Δεν μας φαίνεται περίεργο που η ταινία-τεστοστερόνη ονόματι «Expend4bles», δηλαδή το τέταρτο κεφάλαιο της ιστορίας των Αναλώσιμων, βγήκε, παίχτηκε και, όπως όλα δείχνουν, «πατώνει» πανηγυρικά.
Εμείς σας γράψαμε την άποψή μας.
Η ιστορία του Σταλόνε, του Στέιθαμ και της παρέας τους, που έκαναν ένα πέρασμα από την Ελλάδα και πήγαν να τα βάλουν με μια τρομοκρατική οργάνωση, έπεσε στο κενό και αυτό φαίνεται από την αποδοχή -την ποια; - που τυγχάνει από τον κόσμο. Με μπάτζετ γύρω στα 100 εκ. δολάρια η ταινία, το φιλμ όχι μόνο δεν θα είναι επιτυχία, καθώς για να το καταφέρει πρέπει να βγάλει τουλάχιστον τα διπλάσια από τις εισπράξεις, αλλά φαίνεται πως δεν θα βγάλει ούτε τα έξοδά του.
Με το άνοιγμα του φιλμ να αγγίζει οριακά τα 8,3 εκ. δολάρια στο πρώτο τριήμερο, έχει κάνει την Lionsgate να αναρωτιέται ήδη γιατί ανέλαβε την διανομή.
Μήπως αυτό το στιλ ταινιών δεν έχει πλέον νόημα;
Πέρα από το γεγονός ότι το «Expend4bles» (για να το πούμε κομψά) δεν άγγιξε τις προσδοκίες ολόκληρου του franchise λόγω περιεχομένου, σκηνικών και πρόχειρης παραγωγής, μάλλον πρέπει να μας κάνει να αναρωτηθούμε το εξής: Μήπως έχει «πεθάνει» αυτό το είδους φιλμ;
Δηλαδή, μια ταινία που με πρωταγωνιστές τους action figures προηγούμενων δεκαετιών που δημιουργούν μια superteam, μας θυμίζουν μέσω εκρήξεων, ξύλου και σκληρού χιούμορ γιατί τα 90’s ήταν τόσο όμορφα σε επίπεδο ταινιών. Τα 90’s όμως ήταν πριν 20-30 χρόνια και όπως έχει δείξει η ιστορία, μαζί με την αλλαγή στις συνήθειες της κοινωνίας, έρχονται και «μεταρρυθμίσεις» στα γούστα μας. Ακόμα και σε επίπεδο θεάματος.
Αν άκουγε κανείς στα 90’s, ότι σήμερα, πρώτη επιλογή στη θεαματικότητα θα ήταν οι τηλεοπτικές σειρές και όχι το σινεμά, θα γελούσε όπως ο Τζόνα Τζέιμσον στα Σπάιντερμαν του Σαμ Ραΐμι.
Υπάρχει λοιπόν ζωή στην action καλτίλα που αγαπήσαμε; Αυτό το γνωρίζουν καλύτερα σεναριογράφοι, σκηνοθέτες και παραγωγοί, εμείς από την πλευρά μας το μόνο που γνωρίζουμε είναι τα γούστα μας και τι θα θέλαμε από ένα franchise, το οποίο δεν προσδοκά να παρουσιάσει κάτι καινούργιο αλλά να μας «ταξιδέψει» στη νοσταλγία. Και ίσως αυτό να είναι το κλειδί στην προκειμένη περίπτωση.
Για εμάς, αυτοί ήταν οι πραγματικοί Αναλώσιμοι.
Η νοσταλγία μετράει, φτάνει να την παρουσιάσεις σωστά
Οι Αναλώσιμοι και κάθε ταινία αντίστοιχου είδους, παραμένουν ανάμεσά μας για να μας θυμίζουν ένα στιλ φιλμ που μπορεί μεν να εκλείπει, παράλληλα όμως, ανακαλύπτει νέους τρόπους να επικοινωνεί την ύπαρξή του στο κοινό της νέας εποχής.
Διότι, πλέον, δεν θα παρακολουθήσουμε ξυλίκι και χαζές ατάκες όμως αναφωνώντας «ουάου» αλλά θα κοιτάξουμε το ρολόι μας, μην βλέποντας την ώρα να αποχωρήσουμε από το σινεμά.
Παρόλα αυτά ταινίες όπως το Mission Impossible, ο John Wick, ακόμα και ο Maverick, έχουν ακόμα τον τρόπο να πουν την ιστορία τους, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι δεν είναι η εποχή τους, αλλά ξέρουν πώς να «πουλάνε» τον εαυτό τους με επίκαιρο τρόπο.
Όσο οι σκηνοθέτες, οι σεναριογράφοι και όποιοι άλλοι εμπλέκονται με τις action movies ξέρουν πώς να «πουλάνε» με έξυπνο τρόπο, ακόμα και η καλτ βερσιόν ή οποιαδήποτε άλλη «ξεπερασμένη» συνταγή, θα έχει ζωή.
Έτσι θα μπορούσαν να είναι και οι Αναλώσιμοι. Εκείνοι όμως αποφάσισαν να γίνουν Αμπαλώσιμοι.
Και μια και μιλήσαμε για νοσταλγία, αυτή η σειρά επέστρεψε με σωστό τρόπο.
