Από όλες τις στιγμές της έκφρασης της ροκ μουσικής στα τέλη της δεκαετίας του 60, αυτή του Jimmi Hendrix στο Woodstock το 1969 είναι ίσως η πιο καθοριστική, όχι μόνο για την ιστορία της μουσικής αλλά και την ιστορία γενικότερα. Ένας μαύρος καλλιτέχνης ο οποίος προκαλούσε έκσταση πάνω στη σκηνή με solo που κανείς δεν είχε προηγουμένως ακούσει, εκπροσωπώντας μια νεολαία που εκείνη την εποχή έβλεπε τον εαυτό της ως ανίκανους μάρτυρες του πολέμου του Βιετνάμ. Υπήρχαν πολλά πράγματα στην αμερικάνικη κοινωνία του 1969 για τα οποία η ανθρωπότητα δεν ήταν περήφανη. Υπήρχε όμως και ο Jimmi Hendrix.
Μπορεί να γεννήθηκε στο Seattle αλλά με την άφιξή του στο Λονδίνο, ο Τζίμι άλλαξε για πάντα τον ροκ ήχο. Δεν ήταν σαν τους άλλους. Αποδεχόταν την R&B και τα blues αλλά πάντα έψαχνε κάτι παραπάνω να τον εκφράζει. Το ροκ ήταν το αποτέλεσμα από τις περίεργες στροφές που έφερνε το κεφάλι του πριν πιάσει την κιθάρα. Το ίδιο και όταν άκουγε Μπαχ, Βάγκνερ, Μπετόβεν, Σοπέν. Ήδη πριν φτάσει στο Λονδίνο, είχε γνωρίσει το Billy Cox στο στρατό κάνοντας πρόβες μαζί του με τον τελευταίο να παίζει στο μπάσο, ενώ είχε την ευκαιρία να παίξει με τους Isley Brothers και τον μουσικό φαινόμενο Little Richard. Ο τελευταίος, όταν ο Jimmi έπαιζε την κιθάρα του, έλεγε πως δεν είχε ξανακούσει ποτέ του κάτι παρόμοιο αλλά τον διαπερνούσε σαν ηλεκτρισμό.
Από πολύ μικρός συνειδητοποίησε ότι η Αμερική δεν τον χωράει άλλο. Ή τουλάχιστον εκείνος δεν μπορούσε να τα βρει μαζί της. Αγαπούσε το γεγονός ότι υπήρχαν πολλοί λευκοί που κοιτούσαν να κάνουν όνομα στα μπλουζ και να γνωρίσουν κάνει τα άλματα τους, όπως ο Eric Clapton, αλλά από την άλλη οι ευκαιρίες για έναν μαύρο καλλιτέχνη συνοδευόντουσαν πάντα από ένα κοινωνικοπολιτικό παρασκήνιο το οποίο τον αηδίαζε. Στην Αγγλία δεν το βρήκε αυτό. Στο Λονδίνο, ο Hendrix με το συγκρότημα Experience σφυρηλάτησε ένα νέο ηχητικό τοπίο, εκτείνοντας τα μπλουζ σε κάποιο εξωτερικό όριο έκφρασης, αιθέριο αλλά τρομακτικό, λυρικό αλλά και επικίνδυνο, μεγαλειώδες αλλά και αδίστακτο. Κι όμως δήλωνε: «Δεν θέλω κανείς να μου κολλήσει μια ψυχεδελική ταμπέλα στο λαιμό για τη μουσική μου». Αυτό δεν ήταν τρελό, ούτε ήταν τόσο αβίαστα «φυσικό», όπως ο ίδιος ο Hendrix συχνά πρότεινε ή ακόμα και καθαρή ευφυία ήχου. Όχι. Απλά o Hendrix πήγε τον ήχο του ένα βήμα παραπέρα όταν γνωρίστηκε με τον Roger Mayer.
Ο Mayer ήταν εφευρέτης ηλεκτρονικών μουσικών συσκευών, συμπεριλαμβανομένου του εφέ κιθάρας Octavia που δημιουργούσε μια «διπλασιαστική» ηχώ. Ο Jimmi είδε πως λειτουργούσε και είπε αμέσως «Ναι, θα ήθελα να το δοκιμάσω αυτό». Από εκείνη τη στιγμή και μετά γεννήθηκε ένας άλλος μουσικός ήχος. Ο ήχος του Hendrix. Όταν τον ακούς θα έλεγες ότι πρόκειται για μια πρωτόγνωρη εμπειρία. Η ροκ μουσική στην πιο καθαρή της εμφάνιση που γνώρισε η γενιά της δεκαετίας του 60. Και όλα αυτά χάρη σε μια τεχνολογία η οποία έπαιρνε τον αυθεντικό του ήχο και μέσα από τα ηλεκτρικά του εφέ, δημιουργούσε την αίσθηση πώς κηρύττει, πώς παραδίδει κάτι τόσο σημαντικό στο κοινό που ακόμη και το ίδιο δεν είναι σε θέση να καταλάβει. Σαν τον Μωυσή που κουβαλούσε τις πλάκες με τους Νόμους του Θεού. Από εκείνη τη στιγμή και έπειτα ο ηλεκτρικός ήχος του Mayer συνδέθηκε για πάντα με τον Hendrix. Είτε έπαιζε μπλουζ είτε έπαιζε τζαζ, είτε προσπαθούσε να βγάλει παρτιτούρες του Μπαχ, είτε έψαχνε στις χορδές του τον Coltrane, το έκανε με ένα τέτοιο τρόπο που δεν σου θύμιζε κανέναν άλλο.
Η Patti Smith είχε μιλήσει σε συνέντευξή της για το εναρκτήριο πάρτι το καλοκαίρι του 1970, από το οποίο ο ίδιος ο Hendrix έκανε ένα διάλειμμα για να την συνοδεύσει στα σκαλιά έξω. «Ήταν τόσο γεμάτος ιδέες για διαφορετικούς ήχους που επρόκειτο να δημιουργήσει, πειράματα με μουσικούς, νέα ηχητικά τοπία. Το μόνο που έπρεπε να κάνει ήταν να πάει στην Αγγλία, να παίξει το φεστιβάλ (Isle of Wight) και να επιστρέψει στη δουλειά». Ο Hendrix δεν γύρισε ποτέ του. Πέθανε στις 18 Σεεπτεμβρίου του 1970 σε ένα σκοτεινό υπόγειο, πνιγμένος σε κρασί και βαρβιτουρικά. Είναι σχεδόν ειρωνικό ότι ένας τόσο μεγάλος αστέρας έφυγε σε ένα σκοτεινό υπόγειο, λες και ο θάνατος ντρεπόταν να τον πάρει από τον κόσμο με τον ίδιο τρόπο που έπαιρνε όλους τους υπόλοιπους. Και έτσι το έκανε ύπουλα.
Κι όμως μέσα σε 5 χρόνια από την άφιξή του στο Λονδίνο και έπειτα, κατάφερε να αλλάξει για πάντα τη μουσική μέχρι σήμερα.
