Ξέρετε καλά πως υπάρχουν συγκεκριμένες ταινίες που τις λέμε όλοι μας αμερικανιές. Ο ήρωας, η δράση, ο κακός, το κορίτσι που είναι το love interest και η αποστολή του να σώσει τον κόσμο. Ολόκληρες γενιές Αμερικανών γαλουχήθηκαν με αυτές τις ταινίες και θα λέγαμε ψέματα, αν δεν παραδεχόμασταν πως υπήρχε σε όλο αυτό μία γερή δόση προπαγάνδας. Ενίοτε όμως, κάποιες από αυτές τις ταινίες είναι και καλές. Καλογραμμένες για την ακρίβεια. Και το Armageddon όχι απλά ανήκει σε αυτές, αλλά ξεκίνησε στα τέλη τα 90s ένα νέο ρεύμα ταινιών καταστροφών, που ωστόσο δεν κατάφεραν ποτέ να το ξεπεράσουν.
To 1998 ήταν μία αδιανόητα καλή χρονιά για το εμπορικό κομμάτι του σινεμά. Ασχέτως αν σου αρέσουν ή όχι οι παρακάτω ταινίες, είναι από εκείνες που βλέπονται μέχρι σήμερα και που ο κόσμος αρχίζει σιγά-σιγά να τις κατατάσσει στις κλασσικές. Το American History X. Το Big Lebowski. Το Saving Private Ryan. To Blade και το Lock, Stock and Two Smoking Barrels. Μιλάμε για συγκρούσεις ταινιών σε μία εποχή που τα σινεμά γέμιζαν περισσότερο από τα μπαρ. Κάπου εκεί, κατάφερε και μπήκε το Armageddon του Michael Bay παρότι η ταινία έφαγε κράξιμο.
Αλλά εδώ που τα λέμε, πόσες ταινίες που τώρα θεωρούνται κλασσικές έχουν φάει το κράξιμο του αιώνα. Οι κριτικοί την έθαψαν. Ότι το σχέδιο αποστολής κατακεραυνώθηκε από την ίδια τη NASA, ότι ο Steve Buscemi έπαιξε μόνο για τα λεφτά, ότι ο Bay τσακώθηκε τόσο πολύ με τον Bruce Willis που ο τελευταίος αρνήθηκε να ξαναπαίξει μαζί του και πως ο Billy Bob Thornton δεν είχε μεγάλο ρόλο. Σε όλα αυτά που ακούστηκαν, το μόνο στο οποίο έπεσαν μέσα και έχει σημασία μέχρι σήμερα, είναι για το ανύπαρκτο υποκριτικό ταλέντο του Ben Affleck. Αλλά ειλικρινά, ας αναρωτηθούμε ένα πράγμα: όταν το είδαμε είχαμε περάσει καλά;
Σε έναν κόσμο που το DVD είχε μόλις έρθει δειλά-δειλά, ο κόσμος ακόμη το ζούσε μέσα στα σινεμά. Το Armageddon είχε από αυτά τα σενάρια που, κάπου στην πίσω πόρτα του μυαλού σου, υπάρχουν και τα φοβάσαι. Και τι κάνουμε αν σκάσει μύτη ένας μετεωρίτης στο μέγεθος του Τέξας; Προφανώς ο ήρωας Bruce Willis έκλεβε την παράσταση, αλλά κανείς δεν έπαιξε άσχημα (πέρα από την κλάψα του Ben Affleck). Και εκτός από τους προαναφερθέντες, θυμηθείτε και το υπόλοιπο καστ. Ο συγχωρεμένος Michael Clark Duncan, o Peter Stormare στο ρόλο του Ρώσου αστροναύτη, η Liv Tyler που -αν και είχε μικρό ρόλο- η συμμετοχή της χάρισε το ρόλο της Arwen στην τριλογία Lord of The Rings. Ο Owen Wilson, o Will Patton και ο Jason Isaacs σε μία από τις σπάνιες εμφανίσεις όπου δεν κάνει τον «κακό» της υπόθεσης. Το Armageddon είχε όσο δράμα και ένταση έπρεπε. Ήταν όσο μπορούσε αληθοφανές, σκότωσε κάποιους από τους ήρωες, έδειξε την περίφημη αυτοθυσία του Bruce Willis αλλά και την ξεχωριστή σχέση ανάμεσα σε πατέρα και κόρη. Πέρασε καλά, κρατηθήκαμε σε αγωνία παρότι γνωρίζαμε ότι θα κέρδιζαν οι καλοί και, για να θυμηθώ και προσωπική εμπειρία, θυμάμαι ότι ο κόσμος είχε βουρκώσει στο σινεμά με την αυτοθυσία του Harry Stamper.
Όσο πάντως κράξιμο και να έφαγε, εισπρακτικά έσπασε όλα τα ρεκόρ και ξεπέρασε μέχρι και το Saving Private Ryan. Εκτός όλων έφερε και πάλι στο προσκήνιο τους Aerosmith με το I Don’t Want to Miss A Thing, που όχι μόνο χαρακτήρισε τελικά τα τέλη των 90s, αλλά απέσπασε και ένα σωρό βραβεία και θεωρείται μέχρι σήμερα ένα από τα ωραιότερα κομμάτια που έγραψε η μπάντα. Δεν ξέρουμε αν παρόλες τις διαφωνίες συνέβη τελικά μία τέλεια καταιγίδα, αλλά το Armageddon έχει τελικά αυτό το action movie που δεν είναι υπερβολικό και το οποίο μια χαρά μπορείς να απολαύσεις να δεις και σήμερα. Σε πιάνει ωστόσο μία στεναχώρια με το να σκέφτεσαι την τωρινή κατάσταση του Bruce Willis.
Εσύ πόσο εύκολα το ξαναβλέπεις;
