Σε κάθε franchise που επιχειρεί να αναστηθεί μετά από χρόνια, κρύβονται πάντα κίνδυνοι να πλατιάσει, να κουράσει και τελικώς να απογοητεύσει προσπαθώντας να δώσει μια διαφορετική συνέχεια στην ιστορία που είχε κάποτε ξεκινήσει. Το «Matrix: Resurrections» αναμφίβολα κινδύνεψε να πέσει στις παραπάνω παγίδες, ωστόσο στο φινάλε του 2021 είναι ίσως η πιο ευχάριστη συνέχεια ιστορίας (ή κατάληξη) που έχουμε δει εδώ και καιρό, σεβόμενη τα κατορθώματα των προκατόχων, δίχως να επιχειρεί να ξεχωρίσει από αυτούς.
Ίσως αυτό να ήταν και το μεγάλο μυστικό της Lana Wachowski στην προσπάθειά της να διηγηθεί άλλο ένα κεφάλαιο εντός Matrix, βρίσκοντας παράλληλα ένα πολύ έξυπνο μονοπάτι για να επαναφέρει τον Neo και την Trinity στην ψηφιακή εποχή. Και το κατάφερε χρησιμοποιώντας ένα πολύτιμο εργαλείο που δεν είχαν τα προηγούμενα φιλμ. Το σαρκασμό.
Η νέα εποχή απαιτεί και καινοτομίες
Το ίδιο το Matrix άλλωστε το 1999 ήταν από μόνο του μια καινοτομία, εκτείθοντάς μας σε έναν νέο κόσμο μέσα στην τεχνολογία, όπου χωρίς να γνωρίζουμε ακόμα την πορεία του ίντερνετ μάθαμε τη μορφή των ιών (Agent Smith), τον κυβερνοχώρο (Matrix) και ένα ισχυρό antivirus (Neo). Ουσιαστικά η πρώτη ταινία μας έριξε στη δύνη του μέλλοντος και μας προκάλεσε να το μεταφράσουμε στο μυαλό μας όπως ακριβώς εμείς θέλαμε να το δούμε.
Στο σήμερα όμως, όπου περιβαλλόμαστε από τεχνολογία, που χωρίς ίντερνετ δεν κάνουμε βήμα μακριά από σπίτι, τα videogames δεν αγγίζουν μονάχα τους νέους αλλά απασχολούν και μεγαλύτερες ηλικίες με τις εντυπωσιακές τους δυνατότητες και τα γραφικά, η νέα έκδοση του Matrix αναζητούσε έναν τρόπο να τρυπώσει στο ήδη ενημερωμένο κοινό, με ένα concept όπου δεν επιχειρεί να συνεχίσει την ιστορία αλλά ούτε και να την επαναλάβει, όπως είχαμε φοβηθεί βλέποντας τα trailer.
Στο «Matrix: Resurrections» ο Neo είναι μια μακρινή ανάμνηση και στο σώμα του επιβιώνει ο Thomas Anderson, ο οποίος από ένας απλός προγραμματιστής που μας είχε συστηθεί το 1999 πριν τον στρατολογήσει ο Μορφέας, πλέον είναι ο νο.1 προγραμματιστής βιντεοπαιχνιδιών στον κόσμο, με τη μεγαλύτερή του επιτυχία να είναι το… Matrix. Σαρκασμός με το «καλημέρα» λοιπόν, με την πραγματικότητα του Mr. Anderson να περιτριγυρίζεται από το παιχνίδι το οποίο είναι τριλογία (τυχαίο;) και το αφεντικό του, τον πιέζει να συνεχίσει το franchise με νέα τριλογία. Ένα «χτύπημα» της Wachowski για την μόδα της εποχής των remake-reboot-sequels, και έναν παραπάνω αστεϊσμό αναφέροντας πως η εταιρία που πιέζει την εταιρία ονομάζεται, Warner Bros.
