Για να είμαστε ειλικρινείς μεταξύ μας, όλοι ξέρουμε τι συμβαίνει με τους κολλητούς μας. Ποιοι γκρινιάζουν, ποιοι κλαίγονται, ποιοι τρώνε παντόφλα. Αν δεν το ξέρεις μέχρι τώρα, μάλλον δεν είναι και πολύ φίλοι σου. Στην πλειοψηφία όμως ξέρουμε με ποιους έχουμε να κάνουμε και -ναι, γιατί όχι;- τους ανεχόμαστε και γι’ αυτό μπορούμε στο τέλος της ημέρας να δηλώνουμε φίλοι.
Δεν είναι όμως κάθε μέρα ίδια, έτσι δεν είναι; Κάποιες φορές αρκείσαι απλά στο να αγριοκοιτάξεις τον κολλητό σου για την βλακεία που πέταξε ή απλά να του πεις «ρε μαλάκα, ειλικρινά, μη μιλάς άλλο». Όσον αφορά λοιπόν τις διακοπές και τις καλοκαιρινές αποδράσεις, πραγματικά χαιρόμαστε για όσους έχουν τα χρήματα να τις απολαύσουν χωρίς σκοτούρες. Που τους περισσεύουν. Αλλά άλλο αυτό, η τσέπη του κολλητού δηλαδή που πάντα γεμάτη να ‘ναι και άλλο η κλάψα. Η κλάψα γενικά δεν κάνει καλό παιδιά. Πέραν του ότι με την κλάψα δεν λύνεται τίποτα, ζαλίζεις και τους υπόλοιπους. Φαντάσου να είχες φίλο τον Κώστα Μαρτάκη.
Αυτό λοιπόν που είναι πραγματικά ασυγχώρητο, είναι να είσαι κλαψιάρης όταν καλοπερνάς. Να κλαίγεσαι ότι δεν έχεις μία, ότι δεν ξέρεις πως θα πληρώσεις τους λογαριασμούς, να αναρωτιέσαι πως θα βγει ο Σεπτέμβρης που θα έχει έρθει το ρεύμα και μέσα σε ένα δίμηνο να έχεις κάνει τουρ πέντε-έξι νησιά λες και είσαι τραγουδιστής που κάνει αυθημερόν εμφανίσεις. Του στέλνεις και κάνα μήνυμα στο messenger του τύπου «διακοπάρεις πάλι τυχερέ;» και σου απαντάει «μπα μην φανταστείς». Μετά από τέσσερις ώρες έχει ανεβάσει στόρι στο Instagram που χορεύει με τουρίστριες, έχει ανοίγει τρία μπουκάλια και ατενίζει τη θάλασσα. Ρε γιατί είστε κλάψες; Πείτε: «Ναι, περνάω γαμάτα, μακάρι να μην τελειώσει ποτέ. Φοβερή τύχη φέτος».
Μετά από την κλάψα έρχεται η δικαιολογία. «Όχι ξέρεις, κέρδισα στον κοινωνικό τουρισμό». «Όχι ρε, έχει εξοχικό ένας φίλος». «Όχι ρε, πληρώνει μία παρέα». Πόσα σου έδωσε ο κοινωνικός τουρισμός ρε μεγάλε, ένα χιλιάρικο; Επίσης σε πόσα μέρη έχει εξοχικά αυτός ο φίλος να τον κάνουμε και εμείς κολλητό. Όσο για την παρέα που πληρώνει, με ποιους κάνεις παρέα με το Cali Cartel; Να έρθει ένας και να πει πέρασα κορυφαία, πήγα παντού και βλέπουμε τι κάνουμε. Θα μου πεις, έχει κανείς υποχρέωση να σου δώσει εξηγήσεις. Όχι δεν έχει αλλά όταν μας κοροϊδεύει μέσα στη μούρη μας, τα θέλει ο πισινός του. Από πότε ποινικοποιήθηκε η διασκέδαση για να αποφεύγουμε να τη δηλώσουμε; Εκτός πια αν έχεις πάει στην τράπεζα και έχεις πάρει καταναλωτικό για να κάνεις διακοπές, αλλά ξέρω πως τέτοια φαινόμενα έχουμε να δούμε από το ’80.
Πέρα όμως από τον όλο χαβαλέ και το δούλεμα της υπόθεσης, φανταστείτε πόσο δύσκολη ήταν η κατάσταση φέτος, που όσοι κατάφεραν να φύγουν περισσότερες μέρες, νιώθουν ένα συναίσθημα ντροπής. Γιατί; Γιατί γνωρίζουν πως υπήρξαν άλλοι που δεν κατάφεραν να πάνε πουθενά. Και παρότι δεν θέλουν να το δηλώνουν περίτρανα, απλά δεν μπορούν να κοντρολάρουν τα δάχτυλά τους όσον αφορά τα στόρι. Και όλα αυτά, ενώ οι επόμενοι λογαριασμοί βρίσκονται προ των πυλών.
Ρίξτε και καμιά βουτιά για εμάς όσοι λείπετε.
