Ήμουν 9 χρονών όταν άκουσα για πρώτη φορά την κασέτα του Division Bell των Pink Floyd. Ήταν το δώρο που αγοράσαμε με τη μάνα μου για τον πατέρα μου, για να καταλήξουμε να του έχω βουτήξει την κασέτα στην πρώτη εβδομάδα και να την ακούω στο repeat. Δεν ήξερα ποιοι είναι οι Pink Floyd και ο David Gilmour και αυτό που για μένα ήταν μία αποκάλυψη, για τον υπόλοιπο ενήλικο κόσμο ήταν απλά μία διαδεδομένη αλήθεια.
Ο Gilmour θα έπαιζε κομβικό ρόλο στα ακούσματα μου, όπως ακριβώς έπαιξε ρόλο στους ανθρώπους της προηγούμενη γενιάς που τον άκουσαν – και φυσικά στης επόμενης γενιάς που ψάχτηκαν από μόνοι τους για τους Pink Floyd. To τι έχει προσφέρει ωστόσο στη μουσική και κατ’ επέκταση στις ζωές μας ο David Gilmour, είναι κάτι που αποτελεί συμπαντική αλήθεια και είναι χιλιογραμμένο και χιλιοειπωμένο. Αν υπάρχει μία άγνωστη ιστορία στις πολλές πτυχές της ζωής του, είναι εκείνη των φιλανθρωπιών του.
Ο άλλοτε frontman των Pink Floyd, δεν ανήκει στους rockstars που συνηθίζουν να κοκορεύονται για τις φιλανθρωπίες τους. Έχει κάνει δωρεές σε δεκάδες ορφανοτροφεία, σχολεία και σωματεία, ενώ ίσως η μεγαλύτερη στιγμή στο τεράστιο φιλανθρωπικό του έργο, ήταν όταν έφτασε στο σημείο να πουλήσει το ίδιο το σπίτι. Ακούγεται αρκετά rock σαν κίνηση και κάτι που θα έκανε ένας άνθρωπος της δικής του φιλοσοφίας, αλλά αν έχουμε μάθει κάτι είναι να μην παίρνουμε τίποτα ως δεδομένο. Το 2003 ο David Gilmour πούλησε το σπίτι του για περίπου τέσσερα εκατομμύρια λίρες και έδωσε τα χρήματα στον Crisis, ώστε να χρηματοδοτηθεί ένα τεράστιο έργο για αποκατάσταση αστέγων σε μόνιμες κατοικίες – και το έργο απέδωσε. Ο Gilmour είχε ανέκαθεν ευαισθησία με το θέμα των αστέγων από τότε που ήταν πιτσιρικάς και είδε με τα μάτια του να κάνουν έξωση στη γειτονιά του ένα νέο ζευγάρι. Ίσως ήταν ένα πρώτο ηλεκτροσόκ όπου κατάλαβε πως δουλεύει ο κόσμος.
Lefteris Pitarakis | AP
To χαμηλό του προφίλ ωστόσο το κράτησε ανεξαρτήτως του ότι έγινε διάσημος και σημαντικός. Ο Gilmour είχε συνεισφέρει στο Crisis για χρόνια, κάνοντας μάλιστα σημαντικές δωρεές, χωρίς κανένας στην οργάνωση να γνωρίζει το ποιος πραγματικά ποιος ήταν. Στη συνέχεια, ο οργανισμός βρήκε ένα άρθρο που ονόμαζε τον Gilmour ως έναν από τους πλουσιότερους ανθρώπους στη Μεγάλη Βρετανία και αποφάσισαν να του γράψουν για το σχέδιο τους. Ήταν ένα πλάνο στα πρότυπα της Νέας Υόρκης, όπου ο οργανισμός στόχευε να παρέχει κατοικίες μέχρι και για 400 άστεγους και χαμηλά αμειβόμενους βασικούς εργάτες στο Λονδίνο. Ο Gilmour δεν απάντησε αρχικά στην επιστολή, αλλά στη συνέχεια τους πήρε τηλέφωνο για να τους ενημερώσει πως κατάφερε να πουλήσει το σπίτι του και πως τα χρήματα ήταν στη διάθεσή τους.
Διάβασε επίσης: Ο δίσκος των Pink Floyd που δεν ακούσαμε ποτέ.
Ήταν όμως πάντα έτσι σαν άνθρωπος. Το 1991, συμμετείχε σε μια διαμαρτυρία έξω από την ισραηλινή πρεσβεία για λογαριασμό του Μορντεχάι Βανούνου, του Ισραηλινού τεχνικού που φυλακίστηκε επειδή αποκάλυψε πυρηνικά μυστικά στους Sunday Times. Και σίγουρα, ενδεχομένως, να έχει χρηματοδοτήσει και μία σειρά από δημοκρατικούς πολιτικούς που εμείς δεν γνωρίζουμε, επειδή ο ίδιος δεν θέλησε ποτέ να μαθευτεί. Ξεκάθαρα όμως και χωρίς αμφιβολίες, το έργο του δεν αφορά μόνο τη μουσική.
Ο David Gilmour είναι σήμερα 76 ετών και αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα από όλα, είναι να δηλώνει άνθρωπος. Σε μία κοινωνία που λίγοι μπορούν και ακόμη λιγότεροι ακολουθούν το παράδειγμά του. Αυτό της προσφοράς.
