Όταν πριν μερικές ημέρες γράφαμε για τον αιφνίδιο θάνατο του Mark Lanegan, οι δημοσιογράφοι που έχουμε καλύψει μουσικό ρεπορτάζ, λέγαμε αναμεταξύ μας πως ευχόμαστε αυτή η χρονιά να μην κυλήσει σαν το 2016 που οι καλλιτέχνες πέθαιναν ο ένας μετά τον άλλο. Ως φανς, η απώλεια του Lanegan μας κόστισε διπλά γιατί εκτός από έναν μεγάλο καλλιτέχνης, χάσαμε και έναν τραγουδιστή που συνδέθηκε άμεσα με την περίοδο της νιότης μας και την μουσική της. Το grunge.
Για τον Mark Lanegan είχαμε γράψει εδώ.
Πιστέψτε μας όταν σαν λέμε πως αυτές εδώ οι ειδήσεις, αυτές οι «προσωπογραφίες», είναι από εκείνες που δεν θέλουμε να κάνουμε. Όχι μόνο επειδή αναγκαζόμαστε να ασχοληθούμε με κάτι που θα μας πονέσει πολύ, αλλά σε αντίθεση με τις ενημερωτικές ειδήσεις δεν θα είχαμε αρκεστεί ποτέ σε 100 λέξεις του τύπου «Ο τάδε πέθανε, θλίψη στην παγκόσμια σκηνή». Ο Taylor Hawkins των Foo Fighters είναι μία τέτοια περίπτωση. Από εκείνες που δεν θέλεις να πιστέψεις ότι μόλις συνέβησαν. Στο ακόμα ένα πλήγμα που μόλις δημιουργήθηκε στη ροκ μουσική και πονάει τον καθένα από εμάς ξεχωριστά.
Το Rolling Stone αποκάλεσε τον 50χρονο ντράμερ ferocious. Προσπαθούσα να θυμηθώ ποιο ήταν το πρώτο βιντεοκλίπ που πήρε το μάτι μου από τους Foo Fighters, αλλά ειλικρινά δεν τα κατάφερα. Θυμάμαι όμως τι σκοτωμός γινόντουσαν στα αυτιά μου όταν άκουγα τα τύμπανα. Συζητάγαμε με φίλους και λέγαμε πως μόνο ένας τύπος σαν τον Dave Grohl θα μπορούσε να ανακαλύψει έναν ντράμερ σαν τον Taylor Hawkins. Γιατί κάθε φορά που ακούγαμε τον Grohl να τραγουδάει κομμάτια όπως το Everlong, το Hero, το Best of You, το Pretender και άλλα, υπήρχε ένα κτήνος στην ντραμς που επιβεβαίωνε ότι «η σχολή Grohl» δεν έφυγε ποτέ από τα τύμπανα. Ο Hawkins έχτισε ωστόσο τον δικό του θρύλο πάνω στη μουσική και κέρδισε επάξια μία θέση στους διθυραμβικούς ντράμερ. Δεν ήταν κάποια απάτη, κάποιο τρικ. Βλέπαμε τι μπορούσε να κάνει στα live, το είδαμε και στο Ηρώδειο όταν ήρθαν εδώ οι Foo Fighters. Το γρήγορο, επιθετικό και γεμάτο ενέργεια παίξιμο του Hawkins στη ντραμς, ήταν κάτι που μπορούσε να το ξεπεράσει μόνο η καλοσύνη που είχε για τους τριγύρω του. Για την οικογένεια του και τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος που τόσο τον αγάπησαν.
Μετά τον Mark Lanegan λέγαμε πράγματι μέσα μας να μην χάσουμε κάποιον άλλο από τους παλιούς. Όμως ο Taylor Hawkins συμβόλιζε πολλά περισσότερα και κυρίως για τους Dave Grohl και Pat Smear. Είχαν ξαναβιώσει το κομμάτι απώλεια με την δολοφονία του Kurt Cobain και οι Foo Fighters αποτελούσαν μία ευκαιρία για νέο ξεκίνημα. Ένα ξεκίνημα που σίγουρα κανείς από τους δύο δεν περίμενε την επιτυχία που ήρθε. Ήταν η εποχή που ο Grohl πίστευε ότι θα πεθάνει και ο κόσμος θα τον θυμάται μόνο σαν τον ντράμερ των Nirvana. Το γεγονός όμως ότι κατάφερε να εδραιώσει το δικό του όνομα στη ροκ σκηνή, είναι χάρη σε ανθρώπους όπως ο Taylor Hawkins. Ήδη η ροκ κοινότητα πενθεί την απώλεια του στα social media και άνθρωποι όπως ο Wes Borland γράφουν τις δικές τους αναμνήσεις.
Αν όμως η ροκ φέτος έγινε φτωχότερη με τον θάνατο του Mark Lanegan, ο Taylor Hawkins ήταν αυτή η ύπουλη κλωτσιά στα αχαμνά. Εκεί που νόμιζες ότι όλα είχαν τελειώσει και που η ζωή έρχεται να σου θυμίσει ότι πάντα μπορείς χάσεις περισσότερα. Δεν θα ξαναδούμε ποτέ live στην Αθήνα ένα σπουδαίο μουσικό σαν τον Hawkins, αλλά πολύ περισσότερο δεν θα τον ξαναδούν τα παιδιά του. Και αυτό στο τέλος, αφού και οι φανς θρηνήσουν, ξέρουν πως έχει την μεγαλύτερη σημασία.
Επειδή όμως όλα αυτά τα έχουμε ξαναπεράσει με καλλιτέχνες, όλοι μας, ο καθένας για τον δικό του αγαπημένο, ξέρουμε πως το μόνο που μπορεί να κάνει κάποιος σε αυτές τις περιπτώσεις είναι να κρατήσει ζωντανή μέσα του την καλύτερη ανάμνηση. Και η μουσική ανέκαθεν βοηθούσε σε αυτό και πόσο μάλλον όταν φεύγουν άδικα νέοι και ταλαντούχοι άνθρωποι.
Αντίο Taylor και ευχαριστούμε που δεν σταμάτησες να κοπανάς.
