Αν έχεις γνωρίσει τον James Bond μέσα από τις τελευταίες ταινίες, με πρωταγωνιστή τον Daniel Craig, είναι πολύ πιθανό να σου φαίνεται ο ιδανικός άνθρωπος, στις ιδανικές ταινίες. Είναι και «άδικη» η σύγκριση με τις παλιές ταινίες με το Sean Connery ή τον Roger Moore, για τα νεανικά μάτια που έχουν συνηθίσει στα φοβερά και τρομερά ειδικά εφέ, τα πιστολίδια, τα CGI και τις εκρήξεις που διαλύουν δυο τετραγωνικά τετράγωνα.
Προσωπικά, δεν είναι τόσο του γούστου μου οι τελευταίες βερσιόν του 007, διότι δεν βρίσκω τη γοητεία, την ατμόσφαιρα και το μυστήριο των παλιών ταινιών. Που δεν είχαν φυσικά τα φοβερά εφέ – και πώς να τα έχουν τη δεκαετία του ‘60 ή του ‘70 – αλλά είχαν τους πρωταγωνιστές που είχαν «στυλ και σεξ απίλ» και μπορούσαν με μια ματιά ή με μια γκριμάτσα, να πουν 200 λέξεις χωρίς καν να μιλήσουν. Που έμπαιναν στο πετσί του ρόλου, που σε έπειθαν ότι είναι «γυναικάδες», πολυμήχανοι, ότι μπορούσαν να ξεπεράσουν μια φοβερή δυσκολία με 2-3 γκατζετάκια αλλά με βασικό όπλο την πονηριά και την εξυπνάδα τους.
Τις έχω δει όλες τις ταινίες, από την πρώτη μέχρι την τελευταία. Και παρότι ο Daniel Craig είναι πολύ «πομπώδης» και «φιγουρατζής» για τα δικά μου γούστα, σέβομαι και κατανοώ ότι κλήθηκε να υπηρετήσει μπλοκμπάστερς και όχι ατμοσφαιρικές ταινίες με κατασκόπους, όπως οι προκάτοχοί του. Και φυσικά περιμένω με ανυπομονησία κάθε ταινία του James Bond, διότι πολύ απλά είναι James Bond: με τα υπέρ τους και τα κατά τους, όλοι οι Bond υπηρέτησαν το «λειτούργημα» του θρυλικού πράκτορα, με όποιον τρόπο μπόρεσαν: ο Sean Connery, o Roger Moore, o George Lazenby, o Timothy Dalton, o Pierce Brosnan.
Μετά το «Νο Time to Die» τι;
Μόνο που η ταινία που έρχεται, το «No time to die», μετά από πολλές και διάφορες αναβολές λόγω πανδημίας, σηματοδοτεί το τέλος μια εποχής: είναι – οριστικά και αμετάκλητα – η τελευταία ταινία όπου ο Daniel Craig ως Bond. Και είτε τον θεωρείς τον καλύτερο Bond ever είτε όχι, τουλάχιστον του αναγνωρίζεις ότι άφησε το στίγμα του όλα αυτά τα χρόνια, βοήθησε στη γιγάντωση του μύθου του 007, έβαλε το στυλ του, τα μούσκουλά του, τις ρυτίδες που αυξήθηκαν στο πέρασμα των χρόνων και έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε για να υπηρετήσει τα πολύπλοκα σενάρια των πολύ ακριβών παραγωγών που παρακολουθήσαμε και παρακολουθούμε. Και νείτε βαρέθηκε, είτε θέλει να κάνει άλλα πράγματα, είτε ζητάει χρήματα που δεν είναι διατεθειμένοι να του δώσουν, αποφάσισε να «κρεμάσει το σμόκιν του».
Το θέμα πλέον, δεν είναι ποιος θα είναι ο επόμενος, αλλά «τι»: πόσο δηλαδή από δω και πέρα τα κινηματογραφικά στούντιο, οι σεναριογράφοι και η βιομηχανία του θεάματος θα σεβαστούν τον Fleming και τον ήρωα που δημιούργησε, ή θα πάνε στη «ρευστότητα» που χαρακτηρίζει την εποχή, το περίφημο «fluidness» και θα δούμε γυναίκα ή μαύρο πρωταγωνιστή ή κάτι άλλο. Και χωρίς φυσικά καμία διάθεση ρατσισμού, σεξισμού, μισογυνισμού ή οτιδήποτε παρόμοιο, θα είναι μια πραγματική απογοήτευση και αποκαθήλωση του μύθου του Bond, να σκίσουν ουσιαστικά τα βιβλία του Fleming και να καταστρέψουν τον μύθο που βαστάει εδώ και δεκαετίες, απλά και μόνο για να απευθυνθούν σε μια νέα δεξαμενή πελατείας ή για να υπηρετήσουν την «κορεκτίλα» ή για να «γκρεμίσουν στερεότυπα δεκαετιών».
Διότι είτε λατρεύεις τον Craig, είτε τον θεωρείς απλά επαρκή για το ρόλο, τουλάχιστον είχες κάτι να περιμένεις. Κάτι συγκεκριμένο, κάτι αγαπημένο, κάτι που σε συνδέει με τα βιβλία, με τις παλιές ταινίες, με τους παλιούς «κακούς», με τα εμβληματικά αυτοκίνητα, με τις υπέροχες γυναίκες, με όλον αυτόν τον θαυμαστό κόσμο μυστηρίου του 007. Κι αν πάψεις να περιμένεις με αγωνία κάτι που αγάπησες τόσο πολύ, που δέθηκες μαζί του, είναι ένα τεράστιο ξενέρωμα...
