Δεν χρειάζονται πολλά για να γίνει η στραβή. Ένα φανάρι. Ένα στοπ που κάποιος δεν είναι. Μια παράβαση προτεραιότητας. Σίγουρα, ο δρόμος δεν είναι παιχνίδι. Αυτά τα οποία εμείς μεταξύ μας τα αναφέρουμε είτε ως λάθη είτε ως κακές στιγμές, μπορούν να σε στείλουν στον άλλο κόσμο. Ζόρικος ο δρόμος και μπορούν πολλά να πάνε στραβά. Το ίδιο όμως μπορεί να συμβεί και αν κατεβαίνεις τρελαμένος από το αυτοκίνητο έτοιμος για καβγά. Και μάντεψε. Στην Ελλάδα το κάνουμε συχνά.
Γιατί κακά τα ψέματα, αν δεν ανήκουμε σε αυτούς που έχουν φτάσει πολύ κοντά στον τσαμπουκά έστω μία φορά, σίγουρα έχουμε γίνει μάρτυρες σε κάποιο σκηνικό, που έχει ξεφύγει. Ή που θα μπορούσε πολύ εύκολα να ξεφύγει. Καταλαβαίνουμε ως ένα σημείο ότι σε πνίγει το δίκιο και ειδικά αν κάποιος έχει πάει να σε σκοτώσει. Αλλά το να παίζουμε μπουνιές παιδιά είναι το άλλο άκρο. Πόσο μάλλον επειδή κάποιος δεν σε είδε να έρχεσαι από τα δεξιά ή αφαιρέθηκε ή τέλος πάντων σε έκλεισε. Ναι, η οδηγική παιδεία είναι βασική και πόσο μάλλον αναγκαία, αλλά αξίζει να παίξεις κορώνα γράμματα το κεφάλι σου -και του αλλουνού- για μία διαφωνία στο δρόμο; Ξέρουμε όλοι ότι οι εν ψυχρώ καταστάσεις όχι μόνο δεν βγαίνουν σε καλό, αλλά και ότι τα τραγικά σκηνικά συμβαίνουν όταν η λογική εγκαταλείπει το μυαλό και δίνει χώρο στο θυμό.
Εν τω μεταξύ, αναλογιστείτε πόσα βίντεο καθόμαστε και βλέπουμε στο YouTube και στα reels, όπου οι οδηγοί τις παίζουν στο δρόμο. Γιατί; Γιατί μας αρέσει το ξύλο. Μας αρέσει στα γήπεδα, στο δρόμο, στις συναυλίες των τραπεράδων, στα οικογενειακά τραπέζια που συζητιούνται τα πολιτικά. Είμαστε θερμόαιμοι και καβγατζήδες και αυτό είναι ξεκάθαρο. Όμως μήπως είναι καιρός να αλλάξει η οδηγική παιδεία σε αυτή τη χώρα; Γιατί ναι μεν τα χρόνια περνούν και οι οδηγοί αυξάνονται, αλλά τα πνεύματα δεν ηρεμούν. Άνθρωποι κατεβαίνουν από τα αυτοκίνητα με σιδερολοστούς, κλωτσάνε αυτοκίνητα και σπάνε παρμπρίζ, παίζουν ξύλο και δεν συμμαζεύεται. Όμως η οδηγική παιδεία έχει να κάνει και με άλλες καταστάσεις. Όπως αυτές που τα παρκαρισμένα οχήματα κλείνουν λεωφορεία, θέσεις ΑμεΑ και γενικά προκαλούν ένα κομφούζιο που κάνει την κατάσταση χειρότερη.
Το μυστικό είναι να καταλάβει η πλειοψηφία ότι δεν υπάρχουν στρατόπεδα. «Αυτοί και εμείς». Αν σε κάθε σκηνικό μαθαίνουμε να κατεβαίνουμε από το αμάξι για να ανταλλάξουμε γροθιές, δεν θα φτάσουμε πουθενά. Ναι, πρέπει να μαθαίνουμε να κάνουμε defusing ακόμα και όταν φταίνε οι άλλοι. Έγινε ατύχημα; Την τροχαία και τις ασφαλιστικές. Δεν έγινε τίποτα αλλά παραλίγο να συνέβαινε; Άστο να πάει στο καλό. Πες στον άλλο στο καλό και να προσέχει την επόμενη φορά. Ίσως σου ακούγεται δύσκολο, αλλά πραγματικά κανένα σκηνικό στο δρόμο δεν αξίζει να χάσεις την ψυχραιμία σου και να βρεθείς πιο μπλεγμένος από ότι θα περίμενες.
Αλλά παραμένει αλήθεια. Αυτό το ρεύμα διαφορετικής νοοτροπίας θα πρέπει να ξεκινήσει από εκείνους που δεν θα φταίνε, ώστε να αποτελέσουν παράδειγμα προς μίμηση για τους υπόλοιπους.
