Ο καθένας έχει διαφορετικά ερεθίσματα γύρω από το φαγητό. Είχα κάποτε ένα γνωστό που αποφάσισε να ασχοληθεί με τη μαγειρική επειδή ήθελε να φτιάχνει το ψητό κατσαρόλας της γιαγιάς του. Ο πατέρας ενός άλλου είχε ψησταριά και τελικά ο ίδιος κατέληξε ως επαγγελματίας σεφ. Όμως όλοι μας, τόσο εκείνοι που ασχολήθηκαν εντατικά με το μαγείρεμα όσο και εκείνοι που έμειναν στα βασικά, πέρασαν όλοι από τα εργένικα πιάτα. Τα πιάτα που έχουν μια άτυπη ανδρική ταυτότητα η οποία φωνάζει «επειδή είμαι άσχετος προσπαθώ να φτιάξω αυτά».
Ξεκινήσαμε με τα τοστ, έτσι δεν είναι; Σκεφτείτε λίγο τις αλχημείες που έχουμε κάνει με τα τοστ και τα σάντουιτς στη ζωή μας. Το τυρί γαλοπούλα, δεν ήταν ποτέ κάτι απλό για εμάς. Ήταν απλά μια αφορμή για να χτίσουμε πάνω σε αυτό. Να βάλουμε μπιφτέκια, να χτυπήσουμε δικές μας σάλτσες -με ό,τι βρήκαμε στο ντουλάπι- και να πειραματιστούμε με διαφορετικά τυριά και αλλαντικά. Και μετά μακαρόνια. Αυτά που βλέπαμε στις ταινίες και που όλοι λέγανε πως είναι εύκολο. Και παρότι πράγματι ήμασταν πάνω από την κατσαρόλα και αργήσαμε να αντιληφθούμε πως το al dente είναι υποχρεωτικό και όχι κάποιο κλαμπ στην Παραλιακή. Είπανε λοιπόν καρμπονάρα και εμείς νομίζαμε πως θα είναι εύκολο. Και τα λασπώσαμε και τα πετάξαμε και οι φίλοι μας προσποιήθηκαν πως ήταν νόστιμα και στην τρίτη μπουκιά παραγγείλαμε πίτσες. Αργήσαμε, αλλά την μάθαμε την άτιμη.
Και μετά ήταν τα αβγά. «Θα μπορούσα να ζήσω μόνο με αβγά» έλεγε ο βραβευμένος σεφ Χοσέ Αντρές, παρότι δεν γνωρίζαμε ποιος ήταν. Ξεκινήσαμε με το τηγανητό αβγό, το τίμιο, που πάντα δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε το ιδανικό τηγάνισμα ανάμεσα σε ασπράδι και κρόκο – και κάποιοι το παλεύουν ακόμα. Το αβγό για εμάς πήγαινε με οτιδήποτε. Από σάντουιτς μέχρι μακαρόνια και ρύζι. Είδαμε πως η ομελέτα δεν είναι επιστήμη και μας ξελάσπωσε πολλές φορές όταν η πείνα έκοβε τον αφαλό στα δύο και δεν είχαμε χρήματα ούτε για ένα σουβλάκι. Πολύ αβγό λοιπόν και το αγαπάμε και γι’ αυτό και το αγαπάμε και λίγο παραπάνω.
Διάβασε επίσης: Αβγά - το γευστικό όνειρο κάθε άντρα.
Επίσης υπάρχει άντρας εργένης που δεν τηγάνισε πατάτα; Που δεν έκανε χάλια την κουζίνα από τα λάδια και δεν ούρλιαξε όταν το λάδι τον βρήκε στο δέρμα; Που πλησιάσαμε το τηγάνι με μακρυμάνικο και full face και γυαλιά ηλίου, λες και ήταν κάποιο ραδιενεργό ηλιακό από το οποίο κινδυνεύαμε. Και αναρωτιόμασταν «τι γίνεται με τα McDonald’s και έχουν τόσο νόστιμη πατάτα;». Γιατί εμείς την κάψαμε ή δεν την τηγανίσαμε αρκετά και όταν τέλος πάντων πήραμε το κολάι, συνειδητοποιήσαμε ότι πήραμε και κιλά. Ίσως η μεγαλύτερη ντροπή των όσων φτιάξαμε ποτέ, να ήταν η κατεψυγμένη πίτσα. Γιατί όχι, δεν προσπαθήσαμε καν να φτιάξουμε κάτι δικό μας με έτοιμη ζύμη. Πήραμε την κατεψυγμένη, την πετάξαμε στο φούρνο και νομίζαμε πως ακούγαμε το Che La Luna Mezzo Mare μέσα στο σπίτι. Όταν βγήκε και θύμιζε σόλα παπουτσιού από το στρατό, εμπεδώσαμε δύο πράγματα: πίτσα απ’ έξω και καλύτερα μπάρμπεκιου.
Αυτό εδώ το τελευταίο, ήταν ίσως η ενηλικίωση της ανδρικής κουζίνας. Το μπάρμπεκιου σε κάνει κάθε φορά και καλύτερο. Μπορεί στην αρχή να ψαχτείς, να πλακώσουν από πάνω σου όλοι οι σχετικοί και άσχετοι, να βγάλεις τα μπιφτέκια κάρβουνο, αλλά πάρτο απόφαση: μπάρμπεκιου από εκεί και πέρα, θα κάνεις μέχρι να πεθάνεις. Σαν παντρεμένος και σαν πατέρας και σαν παππούς. Και είναι απόλυτα φυσιολογικό, κάποια στιγμή να αναπολήσεις εκείνα τα τοστ και τις πρώτες απαράδεκτες μακαρονάδες.
Και αν είσαι ακόμα πιτσιρικάς, μην αισθάνεσαι άσχημα. Και ο Γκόρντον Ράμζι από τα κλαμπ σάντουιτς ξεκίνησε…
Διαβάστε το αφιέρωμα για την Παγκόσμια Ημέρα Άντρα 2023 κάνοντας κλικ στην παρακάτω εικόνα:
