Ας προσπαθήσουμε λίγο να φανταστούμε την πρώτη εποχή της ανθρώπινης κατάκτησης του διαστήματος. Του όποιου διαστήματος μπορούσαμε να γνωρίζουμε την δεκαετία του ‘60 μέσα από δειλά βήματα και ασπρόμαυρες εικόνες. O Gagarin μπήκε σε τροχιά γύρω από τη Γη το 1961. Τέσσερα χρόνια αργότερα, ο Alexei Leonov περπάτησε στο κενό, ενώ ο Neil Armstrong το 1969 ήταν ο πρώτος άνθρωπος που περπάτησε στο φεγγάρι.
Ήταν μία στιγμή ανθρώπινης εξιλέωσης. Όπου είχαμε αφήσει πίσω μας τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο για περίπου μια εικοσαετία και αναζητήσαμε καταφύγιο σε ένα μέρος που δεν είχαμε ακόμα καταστρέψει, που δεν γνώριζε την ηλίθια ματαιοδοξία μας και τις φονικές μας τάσεις, δείχνοντας ότι μπορούμε να κάνουμε μεγάλα πράγματα. Ο άνθρωπος φαντασιωνόταν μία ζωή στο φεγγάρι από την εποχή του Μεσαίωνα. Οι πρώτοι μοναχοί στην Ευρώπη αναρωτιόντουσαν αν ο αιθέρας θα τους επιτρέψει να φτάσουν στην άκρη της Γης και να κολυμπήσουν μέχρι τη Σελήνη, ενώ στην Αναγέννηση, ήταν περισσότερο ένας παράδεισος μακριά από την ανθρωπότητα που ωστόσο έδινε τροφή σε ποιήματα και ιστορίες, σε νουβέλες και θεατρικά έργα και, φυσικά, σε πίνακες ζωγραφικής.
Θα διαπιστώναμε πως η αλήθεια είναι πιο απλή. Ένα κομμάτι πέτρας, ένας ξερός βράχος παγιδευμένος στην τροχιά ενός πλανήτη με τα πιο ασυνήθιστα θηλαστικά, αλλά αυτό δεν μας εμπόδισε από το να τον αγγίξουμε. Να περπατήσουμε πάνω, να ρισκάρουμε τις ανθρώπινες ζωές μας για τον δορυφόρο μας. Οι αποστολές της NASA με το πρόγραμμα Apollo έκαναν ακριβώς αυτό. Έβαλαν στόχο το ακατόρθωτο. Κάτι που αιώνες πριν υπήρχε μόνο στη μυθοπλασία της ανθρώπινης σκέψης. Ιστορίες για το πώς η Σελήνη ερωτεύτηκε τον Ενδυμίωνα και ζήτησε από τον Δία να τον κάνει αθάνατο αλλά να τον κρατήσει για πάντα σε ύπνο, επειδή της άρεσε να τον βλέπει πως κοιμάται. Ο Ορφικός Ύμνος που την αποκαλούσαν λαμπετία, χαριδώτι, τελεσφόρε, νυκτός άγαλμα και πάνσοφη κόρη. Ο Αβέντιος λόφος στην αρχαία Ρώμη όπου, όλη τη νύχτα, έκαιγε για χάρη της η «ακοίμητος λυχνία». Δεν πιστεύουμε πως οι αστροναύτες τα γνώριζαν όλα αυτά, αλλά από κάπου έπρεπε να γίνει η αρχή – ακόμα και αν η κόντρα της Αμερικής με τη Σοβιετική Ένωση, κατέστρεφε κατά ένα τρόπο όλη αυτή την ενέργεια.
Στις 11 Δεκεμβρίου του 1973 η ενδέκατη και τελευταία αποστολή με το Apollo 17, τερμάτισε την παρουσία του ανθρώπου στη Σελήνη. Η άλλοτε θεϊκή της υπόσταση, έμοιαζε με μύθο που καταργήθηκε. Δεν υπήρχαν πια δράκοι στους χάρτες των αστροναυτών και η κατάκτηση άλλων άστρων με τη γέννηση άλλων ιδεών, ξεκίνησε. Όπως άλλωστε θα ήταν και το φυσιολογικό. Όμως από το 2000 και μετά, παράλληλα με τις ανοησίες για την επίπεδη Γη, πλήθαιναν και οι απόψεις ότι δεν πήγαμε ποτέ στο φεγγάρι. Για την ακρίβεια, μία έρευνα του 2009 έδειξε ότι το 25% των Βρετανών πιστεύει πως δεν έχουμε πάει στο φεγγάρι, ενώ το μηνιαίο περιοδικό Astronomy πραγματοποίησε μία ίδια έρευνα στην Αμερική για νέους από 18 έως 25 ετών. Περίπου το 25% των νέων είχε την ίδια άποψη με τους Βρετανούς.
Δεν είναι μόνο μία προσβολή στα μεγάλα επιτεύγματα, αλλά και στους ανθρώπους που έδωσαν την ζωή τους για να γίνουν οι επόμενες αποστολές στο φεγγάρι πετυχημένες. Οι Grissom, White και Chaffee έχασαν την ζωή τους στο Apollo 1 με την φωτιά. Ο Komarov που το αλεξίπτωτο της ατράκτου δεν άνοιξε ποτέ. Οι Freeman και Bassett με τραγικό δυστύχημα στον αέρα. Ο ίδιος ο Gagarin που θα πέθαινε σε αποστολή το 1968. Οι Dobrovolsky, Volkov και Patsayev που το σύστημα αποσυμπίεσης της καμπίνας τους προσγείωσε νεκρούς στη Γη. Κάθε φορά που θέλουμε να πούμε μια εξυπνάδα, ένα χαζό σενάριο συνωμοσίας, είναι προσβολή σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που έδωσαν την ζωή τους αλλά και στους απογόνους τους που κρατούν ζωντανή τη μνήμη τους. Σε μία μαύρη θάλασσα με αμέτρητα άστρα, κάποιοι είδαν ελπίδα και φως για να μοιράσουν στην ανθρωπότητα.
Ξέρουμε ήδη πως η επόμενη πρώτη επανδρωμένη αποστολή, θα έχει στόχο τον πλανήτη Άρη. Δεν μπορεί να γνωρίζει κανείς ποια θα είναι τα πρώτα μεγάλα λόγια που θα ακουστούν στην προσεδάφιση ή αν θα χειροκροτήσει ο κόσμος, αλλά θα είναι άλλο ένα βήμα στην αιωνιότητα. Άλλη μία κατάκτηση σε ένα όνειρο που ξεκίνησε με τις ιστορίες των ανθρώπων όταν σήκωσαν τα μάτια τους για πρώτη φορά στον ουρανό και που έγινε πραγματικότητα με τα πρώτα βήματα στο φεγγάρι.
Θα είναι πάντα ένας οδηγός για τα σπουδαία πράγματα που μπορούμε να καταφέρουμε σαν ύπαρξη. Ας τα κρατήσουμε και ας τα προστατεύσουμε γιατί θα ανήκουν για πάντα στην ανθρωπότητα.
