Δεν θα μπορούσε να ζητήσει καλύτερο φινάλε από αυτό που έζησε το βράδυ του Σαββάτου (1/6). Ακόμα και αν δεν σκόραρε (έφτασε κοντά πάντως) ο Τόνι Κρόος προσέφερε τη στιγμή του τελικού, έστω και αν αυτό δεν είχε να κάνει με το σκορ του αγώνα Ρεάλ-Ντόρτμουντ. Αυτό της απόλυτης αποθέωσης την ώρα της αλλαγής του.
Γιατί η Ντόρτμουντ ήθελε να χάσει στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ;
Οι δύο υψωμένες γροθιές στον ουρανό του Ουέμπλεϊ με σημάδι τους οπαδούς των «μερέγχες» και ύστερα ένα πλατύ χαμόγελο που θύμιζε τον Σούπερμαν του Κρίστοφερ Ριβ, στα τελευταία του βήματα μέχρι την αλλαγή και το τέλος μιας τεράστιας καριέρας.
Δεν ήταν ποτέ ο φαντεζί παίκτης τύπου Ροδρίγκο ή Βινίσιους, ήταν όμως εδώ και 10 χρόνια το «μυαλό» στη μεσαία γραμμή της Ρεάλ Μαδρίτης και για άλλα 7 χρόνια πριν από τη δεκαετία αυτή, εκείνος που έπαιρνε τις αποφάσεις στο κέντρο της Μπάγερν Μονάχου (με ένα διάλειμμα ενός χρόνου που πήγε δανεικός στην Μπάγερ Λεβερκούζεν). Πάντα οι άλλοι έπαιρναν τη δόξα, εκείνος όμως ήταν εκεί για να κάνει τους γύρω του καλύτερους.
Στη σκακιέρα της «Βασίλισσας» απλά δεν κερδίζεις
Το πνεύμα του νικητή μπορεί να σε κάνει καλύτερο
Η γρήγορη απόφαση και το κοφτερό μυαλό του, ήταν αυτό που τον έκαναν να ξεχωρίζει όλα αυτά τα χρόνια στη Μαδρίτη, αυτό όμως που μετρούσε πάντα παραπάνω ήταν αυτή η νοοτροπία του νικητή που του απέφερε συνολικά 6 Τσάμπιονς Λιγκ (5 με τη Ρεάλ και 1 με την Μπάγερν) και συνολικά 34 τίτλους, κάνοντάς τον και με τη βούλα τον πιο πετυχημένο Γερμανό ποδοσφαιριστή στην ιστορία.
Την ώρα των δηλώσεων του μετά τον τελικό που έστεψε ξανά τη Βασίλισσα πρωταθλήτρια Ευρώπης, απλώς αποτύπωσε αυτό που τον έκανε να ξεχωρίζει. Αυτό που χρειαζόταν η Ρεάλ Μαδρίτης για να φτάσει στη νίκη, ακόμα και αν Ντόρτμουντ ήταν πολύ καλύτερη για τα 60 πρώτα λεπτά του τελικού:
«Σήμερα είναι ένα καλό παράδειγμα να μη σταματάς να πιστεύεις ότι είσαι ικανός να νικήσεις ακόμα και όταν δεν είσαι η καλύτερη ομάδα. Νιώθω ευτυχισμένος. Είναι το έκτο μου Champions League κι αυτό είναι τρελό. Ποτέ δεν πίστευα πως κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί», ήταν τα τελευταία λόγια του ως παίκτης.
Σαφώς και υπάρχουν παίκτες που φαίνονται περισσότερο μέσα στο γήπεδο, υπάρχουν όμως και εκείνοι που ακόμα και αν τα χρόνια περνάνε, έχουν το know how και την επιβλητική προσωπικότητα για να παραμένουν απαραίτητοι. Όπως ήταν ο Τόνι Κρόος.
Μια συμπαθέστατη φυσιογνωμία, ένα αφεντικό του κέντρου που όσο ήταν αυτός εκεί, κανείς δεν ανησυχούσε μήπως η Ρεάλ, η Μπάγερν ή η Εθνική Γερμανίας χάσει τον έλεγχο του αγώνα.
