Το ρετρό και το σύγχρονο εκ πρώτης όψης δεν κολλάνε, έχουν όμως παράλληλα μεγάλη σχέση μεταξύ τους. Το λέει άλλωστε και η φράση «ο νέος είναι ωραίος, ο παλιός όμως είναι αλλιώς». Τι σχέση όμως μπορεί να έχει ο σύγχρονος άντρας με τα αρσενικά παλιάς κοπής; Τίποτα αλλά και τα πάντα. Και υπάρχουν συγκεκριμένες περιπτώσεις όπως αυτή του Humphrey Bogart όπου εκπροσωπεί τους άντρες κάθε γενιάς.
Μια ματιά να ρίξει κανείς στον μελαχρινό τύπο γεννημένο τα Χριστούγεννα του 1899 θα δει έναν τύπο με στυλ, βαρύ βλέμμα και στόμφο βγαλμένο όμως από μια άλλη, πιο παλιά εποχή. Έναν καιρό που ο ρομαντισμός και οι ιδέες είχαν μεγαλύτερη απήχηση, αλλά σήμερα είναι είδη υπό εξαφάνιση και ενδεχομένως να μην μετράνε όσο τότε.
Και όμως, o εμφατικός Rick Blaine της «Casablanca», ο σκληρός του «The Maltese Falcon» ή ο ρομαντικός του «The African Queen», ανήκει μεν στη χρυσό ράφι του αντρικού χρονοντούλαπου, ωστόσο παραμένει από τα λίγα αρσενικά του παρελθόντος που έχουν πολλά να διδάξουν εκείνα του σήμερα αλλά και του μέλλοντος.
Η διαχρονική μοναδικότητά του είναι ένα μέρος της κουλτούρας του «ασχημάντρα» με την αστείρευτη γοητεία, που κατάφερνε με περισσή μαεστρία να μετατρέπει τα φαινομενικά του μειονεκτήματα, σε τρομακτικά πλεονεκτήματα.
Όσο μπόι του έλειπε, τόσο αυτοπεποίθηση είχε
Μην γελιόμαστε στοτυς άντρες μας αρέσει το ύψος, μας αρέσει να κοιτάμε λίγο ψηλότερα τους υπόλοιπους καθώς μας προκαλεί ένα συναίσθημα επιβλητικότητας όσο και αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε. Ο Bogart από την άλλη μπορεί να μην είχε και το μεγαλύτερο εκτόπισμα (1,73 m) ωστόσο η παρουσία του εξέπεμπε επιβλητικότητα. Σαφώς και στις ταινίες του έδιναν ένα «σκαλοπατάκι» προκειμένου να δείχνει πιο ψηλός -από την Ingrid Bergman πάντως στο Casablanca ψηλότερος δεν είναι- ωστόσο δεν ήταν αυτό που τον έκανε να ξεχωρίζει, αλλά η απόλυτη φυσικότητα, το know how του χαρακτήρα και των ικανοτήτων του χωρίς να δείχνει ξερόλας.
Μια σιγουριά πίσω από τη χαμηλόφωνη χροιά της φωνής του, ένα βλέμμα παγερό έως και αδιάφορο για τον κόσμο, χωρίς όμως να τον υποτιμάει αλλά που να δείχνει ταυτόχρονα με κάθε τρόπο ότι δεν μπορείς να τον βάλεις σε καλούπι. Ο κόσμος είναι μεγάλος, ο εγωισμός του όμως και η προσωπικότητά του μεγαλύτερη. Ήταν απλά κουλ και ήξερε ποιος είναι.
Μπορεί να μην ήταν Alain Delon στο πρόσωπο, όμως σαν άλλος Jean-Paul Belmondo είχε τη δυνατότητα να τραβήξει τα (γυναικεία) βλέμματα, χωρίς καν να πει κουβέντα.
Ήξερε πάντα να κερδίζει το ενδιαφέρον
Σε μια περίοδο που ο κινηματογράφος είχε ένα ύφος ρομαντικό, ο Humphrey Bogart ήταν το απόλυτο είδωλο. Δεν ήταν ένας ερωτύλος με εντυπωσιακό κορμί και πρόσωπο μοντέλου, αλλά είχε μια αύρα που εξέπεμπε μεγαλοπρέπεια και αυθεντικότητα. Τα γούστα και οι μόδες αλλάζουν, το ίδιο μπορεί να υποστηρίξει κανείς και για τον Bogart ότι ήταν ένα αρσενικό παλιάς κοπής που πλέον δεν θα είχε την ίδια απήχηση με τότε.
Αναμφίβολα δεν είχε τον ποπ χαρακτήρα των σημερινών αντρών, το θέμα είναι όμως ότι πίσω από το σκληρό προσωπείο και το παγερό βλέμμα, διέθετε κάτι το οποίο θα ζήλευαν οι περισσότεροι άντρες του σήμερα και θα ήθελαν πολλές γυναίκες στον σύντροφό τους. Κάτι το οποίο δεν διδάσκεται, που χρειάζεται αυθεντικότητα, εσωτερικό τραύμα αλλά και μεγάλη ψυχή για να το κοντρολάρεις. Κάτι σαν σκοτεινό μυστήριο που λειτουργεί σαν μαγνήτης στους γύρω και ανάγκαζε τον κόσμο να θέλει να είναι γύρω του. Και άγγελος και διάβολος μαζί σε ένα, χωρίς να κρύβεται κάποια ανωμαλία πίσω από το μάτι. Ένα κρυμμένο μυστικό που ποτέ δεν αποκάλυψε και αυτό ακόμα και σήμερα παραμένει διαχρονικός.
Μπορεί ούτε ο ίδιος ο Bogart να ήξερε αν εσωτερικά ήταν όμορφος, το μόνο βέβαιο όμως είναι ότι πρόκειται από τους λίγους που μπόρεσε να παρουσιάσει εξωτερικά αυτό που συνέβαινε μέσα του. Η αληθινή ομορφιά άλλωστε βρίσκεται βαθιά μέσα μας.
