Η κυκλοφορία του ερωτικού ψυχολογικού θρίλερ «Deep Water», που πρωταγωνιστούν οι Ben Affleck και Ana de Armas και εστιάζει σε μια σεξουαλικά φορτισμένη αφήγηση, άνοιξε τη συζήτηση αναφορικά με τον ρόλο των σεξουαλικών σκηνών στις ταινίες. Οι χρήστες στο διαδίκτυο -και ειδικότερα στο Twitter- αρέσκονται σ’ έναν φαινομενικά ατελείωτο κύκλο συζητήσεων σχετικά τις σκηνές σεξ στις ταινίες. Τα επιχειρήματα ποικίλλουν και αυτό δεν σταματάει ποτέ. Προς έκπληξη ορισμένων οπαδών του κινηματογράφου, οι αντιρρήσεις για τις σκηνές σεξ δεν προβάλλονται πάντα από τους μεγαλύτερους, που παραδοσιακά είναι πιο συντηρητικοί, αλλά από νεότερους που θεωρούν το κινηματογραφικό σεξ περιττό και πολλές φορές εκμεταλλευτικό. Αρκετοί είναι εκείνοι που απαιτούν την έλλειψη σεξ στον κινηματογράφο.
Αν και η νέα ταινία «Pleasure» ήταν στα σκαριά εδώ και χρόνια -ξεκίνησε ως ταινία μικρού μήκους το 2013, επιλέχθηκε για το Φεστιβάλ των Καννών το 2020 και τελικά έκανε πρεμιέρα στο Sundance το 2021- φαίνεται προσαρμοσμένη για να προκαλέσει περισσότερο αυτή τη συζήτηση και αποτελεί την πιο σαφής σεξουαλικά αγγλόφωνη ταινία εδώ και χρόνια. Ακολουθεί την ιστορία της Bella Cherry (την υποδύεται η Sofia Kappel) καθώς προσπαθεί να ξεκινήσει την καριέρα της στο πορνό, με όλη τη φασαρία, τον χαμό και την δίψα που συνεπάγεται στα social media. Η σκηνοθέτης/συγγραφέας Ninja Thyberg ρίχνει μια ματιά στη βιομηχανία των ταινιών για ενήλικες χωρίς απαραίτητα να βασίζεται στα στερεότυπα της σεξουαλικής εργάτριας για δύσκολα παιδικά χρόνια και τραύματα. Ο τίτλος προέρχεται από την έναρξη της τανίας όταν η Σουηδή Bella ρωτήθηκε στα σύνορα των ΗΠΑ αν επισκέπτεται για επαγγελματικούς λόγους ή διασκέδαση. Η απάντησή της δεν εκπλήσσει, ούτε είναι ακριβής.
Το Pleasure απεικονίζει όσο το δυνατόν περισσότερο σεξ μπορεί εντός των περιορισμών των ταινιών μυθοπλασίας. Ωστόσο, μ’ έναν περίεργο τρόπο, η ταινία συμμορφώνεται με αυτήν την κοσμοθεωρία που δημοσιεύτηκε στο Twitter για το σεξ στα social media: Δεν υπάρχει σχεδόν καμία σκηνή σεξουαλικότητας που απεικονίζεται στην ταινία που να είναι κάτι λιγότερο από εκμεταλλευτικό, ακόμη κι αν όταν εμπλέκεται η ενθουσιώδης συναίνεση. Και η ταινία ξεκαθαρίζει, ότι το τελευταίο δεν είναι δεδομένο, ακόμη και όταν η Bella τελικά ισχυρίζεται ότι είναι έτοιμη για οτιδήποτε. Όταν μιλάει για τον υποτακτικό ρόλο της σε μια σκηνή που υποδηλώνει μια σεξουαλική προτίμηση, είναι δύσκολο να πει κανείς αν είναι ειλικρινής. Αν προσπαθεί να πείσει τα ανώτερα στελέχη ή προσπαθεί να πείσει τον εαυτό της. Δεν είναι ότι η Bella δεν απολαμβάνει το σεξ, αλλά όσον αφορά αυτό που βλέπουμε στην οθόνη, φαίνεται πιο χαρούμενη όταν Instagramίζει τα αποτελέσματα μιας συγκεκριμένης σεξουαλικής πράξης, σκεφτόμενη ίσως τους followers που θα προσελκύσει.
Γιατί πρέπει να σταματήσεις να παρακολουθείς πόρνο από το κινητό σου;
Δεν είναι γυναικείο προνόμιο της Thyberg να δημιουργήσει χώρο για τη σεξουαλική θετικότητα σε αυτόν τον κόσμο και το Pleasure φαίνεται σίγουρα ρεαλιστικό στις απεικονίσεις των συστημικών κακομεταχειρίσεων, ειδικά με τους τρόπους με τους οποίους οι πρόθυμοι συμμετέχοντας εξακολουθούν να κακομεταχειρίζονται σκληρά. Πέρα από τα επίπεδα άνεσής τους. Ακόμη και η δεκτικότητα μπορεί να χειραγωγηθεί και εκμεταλλευτεί. Αυτό είναι τελικά περισσότερο το θέμα της ταινίας και όχι τόσο το σεξ.
Το 1973, ο σκηνοθέτης Francois Truffaut παρατήρησε: «Ορισμένες ταινίες ισχυρίζονται ότι είναι αντιπολεμικές αλλά δε νομίζω ότι έχω δει ποτέ πραγματικά μια αντιπολεμική ταινία. Κάθε ταινία για τον πόλεμο καταλήγει να είναι υπέρ του πολέμου». Το Pleasure κάνει λόγο ότι οι περισσότερες ταινίες για το πορνό θα καταλήξουν να είναι κατά του σεξ. Υπό αυτή την έννοια, μοιάζει σχεδόν σαν επίπληξη σε κάθε εκκολαπτόμενη επιθυμία για περισσότερο σεξ στον αμερικανικό κινηματογράφο: Ένα σαγηνευτικό επιχείρημα ότι η επιχείρηση είναι απλώς ισχυρή για να ανθίσει η ευχαρίστηση.
