. Ξεχνιέται άλλωστε εκείνο το φοβερό Μουντιάλ του 2006 όπου ο Σβεν Γκόραν Έρικσον κατέβασε μια ομάδα με μοναδικό επιθετικό τον Γουέιν Ρούνεϊ και αναπληρωματικό του τον τραυματία εξτρέμ Θίο Γουόλκοτ και δεν είχε να βάλει άλλον μετά την κόκκινη κάρτα του πρώτου στον προημιτελικό με την Πορτογαλία, τον αποκλεισμό από τους ομίλους στο Μουντιάλ του 2014 επί Ρόι Χόντσον, με τον οποίο η Αγγλία απέτυχε και στο Euro 2016 από τους «16».
Ο απολογισμός του Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ σε τρεις διοργανώσεις -δύο Euro και ένα Μουντιάλ - είναι δύο τελικοί (απέναντι σε Ιταλία και Ισπανία αντίστοιχα) και ένας στα προημιτελικά με το χαμένο πέναλτι του Κέιν.
Άσχημα είναι; Σίγουρα όχι. Βέβαια όταν είσαι η Αγγλία, αυτές οι λεπτομέρειες νόημα δεν έχουν, αλλά σε σύγκριση με τους προκατόχους του μάλλον δεν υπάρχει σύγκριση. Άτιμο πράγμα η φήμη, ειδικά από τη στιγμή που εσύ τουλάχιστον πήγες σε τελικούς, ενώ οι προκάτοχοί σου αποχαιρέτισαν δύο και τρία στάδια πίσω.
