Δεν έχει σημασία που οι νεότεροι δεν τον προλάβαμε στις ημέρες δόξας του, όταν ως το απόλυτο αρσενικό γέμιζε αίθουσες ή θέατρα και μαζί με την Τζένη Καρέζη ξεκινούσαν από το «Κονσέρτο για Πολυβόλα» του Ντίνου Δημητρόπουλου για να εξελιχθούν σε ένα από τα διασημότερα ζευγάρια του καλλιτεχνικού χώρου.
Αρρενωπός όσο λίγοι, ένας από τους άντρες στους οποίους διέκρινες την ποιότητα και την μοναδική ικανότητα να γεμίζει τη σκηνή ή την οθόνη ακόμα και αν πλέον δεν θύμιζε εμφανισιακά τον τύπο που πολλοί ήθελαν να μοιάσουν.
Το ότι χάνει κανείς το λουκ δεν σημαίνει ότι υπολείπεται και της τσαχπινιάς. Στην περίπτωση βέβαια του Κώστα Καζάκου το βαρύ του βλέμμα δεν έφυγε ποτέ από τα μάτια του, ωστόσο πλέον είχε ένα διαφορετικό τρόπο για να κερδίσει το κοινό.
Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα ο ρόλος του στην καθημερινή σειρά, «Βέρα στο Δεξί» στα μέσα των 00’s. Τότε που ως Διαμαντής Αμιράς έκλεβε την παράσταση σε κάθε του εμφάνιση, ως αντιπαθέστατος πατέρας από τη μία, από την άλλη όμως ως ένα πραγματικά επιβλητικό αφεντικό του γενικότερου δράματος της σειράς που κατάφερε να εκτοπίσει ακόμα και τη διάσημη «Λάμψη».
Αν θέλουμε να κάνουμε μια σύγκριση μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα πως ο Διαμαντής Αμιράς του Καζάκου ήταν ο Γιάγκος Δράκος του «Βέρα στο Δεξί» μόνο σε λιγότερο κλαψιάρη και κυρίως αδίστακτο.
Στη σειρά που αναδείχθηκαν ηθοποιοί όπως ο Αλέξανδρος Σταύρου, ο Παναγιώτης Μπουγιούρης και ο (γιος του) Κωνσταντίνος Καζάκος, ο Κώστας Καζάκος ήταν πάντα η πινελιά που χρειαζόταν κάθε επεισόδιο για να σου κεντρίσει το ενδιαφέρον. Αυτή η προσμονή για την κάθε του εμφάνιση και το δέος που ένιωθες όταν ο φακός επιτέλους στρεφόταν πάνω του, κυρίως όταν ετοίμαζε κάποιο σαρδόνιο κόλπο ή ετοίμαζε κάποιο βαρύ λόγο ήταν η απόδειξη ότι αυτός ο τύπος ήταν πραγματικά κάτι μοναδικό στο είδος του.
Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι το 1967 τιμήθηκε με το βραβείο ηθοποιού Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου Αθηνών «Χρυσό Απόλλωνα» ενώ το 1973 κέρδισε το Α΄ Χρυσό Βραβείο του Κινηματογραφικού Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για την θεατρική παραγωγή «Λυσιστράτη».
Μια φιγούρα που προερχόταν από τα ένδοξα χρόνια του παλιού ελληνικού κινηματογράφου, απλά και μόνο για να δείξει στους πιο σύγχρονους ότι ο παλιός μπορεί να μην είναι νέος αλλά είναι εξίσου ωραίος.
«Έφυγε» σε ηλικία 87 ετών, μετά από νοσηλεία 1,5 μήνα στον Ευαγγελισμό, έχοντας προσβληθεί πριν αρκετό καιρό από κορονοϊό με τον ίδιο να έχει αρκετά υποκείμενα νοσήματα.