Ο Thomas ωστόσο βιώνει συνεχώς déjà vu με αναμνήσεις που τις αισθάνεται αληθινές, αλλά παραμένει ακόμα παγιδευμένος στην νέα πραγματικότητα που κανείς δεν ξέρει τι του ξημερώνει και τι κρύβεται από πίσω. Σύντομα όμως μία νέα ομάδα από το μέλλον υπό την ηγεσία της Bugs παρέα με τη νέα version του Μορφέα, θα του ανοίξει τα μάτια και θα του δείξει ότι ο κόσμος στον οποίο ζει, είναι ένα ακόμα τέχνασμα του Matrix να τον παγιδεύσει.
Το ερώτημα όμως είναι, τι κρύβεται από πίσω και κυρίως, πώς επέστρεψε στη ζωή αφού όλοι τον θεωρούσαν νεκρό στο Matrix: Revolutions;
Νέο Matrix σημαίνει και νέες συμμαχίες
Αν υπάρχει ένα πράγμα που κάνει σωστά το τέταρτο κεφάλαιο του Matrix, είναι ότι δεν έρχεται να τραβήξει από τα μαλλιά την ιστορία, ούτε και να την αλλάξει, αλλά να δώσει μια μικρή προέκταση που πραγματικά θα μπορούσε να είχε συμβεί και στην original τριλογία.
Ουσιαστικά πατάει στα θεμέλια της αυθεντικής ιστορίας, βασίζεται πάνω στους πρωταγωνιστές που έχτισαν το franchise Neo (Keanu Reeves) και Trinity (Carrie-Ann Moss) δίχως να δίνει σημασία στους νεοφερμένους, πέρα από την εξαιρετική Bugs (Jessica Henwick) και τον Μορφέα (Yahya Abdul-Mateen II) αλλά ταυτόχρονα βιώνει μια κατάσταση που βγάζει μεγάλο νόημα στην εποχή την οποία ζούμε.
Αν θεωρήσουμε πως το 1999, έχοντας δει ταινίες τύπου Terminator και Total Recall, η σχέση μας με τα ρομπότ ήταν ένα μεγάλο ερωτηματικό και ο φόβος για πιθανή εξέγερση των μηχανών είχε ωριμάσει στο υποσυνείδητό μας, μετά από τόσα χρόνια (στην ταινία είναι μετά από 60 χρόνια) βιώνουμε μια νέα κατάσταση και μια ειρηνική σχέση με ορισμένες μηχανές. Ο πόλεμος δεν είναι μεταξύ μηχανών και ανθρώπων, αλλά μιας μίξης ανθρώπων και ρομπότ-πρωτοστατών εναντίον των μηχανών που ξέραμε. Όμως δεν είναι μονάχα διαφορετικά τα στρατόπεδα, αλλά το ίδιο το Matrix δηλώνει ιδιαίτερα αλλαγμένο.
Μόνο που η «ανάσταση» του Neo θα επιφέρει τριγμούς στο εσωτερικό του προγράμματος και η ηρεμία της ζωής θα σταματήσει απότομα.
Αλλά τα υπόλοιπα θα τα δεις από κοντά
To Matrix: Resurrections μπορεί να μην αγγίζει ούτε σε πρωτοτυπία, ούτε σε σκηνές δράσεις (δυστυχώς δεν βλέπουμε αρκετές) την ταινιία του 1999, ωστόσο αυτό δεν είναι κάτι που επιχειρεί σε κανένα σημείο της διάρκειάς του. Πρόκειται για πραγματικά μια πολύ ευχάριστη και έξυπνη υπενθύμιση του τι εστί Matrix 20 χρόνια από τη μέρα που γνωρίσαμε τον «Εκλεκτό», τους «Agents», τη Ζάιον και ότι η ζωή δεν είναι αυτό ακριβώς που βλέπουμε αλλά μια εικονική πραγματικότητα, με τους ανθρώπους να χρησιμοποιούνται σαν μπαταρίες των μηχανών.
Περισσότερο από όλα όμως το Matrix 4, καταφέρνει να τονίσει ότι ένα franchise που ο κόσμος το έχει μάθει με συγκεκριμένους συντελεστές, δεν γίνεται να διαιωνιστεί με διαδόχους των αυθεντικών πρωταγωνιστών, όσο και αν θεωρητικά το παίρνει να το κάνει.
Matrix χωρίς Neo του Keanu Reeves είναι σαν να γίνεσαι Εκλεκτός παίρνοντας το μπλε χάπι.
