«Την ημέρα που γεννήθηκες υποσχέθηκα στον εαυτό μου δύο πράγματα. Πώς θα γίνω καλύτερος για σένα και ότι θα είμαι εκεί για σένα και την οικογένεια μου. Σήμερα, στα 70 μου, το πιστεύω με την ίδια πίστη και λαχτάρα όπως τότε που το πρωτοείπα».
Η παραπάνω ατάκα είναι από εκείνες που έχουν μείνει χαραγμένες στη μνήμη μου, ακόμα και όταν ο πατέρας μου έφυγε από δίπλα μου. Η αλήθεια είναι πως είμαι ιδιαίτερα συναισθηματικός με την συγκεκριμένη γιορτή, γιατί είχα πάντα αδυναμία στον πατέρα μου. Αγαπώ τη μάνα μου χωρίς όρια, αλλά με τον πατέρα μου ήμασταν κάτι παραπάνω από πατέρας και γιος. Είμασταν δύο καλοί φίλοι. Μεγαλώνοντας, γίναμε δύο άντρες που ασπάστηκαν κοινές θέσεις, νοοτροπίες και μοιράστηκαν προβληματισμούς. Ο πατέρας μου με αγάπησε σαν γιο του, αλλά κυρίως, με αγάπησε σαν άνθρωπο. Και αυτό είναι ίσως το ύψιστο κομμάτι της ανιδιοτελής του αγάπης.
Λυπάμαι που θα το πω, αλλά υπάρχει κόσμος εκεί έξω για τον οποίο ο πατέρας είναι δευτεραγωνιστής σε μία οικογένεια. Έλεγα πάντα πως ο πατέρας και η μάνα δεν μπορούν να μπουν σε καλούπια για το ποιος είναι καλύτερος. Είναι δύο απαραίτητα στοιχεία για να δουλέψει η μαθηματική εξίσωση της οικογένειας - την οποία επίσης κάποιοι προσπαθούν διακαώς να υποβαθμίσουν. Η ζυγαριά της ζωής χρειάζεται και τους δύο γονείς και ενδεχομένως κάποιες οικογένειες να μην το αντιλαμβάνονται. Όμως όπως είναι απαραίτητη η μητρική στοργή, έτσι είναι και απαραίτητη η πατρική παρουσία και αγάπη. H Ημέρα του Πατέρα δεν γιορτάζεται όσο άλλες, ακόμη και αν η παρουσία για κάποιους θεωρείται μόνιμα διαθέσιμη και δεδομένη. Η διαφορά του άντρα που γίνεται πατέρας, είναι ότι γνωρίζει ποιος είναι ο ρόλος του. Είναι εκεί επειδή θέλει και είναι εκεί γιατί τον έχει ανάγκη η οικογένεια και τα παιδιά του. Θέλω να μοιραστώ μερικά από τα στοιχεία του μη-κερδοσκοπικού οργανισμού NFI, που δείχνει την αναγκαιότητα της πατρότητας και πόσο μεγάλο ρόλο παίζει στην ζωή ενός παιδιού.
Tα παιδιά που μεγαλώνουν χωρίς πατέρα:
Έχουν τέσσερις φορές μεγαλύτερες πιθανότητες να καταλήξουν φτωχά.
Έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να αναπτύξουν συμπεριφορικά προβλήματα
Έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να διαπράξουν έγκλημα
Έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να εθιστούν στο αλκοόλ
Έχουν δύο φορές μεγαλύτερες πιθανότητες να αντιμετωπίσουν προβλήματα παχυσαρκίας
Έχουν δύο φορές μεγαλύτερες πιθανότητες να εγκαταλείψουν την εκπαίδεση
Αντιθέτως η παρουσία του πατέρα, ενισχύει τα παιδιά να έχουν μικρότερες πιθανότητες για όλα τα παραπάνω. Γιατί; Γιατί ο πατέρας είναι ο απαραίτητος λίθος που χρειάζεται η οποιαδήποτε οικογένεια ώστε να βασιστεί στα θεμέλιά της.
Είμαι 38 χρονών και τρομάζω για το πώς θα μπορούσε να εξελιχθεί η ζωή μου αν δεν είχα στο πλευρό μου τον πατέρα μου. Για την άνευ όρων στήριξή του, για όλα τα μικρά ή μεγάλα μαθήματα ζωής, για όλα του τα βιβλία και τις γνώσεις του, για την διδασκαλία της Ηθικής στη ζωή μου και τις βάσεις που δημιούργησε για να στηρίξω την δική μου μελλοντική οικογένεια. Οι πατεράδες που σέβονται τα παιδιά τους, χτίζουν δυνατά θεμέλια. Τα θεμέλια που πατάνε τα παιδιά, τους οδηγούν να γίνονται και οι ίδιοι υπέροχοι πατεράδες. Αυτό είναι. Τίποτα δεν οφείλεται στην τύχη. Είναι χάρη στην καθοδήγηση του πατέρα, που η ταπεινή μου γνώμη, είναι ότι δεν παίρνει την προσοχή που θα έπρεπε να παίρνει από την παγκόσμια κοινωνία.
Είμαστε αυτοί που είμαστε και θα γίνουμε αυτό που ονειρευτήκαμε, επειδή υπήρξε ένας πατέρας για να μας πει «Προχώρα και εγώ θα είμαι εδώ». Και αυτή είναι μία πανίσχυρη δήλωση για όσους είχαν την τύχη να μεγαλώσουν με υπέροχους μπαμπάδες.
«Πραγματικά πλούσιος είναι ο άντρας που έχει παιδιά που τρέχουν να χωθούν στην αγκαλιά του, ακόμα κι όταν τα χέρια του είναι άδεια» - Ανώνυμος
