Στις προσωπογραφίες τους για τον Brendan Gleeson, τα μεγάλα περιοδικά στην Αγγλία και την Αμερική ξεκινούν να σχολιάζουν την κορυφαία του υποκριτική σε ταινίες όπως το Into the Storm που υποδύθηκε τον Winston Churchill, τις πιο εμπορικές του εμφανίσεις όπως εκείνη του μάγου-καθηγητή στα Harry Potter αλλά και σε πιο ανάλαφρα τύπου Grand Seduction. Τουλάχιστον, κανείς τους δεν παραβλέπει το In Bruges.
Ωστόσο δεν έχουμε κανένα πρόβλημα να παραδεχτούμε πως θυμόμαστε τον Ιρλανδό ηθοποιό από ταινίες όπως το Gangs of New York που άνοιγε το ένα κεφάλι μετά το άλλο. Πολύ περισσότερο, δεν μας ενοχλεί καθόλου να παραδεχτούμε πως η πρώτη φορά που θυμόμαστε την φάτσα του, είναι πιθανότατα από το Braveheart. Και το αστείο της υπόθεσης είναι πως, παρόλους τους ρόλους του, δεν ενοχλεί ούτε τον ίδιο τον Brendan Gleeson. Έναν τύπο τόσο απλό, που βρίσκει περισσότερη ευτυχία καταπίνοντας μονορούφι τις Guinness παρά να τριγυρνάει σε Χολιγουντιανά gala όπου «είμαι αναγκασμένος να χαιρετήσω ανθρώπους που δεν συμπαθώ».
Ήταν το 1991 που αποφάσισε να εγκαταλείψει την θέση του καθηγητή στο Catholic Belcamp College και να ασχοληθεί αποκλειστικά με την υποκριτική. «Έτσι κι αλλιώς ζούσα πάντα μία μποέμ ζωή που ταίριαζε περισσότερο σε rockstar παρά σε καθηγητή κολλεγίου» είχε δηλώσει στο παρελθόν, απαντώντας διπλωματικά για τα χρόνια της δεκαετίας του ’80 που τον ήθελαν με πολύ ποτό και γυναίκες. Όμως μιλάμε για αληθινό Ιρλανδό σωστά; Ο Brendan Gleeson αποτελεί ενδεχομένως την επιτομή του «είμαι αυτό που βλέπετε». Και αυτό ήξερε να το κάνει μέσα και έξω από το πλατό, στις ταινίες και στην αληθινή ζωή, στους ρόλους του αλλά και στον πραγματικό του χαρακτήρα. Ο Gleeson είχε και έχει την μοναδική ικανότητα να κάνει κάθε ρόλο του να φαίνεται αληθινός, γιατί έζησε μία ζωή που δεν προσποιήθηκε ότι είναι κάποιος άλλος.
Σε μία συνέντευξή του το 2016 έδειξε ακριβώς ποιος είναι. Εκείνος που υποψιαζόμασταν μία ζωή. Ένας καλλιτέχνης που σιχαίνεται ό,τι έχει να κάνει με βία και πόλεμο, που θαυμάζει τη γυναίκα του περισσότερο από όλους και που θεωρεί πως αν κάποιο άτομο έπαιζε ποτέ την ιστορία της ζωής του, αυτή θα ήταν η Marion Cotillard. O Brendan Gleeson δεν βλέπει ιδιαίτερα τις ταινίες του γιατί τις βαριέται μετά από τόσα γυρίσματα, αλλά αναγνωρίζει για ποιους λόγους οι πιτσιρικάδες τις βλέπουν ξανά και ξανά. Αυτό που ωστόσο τον στεναχωρεί με τη νέα γενιά, είναι πως θέλουν πάντα να ζυγίζουν τον κόσμο πριν μπουν στη διαδικασία να αποφασίσουν να κάνουν δικά τους παιδιά. Οπότε προτιμάει να χαλαρώνει. Όταν δεν διαβάζει και δεν πίνει κάνει σεξ. Με τη γυναίκα του. Και όταν τον ρωτήσεις πως νιώθει όταν κάνει σεξ, θα σου πει ότι χαλαρώνει. Και ίσως εκεί να βρίσκεται η απάντηση για την εξάλειψη του στρες όσο και αν αυτός ο κύκλος φαίνεται φαύλος.
To κληροδότημα του Brendan Gleeson στα 67 του χρόνια, είναι ξεκάθαρα πολύ μεγαλύτερο από το κινηματογραφικό. Να το πούμε και αλλιώς; Θα είμαστε πάντα ευγνώμονες για όλα όσα έχει προσφέρει στις ταινίες και την κινηματογραφική βιομηχανία γενικότερα. Σαν φανς. Όμως σαν απλοί καθημερινοί άντρες, δεν μπορούμε να μην θαυμάσουμε την φιλοσοφία με την οποία ο Brendan αντιμετωπίζει σήμερα την ζωή. Μία τελείως άνετη, χωρίς φανφάρες και με βασικές απολαύσεις ζωή, η οποία δεν υπακούει σε Χολιγουντιανούς νόμους, ατζέντηδες και δηθενιές. Όχι. Ο Brendan αγκαλιάζει την Tyler Durden φιλοσοφία που λέει ότι έχουμε μόνο μία ζωή να ζήσουμε και κάθε μέρα χάνουμε χρόνο, οπότε ας κάνουμε απλά ό,τι μας καπνίσει. Αν είσαι γεννημένος στο Δουβλίνο, το κάνεις λίγο πιο εύκολα.
Κανένας ρόλος του Brendan Gleeson δεν θα είναι ποτέ τόσο καλός όσο ο ίδιος του ο εαυτός.
