Γενικά, οι γκρινιάρηδες θα έπρεπε να ποινικοποιούνται για το κομμάτι των διακοπών. Τις μέρες εκείνες της ανάπαυλας, όπου καλείσαι να ξεσκάσεις και να αφήσεις πίσω σου την ξινίλα και την βαρεμάρα της καθημερινότητας, δεν υπάρχει χώρος για γκρίνιες. Εγώ όμως δεν την είχα αυτή την ευλογία. Γιατί το τότε κορίτσι φρόντιζε να γκρινιάζει κυριολεκτικά για τα πάντα. Τα μάζεψα όλα σε ένα κείμενο και σας τα παρουσιάζω, για να μην νομίζετε ότι είμαι και κανένας τρελός.
1) «Γιατί κουνάει έτσι το πλοίο; Γιατί πήραμε αυτό το πλοίο;»
Δηλαδή ρε αγάπη μου, αν παίρναμε άλλο θα πήγαινε πετώντας; Ή θα το κουμάνταραν από κάτω με κουπιά; Πλοίο είναι και κουνάει το διάολο μου, τι θες να κάνω; Να δείρω τον καπετάνιο; Να κάνω κωλοδάχτυλα στον ουρανό; Αεροπλάνο δεν ήθελες γιατί δεν καταλάβαινες πώς πετάει. Κάτσε φά' τη τώρα. Αλλά να μου πεις εγώ τα ακούω...
2) «Μα γιατί έχουν τόσες λακκούβες εδώ;»
Γιατί όταν πρωτοφτιάχτηκαν αυτοί οι δρόμοι στο νησί την δεκαετία του ’70, ο κόσμος έκανε παρακάλια έστω για ένα χωματόδρομο ώστε να φτάνει στον προορισμό του. Δεν φανταστήκανε ότι 30 και βάλε χρόνια μετά, η μεγαλειότητά σου θα θέλει να νιώθει λες και οδηγεί σε σύννεφα. Να κάνουμε παράπονα αν θες στον δήμαρχο του νησιού.
3) «Μην κολυμπήσουμε εδώ, έχει πάρα πολλά φύκια»
Όπου φυσικά δεν είναι το πρόβλημα τα φύκια στη θάλασσα, αλλά το ένα και μοναδικό που έτυχε να επιπλέει δίπλα της. Κακός χαμός. Έβγαλε έναν ήχο σαν να είδε χαλασμένο φαΐ, βγήκε σχεδόν τρέχοντας στην αμμουδιά και μετά άρχισε να γκρινιάζει για την ζέστη. Όλα αυτά για ένα φύκι που, ανάθεμα και δαύτο, έκανε το λάθος να βγει προς τα ρηχά. Σκέψου να είχαμε πετύχει τσούχτρα.
4) «Δυνάμωσε το κλιματιστικό, κάνει πολύ ζέστη δεν μπορώ να κοιμηθώ»
ΡΕ ΣΕΙΣ ΑΛΗΘΕΙΑ ΡΕ. ΣΙΒΗΡΙΑ ΕΙΧΑΜΕ ΓΙΝΕΙ. Το είχα πάει στους 18 δεν πήγαινε πιο κάτω. Μετά έβγαζε επιγραφή το A/C «ρε μεγάλε δεν την βάζεις στην κατάψυξη να ησυχάσω και εγώ;». Και το επόμενο πρωί επέμενε πως είναι χαλασμένο το κλιματιστικό. Μπήκε ο άνθρωπος που είχε το ξενοδοχείο στο δωμάτιο και μόνο ζακέτα δεν φόρεσε. Κάθε βράδυ γκρίνια για το κλιματιστικό.
5) «Θα περιμένουμε πολύ ακόμη για να κάτσουμε; Πονάνε τα πόδια μου»
Το ίδιο πράγμα συνέχεια. Για τα εστιατόρια. Τις ταβέρνες. Τα μπαρ. Για όλα. Γκρίνια, γκρίνια, γκρίνια. Αυτά έχει το καλοκαίρι στα νησιά. Ορθοστασία και «περίμενε». Άλλες φορές ολιγόλεπτη και άλλες απάλευτη. Αλλά για πράγματα που δεν είναι στο χέρι σου, μαθαίνεις να κάνεις υπομονή. Ή και όχι.
Περιττό να πω πως δεν ξαναπήγα μαζί της ούτε μέχρι το περίπτερο. Άστο ρε. Καλύτερα μόνος μου και στη Λούτσα.
