Καλώς ή κακώς, ο μεγαλύτερος Αμερικανός θεατρικός συγγραφέας του 20ου αιώνα θα μείνει στη μνήμη των περισσοτέρων για τον σύντομο δεύτερο γάμο του. Η πρώτη του γυναίκα ήταν στη Mary Grace Slattery, μια συμφοιτήτρια στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν που τον ενθάρρυνε να γράψει και που με το μισθό της οποίας αναγκάζονταν να ζουν πριν τα έργα του γίνουν επιτυχημένα – εκείνη εργαζόταν ως γραμματέας. Γνωρίστηκαν σε ένα πάρτι στο υπόγειο κάποιου φίλου και της ζήτησε να βγουν ραντεβού για να δουν μία ταινία.
«Σύντομα», είπε εκείνη σε μια συνέντευξη το 1949, «ο Arthur δανείστηκε το ραδιόφωνό μου και όλα έγιναν κατανοητά». Έμειναν παντρεμένοι για δύο χρόνια μετά την αποφοίτησή τους και απέκτησαν δύο παιδιά, την Jane Ellen και τον Robert. Όταν γνώρισε τη Monroe στα γυρίσματα του ‘‘As Young As You Feel’’ το 1951, είχε γράψει το «Ήταν Όλοι τους Παιδιά μου» και το «Ο θάνατος του εμποράκου». Η Monroe έκλαιγε γιατί είχε πεθάνει ξαφνικά ο ατζέντης της και πίστευε πως η καριέρα της είχε τελειώσει για τα καλά. «Είσαι το πιο λυπημένο κορίτσι που έχω γνωρίσει ποτέ», της είπε και εκείνη το πήρε ως κομπλιμέντο. «Είσαι ο μόνος που μου είπε ποτέ κάτι τέτοιο», του απάντησε εκείνη. Λίγο μετά την πρώτη τους συνάντηση, ο Miller την είδε σε ένα πάρτι που του έκανε ο παραγωγός Charles Feldman. Έμοιαζε, έγραψε αργότερα στην αυτοβιογραφία του, το Timebends, «γελοία προκλητική... έστω και μόνο επειδή το φόρεμά της ήταν τόσο κραυγαλέα στενό. Δηλώνοντας ότι είχε φέρει τυχαία και το σώμα της μαζί και ότι ήταν το καλύτερο στο δωμάτιο».
Διάβασε επίσης: H Marilyn Monroe ταξίδεψε στα όνειρα του κάθε άντρα επί της γης.
O σκηνοθέτης Elia Kazan που εκείνη την εποχή είχε συνευρέσεις με την Monroe, ισχυρίστηκε ότι εντόπισε «ένα υπέροχο φως της μοχθηρίας» στα μάτια του Miller εκείνο το βράδυ, αν και η σχέση τους ξεκίνησε μόλις τέσσερα χρόνια αργότερα. Συναντήθηκαν ξανά το 1955 στο Actors' Studio στη Νέα Υόρκη. «Ήταν ένα φως που στροβιλιζόταν για μένα τότε», έγραψε ο Μίλερ, «όλα παράδοξο και δελεαστικό μυστήριο, σκληρό στο δρόμο μια στιγμή, στη συνέχεια ανυψώθηκε από μια λυρική και ποιητική ευαισθησία που λίγοι διατηρούν στην πρώιμη εφηβεία τους».
Ο Miller, τελικά, άφησε τη γυναίκα του και τα παιδιά του και παντρεύτηκε τη Monroe. Μέχρι τότε, είχε προσθέσει το «Οι Μάγισσες του Σάλεμ» και το «Ψηλά από τη Γέφυρα» στα επιτεύγματά του και τη χρονιά που παντρεύτηκαν, το 1956, κρίθηκε ένοχος για περιφρόνηση του Κογκρέσου επειδή αρνήθηκε να κατονομάσει ηθοποιούς και σκηνοθέτες στην Επιτροπή Αντιαμερικανικών Δραστηριοτήτων της Βουλής – την περίφημη περίοδο του Μακαρθισμού. Ο πρόεδρος της επιτροπής, Francis Walter, προσφέρθηκε να αποσύρει την κατηγορία εάν η Monroe πόζαρε για μια φωτογραφία μαζί του σφίγγοντας το χέρι του. Ο Miller αρνήθηκε. Δύο χρόνια αργότερα η κατηγορία αποσύρθηκε ούτως ή άλλως.
Αν και ο Miller ισχυρίστηκε ότι δεν έγραψε το Misfits ειδικά για τη Monroe, η παραγωγή της ταινίας επρόκειτο να γίνει μια καθοριστική στιγμή στη ζωή τους. «Θα μπορούσε να μου είχε γράψει οτιδήποτε», είπε η Monroe για τον ρόλο της δυστυχισμένης διαζευγμένης, «και τελικά κατέληξε σε αυτό». Οι φήμες λένε ότι προσπάθησε να αυτοκτονήσει και ήταν τότε που εκείνη και ο Miller αποφάσισαν να χωρίσουν. Η Inge Morath, μια φωτογράφος του Magnum, είχε μερικούς μήνες νωρίτερα τραβήξει μερικές φωτογραφίες της Monroe να χορεύει μόνη κάτω από ένα δέντρο. Άρχισε να βλέπει τον Miller και παντρεύτηκαν το 1962.
Getty Images
Η Morath ήταν μια δυναμική γυναίκα, πνευματώδης και διανοούμενη. Είχε μεγαλώσει στην Αυστρία, τη Γερμανία και τη Γαλλία, αντιστάθηκε στους Ναζί και έγινε μια από τις πρώτες γυναίκες που εντάχθηκαν στο Magnum. Ήταν εξοικειωμένη με τα έργα του Μίλερ πριν τον γνωρίσει, αφού είχε δει τις Μάγισσες του Σάλεμ σε ερμηνεία Yves Montand και Simone Signoret. Ωστόσο όταν πέθανε η Monroe , ο κόσμος την μίσησε χωρίς κάποιον ιδιαίτερο ρόλο. Ο Miller και ο Morath έμειναν μαζί μέχρι τον θάνατό της. Τότε ο Miller άρχισε να βλέπει την Agnes Barley μια καλλιτέχνιδα 55 χρόνια νεότερή του που πίστευε, μέχρι που τον συνάντησε, ότι ήταν νεκρός. Το τελευταίο του έργο, που άνοιξε στο Σικάγο στα τέλη του περασμένου έτους, πιστεύεται γενικά ότι βασίστηκε στα γεγονότα γύρω από την παραγωγή του The Misfits. «Μου αρέσει η παρέα των γυναικών» είχε πει στις New York Times. «Η ζωή είναι βαρετή χωρίς εκείνες».
Και αυτή την τελευταία ατάκα, την πίστεψαν πολλοί διάσημοι πριν και μετά τον Miller. Και ισχύει στο 100%.
