Κάθε φορά που κάποιος γκρινιάζει για το πώς άλλαξαν τα πράγματα στον κινηματογράφο από τον 21ο αιώνα και μετά και οι γυναίκες φαίνονται πιο δυναμικές και όχι οι κλασσικές damsels in distress, το πρώτο πράγμα που θα σκεφτεί ένας αληθινός σινεφίλ είναι η Linda Hamilton. Διόρθωση. Η Linda Hamilton στο Terminator 2.
Δεν λέμε πως δεν είχαν γίνει αξιόλογες προσπάθειες για το χτίσιμο ενός γυναικείου macho χαρακτήρα στη δεκαετία του ’80, αλλά η Linda δεν υπήρξε ούτε η Andrian από τα Rocky, ούτε η Kelly LeBrock από τις ταινίες του Seagal, ούτε κάποια άλλη γυναίκα που χρειάστηκε κάποιον άντρα για να καθαρίσει για πάρτη της. Όχι. Η Sarah Connor, η αληθινή και όχι αυτό που μας παρουσίασε η Emilia Clarke, ξεκίνησε ως μία κυνηγημένη στην πρώτη ταινία για να καταλήξει να τα βάζει με cyborgs που έχουν την μορφή του Robert Patrick. Συγνώμη κιόλας, αλλά αυτό είναι μαγκιά από μόνο του.
Σε κάθε περίπτωση, τα σημερινά γενέθλια είναι μια καλή αφορμή να αναλογιστούμε την προσφορά της Hamilton στο Terminator 2, σε μία περίοδο μάλιστα όπου ξεκινούσε να ανατέλλει το σκοτεινό και ατμοσφαιρικό σινεμά της δεκαετίας του ’90. Η αλήθεια είναι πως το Terminator 2 είναι μια σπουδαία ταινία. Αν το πρώτο μέρος πώρωσε το τότε κινηματογραφικό κοινό, η δεύτερη κυριολεκτικά το απογείωσε. Η Hamilton πέρασε στο ρόλο της γυναίκας που μάχεται για τον εαυτό της, για τα πιστεύω της, για την αλήθεια που κανείς δεν θέλει -και δεν μπορεί- να δει και φυσικά για το ίδιο της το παιδί. Δεν υπάρχει όμως τίποτα το μελοδραματικό σε όλο αυτό. Είναι μια αγνή, ατόφια περιπέτεια, σε σημείο μάλιστα που την υποκριτική της δεινότητα δεν θα μπορούσε να φτάσει ποτέ κανένας άντρας. Και είναι αλήθεια αυτό. Αν αντί για μητέρα είχαμε τον πατέρα του John Connor να προσπαθεί να τον προστατέψει, δεν θα είχαμε την ίδια καλή ταινία που έχουμε σήμερα. Η Sarah Connor εκπροσωπεί ένα μεγάλο αριθμό γυναικών, που δεν υπήρξαν ποτέ χαζομπίμπο, που τα έβγαζαν πάντα πέρα μόνες τους, που έχουν εξευτελιστεί και έχουν μειωθεί για όσα πιστεύουν.
Πολύ περισσότερο όμως, η Linda Hamilton έφερε στο προσκήνιο την έννοια της action woman. Που δεν θα διστάσει να τραβήξει την σκανδάλη είτε κρατάει αυτόματο, είτε εκτοξευτή χειροβομβιδών. Και δεν περιμένει κανέναν άντρα να το κάνει για αυτή, γιατί δεν έχει κανένα θέμα να το κάνει και μόνη της. Πέρα από αυτό, ο χαρακτήρας της είναι εξαιρετικά καλογραμμένος. Είναι ο μοναδικός άνθρωπος που έχει δει κλεφτές ματιές από ένα αδιανόητα καταστροφικό μέλλον. Το τέλος της ανθρώπινης φυλής και το Rise of the Machines, όπως ο κόσμος το γνώρισε από τα βιβλία του Isaac Asimov και πολύ πριν καταφθάσει το Matrix. Δίνει εξαιρετική ερμηνεία του πώς είναι να ζεις με αυτό και να κινδυνεύεις να χάσεις το ίδιο σου το μυαλό. Όλα αυτά με την πενιχρή, αλήθεια, συνεισφορά του T-800, ο οποίος έχει πλέον περισσότερο υποστηρικτικό κανόνα – που δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση πως ο Arnold δεν έπαιξε καλά. Όμως η μεταμόρφωση της Hamilton που από κυνηγημένη με afro μαλλί γίνεται ξαφνικά η κυνηγός, ήταν κάτι που μέχρι τότε ο κινηματογράφος είχε δει μόνο από την Sigourney Weaver στο Alien και όχι με την ίδια επιτυχία. Δεν ήταν κακό, ήταν απλά κάτι άλλο. Η Hamilton δεν ξεφορτώθηκε το γυναικείο στοιχείο. Δεν ξύρισε κεφάλι, δεν έγινε άντρας. Απλά είχε πάντα μεγαλύτερα κότσια από τον κάθε άντρα που γνώρισε.
Γι’ αυτό και το Terminator 2 παραμένει εξαιρετικό. Για το πως εξελίχθηκε το στόρι αλλά και οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές του. Γι’ αυτό μάλιστα ήταν και δύσκολο να υπάρξει μία αξιόλογη συνέχεια που μέχρι τώρα, το μόνο που έχουν καταφέρει τα sequels, είναι να κάνουν τον κόσμο να κοπανάει το κεφάλι του από την απογοήτευση. Όχι όμως για την Linda. To Terminator 2 θα είναι για πάντα δικό της.
Όπως και ο ρόλος της. Ένας από τους πιο ζόρικους που πέρασαν από την μεγάλη οθόνη.
