Όσοι έχουν παρακολουθήσει την ζωή του Ozzy Osbourne και έχουν τύχει να διαβάσουν και την αυτοβιογραφία του, θα καταλήξουν σε ένα συμπαντικό συμπέρασμα. Ο Ozzy είναι τυχερός που ζει. To γεγονός ότι έχει καταφέρει να φτάσει μέχρι τα 74 και να μην τον έχουμε σε μηχανική υποστήριξη και ενδεχομένως χωρίς συκώτι, είναι ήδη μεγάλη νίκη για την μουσική και ειδικά την μουσική σκηνή της ροκ που, είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, ο Ozzy την όρισε. Την έπλασε. Την ανέδειξε.
Φυσικά δεν είναι ο μόνος, αλλά είναι σίγουρα από τους πιο διθυραμβικούς. Για τους Millennials αλλά και τους GenZ που αρχίζουν και εξερευνούν την ροκ μουσική, ο Ozzy είναι αυτή τη στιγμή από τους ελάχιστους ζωντανούς θρύλους. Ξέρετε, το αιώνιο πρόβλημα με τους θρύλους ήταν αυτό ακριβώς. Πως αν είχαν παραμείνει ζωντανοί δεν είχαν την ίδια βαρύτητα δημοσιότητας και αυτό γιατί ο κόσμος απλά γουστάρει τα είδωλα. Δηλαδή, ο David Gilmour, ο Mick Jagger, o Robert Plant, είναι όλοι τους υπερθρύλοι αλλά δεν είναι τυχαίο που υπάρχει ένας ρομαντισμός σε αυτούς που έχουν ήδη φύγει, όπως είναι ο Jimi Hendrix, o Kurt Cobain, ο Syd Barrett.
Όμως φτάσαμε στο σημείο που ο Ozzy έκανε πίσω από μόνος του. Ο Ozzy που μέχρι και πριν πέντε χρόνια συμβούλευε τους μουσικούς στο τι να πιούν ώστε να ξεπεράσουν το hangover και που η Sharon τον έψαχνε στα νοσοκομεία. Αυτός ο Ozzy που έχει επιβιώσει από τρακαρίσματα, από πτώσεις στη σκηνή, από το μπαλκόνι της βίλας του και ένα σωρό ακόμα πράγματα που έχουμε ή δεν έχουμε ακούσει και ακροβατούν κάπου ανάμεσα στην αλήθεια και την πραγματικότητα. Και η ερώτηση είναι απλή. Και τώρα τι;
Διάβασε επίσης: Γιατί μας αρέσει τόσο ο Ozzy Osbourne;
Η αλήθεια είναι πως ο Ozzy ανήκει στις ελάχιστες περιπτώσεις που ο θρύλος του θα είναι πιο λαμπερός όσο είναι ακόμα ζωντανός. Αν μπορούσαμε να το θέσουμε με κάποιον αστείο όρο, θα λέγαμε πως είναι ο επίτιμος πρόεδρος της παγκόσμιας ροκ μουσικής. Οι πιο παλιοί από εμάς, θα πουν ότι αυτή τη θέση θα μπορούσε κάλλιστα να την είχε κάποτε ο Dio, αλλά εδώ φτάσαμε, στο 2023 και πρέπει να συνηθίσουμε στην ιδέα ότι η νέα γενιά δεν θα μπορέσει να δει τον Ozzy σε live εμφάνιση. Αυτό είναι ίσως το πιο σοβαρό θέμα. Πως τελείωσε η ελπίδα για όσους έχουν δει τις απίστευτες εμφανίσεις του Ozzy στη σκηνή και ήλπιζαν, κάποια στιγμή, να μπορέσουν να τον απολαύσουν από κοντά. Ακόμα και αν του έρθει στα 80 του να κάνει κάποιο σώου, δεν θα είναι το ίδιο. Θα ξεπουλήσει, αλλά δεν θα είναι σε καμία περίπτωση ο ίδιος. Εκτός και αν φτάσει στο σημείο να χοροπηδάει ξέφρενα σαν τον Iggy Pop.
Προσωπικά, πίστευα ότι ο Ozzy δεν θα εγκατέλειπε ποτέ την σκηνή. Ή θα πέθαινε σε αυτή ή θα τον πρόδιδε κάποιο ζωτικό όργανο από τις αδιανόητες καταχρήσεις που έχει κάνει. Σε κάθε περίπτωση, αυτή η ήρεμη αποχώρηση του Ozzy, μπορεί να μην ταιριάζει στις θυελλώδεις εμφανίσεις που έχουμε συνηθίσει, αλλά πλέον συμβολίζει το τέλος μιας ολόκληρης εποχής. Μία μεγάλης εποχής που σίγουρα πιστεύαμε ότι θα τελείωνε νωρίτερα, αλλά συνεχίζει και επηρεάζει μιλούνια πιτσιρικάδων μέχρι σήμερα που ακούνε στο κάλεσμα όταν τους λένε «δεν γίνεται να μην έχεις ακούσει Ozzy».
To μόνο που θέλουμε τώρα από εκείνον, είναι να παραμείνει ίδιος. Να κρατήσει αυτόν τον θεότρελο χαρακτήρα, να γίνει ο πιο cool παππούς που έχει περάσει από τον πλανήτη και να εμπνεύσει άλλες τόσες γενιές μουσικών και απλού κόσμου, οι οποίοι ηλεκτρίζονται κάθε φορά που ακούνε ένα τραγούδι του, σαν να είναι η πρώτη φορά που έπεσε στα χέρια τους ένα άλμπουμ των Black Sabbath.
Aυτό το συναίσθημα δεν έχει ηλικία. Και σίγουρα δεν αποσύρεται για λόγους υγείας. Απλά υπάρχει για πάντα.
