Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα , υπήρχε ένας μύθος σχετικά με τις υποψηφιότητες της Ακαδημίας. Ή βασικά υπήρχαν παραπάνω από ένας μύθοι. Από το ότι η Ακαδημία δεν δίνει Όσκαρ με την πρώτη στους αστέρες, μέχρι ότι σνομπάρει τις πιο mainstream ταινίες. Ακόμη και αν κάποιες αποφάσεις δεν έβγαζαν νόημα ή μπέρδεψαν το κοινό για το τι συμβαίνει -από τη νίκη του Green Book μέχρι την υποψηφιότητα του Black Panther- η αλήθεια είναι πως οι σταθερές αξίες όχι μόνο υπάρχουν μέσα στα κιτάπια της Ακαδημίας, αλλά συνεχίζουν και υπεύθυνοι της διοργάνωσης να τις τιμούν.
Ο Steven Spielberg είναι ένα αναμφισβήτητο κομμάτι αυτών των αξιών. Για την ακρίβεια, είναι άνθρωποι της δικής του αξίας που δίνουν έμπνευση και πνοή για βραβεύσεις όπως αυτή της Ακαδημίας, με ηθοποιούς, σκηνοθέτες και λοιπούς εργαζομένους στην κινηματογραφική βιομηχανία να αισθάνονται περήφανοι που αποτελούν κομμάτι της. Άλλωστε ειδικά η συγκεκριμένη γενιά σκηνοθετών, από τον Martin Scorsese μέχρι τον Ridley Scott και τον Robert Zemeckis μέχρι τον Chris Columbus, ξεκίνησαν να κάνουν ό,τι κάνουν για την αγάπη της δημιουργίας και όχι με στόχο κάποιο χρυσό αγαλματίδιο που θα τους οδηγούσε σε κάποιο βήμα να ευχαριστούν τον κόσμο δεξιά και αριστερά. Ο ίδιος, όταν ρωτήθηκε κάποια στιγμή από το Empire για το αν θα φανταζόταν την καριέρα του με περισσότερα Όσκαρ, είχε απαντήσει πως «Αν μου έλεγαν ποιες ταινίες έπρεπε να γυρίσω για να πάρω βραβεία, πάλι θα διάλεγα να κάνω ό,τι έχω κάνει σήμερα».
Για το φετινό ρεκόρ του Steven Spielberg τα είπαμε και εδώ.
Το West Side Story το οποίο είναι φέτος υποψήφιο για επτά Όσκαρ (σ.σ.: συμπεριλαμβανομένου Ταινίας και Σκηνοθεσίας για τον Spielberg), ήταν ένα project που ο Spielberg ονειρευόταν ακόμη από τα εφηβικά του χρόνια. Το μιούζικαλ κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1957 και ο Spielberg, αν ποτέ του έκανε κάτι με τις ταινίες, ήθελε σίγουρα κάποια στιγμή να μπορέσει να φτιάξει κάτι τόσο εντυπωσιακό που να μπορέσει να κάνει ένα ολόκληρο έθνος να συνεχίσει να μιλάει για αυτό, ακόμη και μετά από 30 ή και 40 χρόνια. Η Ariana DeBose είναι άλλωστε ανάμεσα στα φαβορί για Όσκαρ Β’ Γυναικείου, ενώ τα προγνωστικά θέλουν την ταινία να αποτελεί πιθανό νικητή και για τα Κοστούμια, την Παραγωγή και τον Ήχο. Το αν θα καταφέρει η ταινία του Spielberg και οι άνθρωποί της να κερδίσουν τα αγαλματίδια, είναι μία άλλη κουβέντα. Το πιο σημαντικό όλων, είναι πως ο Steven Spielberg βρίσκεται ακόμη εδώ.
Η παρουσία του Spielberg στο χώρο της κινηματογραφικής βιομηχανίας με τις εξαιρετικές του δουλειές, είναι η διαδικασία που απαιτείται να γίνει ώστε να μάθει και η νέα γενιά τα κλασσικά του φιλμ. Είναι άλλωστε ένα στάδιο που έχουμε περάσει και εμείς, πρώτα από τους μπαμπάδες μας και στη συνέχεια στους μικρότερους από εμάς. Ξεκινάς από τα πιο «φρέσκα» -όχι πάντα βέβαια- για να φτάσεις στις παλιότερες ταινίες που έδωσαν στον κόσμο να δει την πρώτη λάμψη του σκηνοθέτη. Σήμερα, ο καθένας από εμάς, μπορεί να πει ή να σκεφτεί τουλάχιστον πέντε αγαπημένες του ταινίες από τον Steven Spielberg. Όχι μία. Πέντε. Ίσως και περισσότερες. Ο Spielberg δεν ήξερε και ξέρει απλά να φτιάχνει ωραία φιλμ, αλλά έχει και το χάρισμα να μιλάει στον καθένα από εμάς ξεχωριστά. Κάποτε, οι κριτικοί λέγανε πως οι ταινίες του Spielberg είναι αυστηρά οικογενειακές και αυτό κάνει τα πράγματα από μόνα τους εύκολα. Για μένα τα πράγματα ήταν πιο απλά. Ότι οι ταινίες του έχουν την δική τους ποιότητα και την δική τους αγάπη. Μπορεί να ακούγεται περιέργως ρομαντικό, αλλά είναι η αλήθεια. Οι ταινίες του Spielberg ήταν mainstream χωρίς να λέγονται mainstream. To ότι κάποιος μπορεί να σου κινήσει τα συναισθήματα ή να δημιουργήσει εικόνες που μπορείς να τις δεις και να τις μοιραστείς ανεξαρτήτως ηλικίας ή φύλου, δεν κάνει την ταινία mainstream. Tην κάνει συναισθηματική. Το συναίσθημα, ήταν το μέγιστο που έβγαζε ανέκαθεν στις ταινίες του ο Spielberg, είναι αυτές περιλάμβαναν εξωγήινους που πετούσαν μέσα σε ποδήλατα είτε στρατιώτες που περιπλανιόντουσαν στη Γαλλία.
Αυτό για το οποίο χαιρόμαστε όσον αφορά το West Side Story, είναι η συνεχής ενασχόληση του Spielberg με νέες ταινία. Σίγουρα θα συνεχίσουμε να βλέπουμε και από τους υπόλοιπους της γενιάς του, αλλά ο ίδιος ευθύνεται σε ένα μεγάλο κομμάτι για το συγκινησιακό προφίλ με το οποίο μεγαλώσαμε και με το οποίο εν συνεχεία μας ωρίμασε και μας μεγάλωσε. Με το να βλέπουμε ανθρώπους που έχτισαν κομμάτια του σκεπτικού του χαρακτήρα μας να είναι ακόμη τριγύρω, μπορούμε μόνο να χαιρόμαστε. Είτε περιλαμβάνεται κάποιο Όσκαρ, είτε όχι. Θέλουμε περισσότερες ταινίες του Steven Spielberg γιατί, στην τελική, ευθύνεται και ο ίδιος σε μεγάλο μέρος για την αγάπη που αναπτύξαμε για το σινεμά.
Και επειδή η μέρα που δεν θα έχουμε πλέον τις ταινίες του θα είναι μία φτωχή μέρα για τον κόσμο, ας τον χαρούμε όσο μπορούμε.
