Όσο γερό στομάχι κι αν έχεις, το θέαμα ενός στραπατσαρισμένου αυτοκινήτου στο οποίο έχασε τη ζωή του ένας άνθρωπος, δεν θα παύει ποτέ να στο γυρίζει κόμπο. Τι γίνεται όμως όταν επιβάτης σε αυτό είναι ένας νέος καλλιτέχνης; Υπό κανονικές συνθήκες μια τέτοια τραγωδία θα έπρεπε να γίνει σύμβολο για να ειπωθεί με πράξεις ένα «ως εδώ» σε μία χώρα όπου η ανθρώπινη ζωή είναι πολύ φτηνή στην άσφαλτο. Λίγες ώρες μετά τον θάνατο του Mad Clip η οποιαδήποτε ελπίδα να γίνει αυτό, εξατμίστηκε πριν καν υπάρξει σαν ιδέα.
Πάρα πολλοί θυμήθηκαν στίχους του εκλιπόντος trapper για να πουν ότι το τέλος του ήταν προδιαγεγραμμένο. Απομονώθηκαν στίχοι από τα τραγούδια “Χιλιόμετρα” και “Gucci” και η ετυμηγορία βγήκε σχετικά άκοπα και γρήγορα: «Η trap μουσική σκοτώνει και σκότωσε και τον Mad Clip». Η επιδερμική και ρηχότατη αυτή ανάλυση προφανώς και είναι μια συγκεκαλυμμένη μουσικοκριτική με ισχυρά μισανθρωπικά στοιχειά και παντελή αδιαφορία για τη νούμερο ένα αιτία θανάτου όσων είναι κάτω των 40 ετών.
Το να μην αρεσει σε κάποιον η μουσική του Mad Clip, και γενικά η trap, είναι απολύτως λογικό, ούτε ο γράφων μπορεί να πει ότι τη βρίσκει ενδιαφέρουσα ή ποιοτική, καθώς τα 36 χρόνια που τον βαραίνουν τον απομακρύνουν ολοένα και περισσότερο από τις μουσικές τάσεις του δυναμικού κοινού των 25 Μαΐων κατά Μ.Ο. Η δαιμονοποίηση όμως ενός είδους μουσικής είναι ένα τόσο χιλιοπαιγμένο έργο και τόσο παλιό όσο το βαλς το οποίο κατά τον 18ο αιώνα είχε απαγορευτεί σε πολλές περιοχές της Γερμανίας και της Ελβετίας επειδή έφερνε σε πολύ κοντινή επαφή τους νέους και τους διέφθειρε με άσεμνες χορευτικές κινήσεις.
Από τη Μάνα Ρέιβερ στον Mad Clip
Από τη δαιμονοποίηση του βαλς, περάσαμε σταδιακά σε αυτήν της τζαζ, του ροκ, της μέταλ, της R&B, της τέκνο και για να μην τα πολυλογούμε, σε κάθε νέο είδος μουσικής που άρχισε να γίνεται δημοφιλές στους νέους επειδή απλά δεν γούσταραν να ακούνε την ίδια μουσική με την προηγούμενη γενιά. Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από την περιβόητη Μάνα Ρέιβερ, τους σατανιστές που άκουγαν Black Sabbath και άλλες τέτοιες φαιδρές ιστορίες που μόνο γέλιο προκαλεί πλέον η χρονική απόσταση που μας χωρίζει από αυτές.
Ο θάνατος του Mad Clip είναι η αφορμή που έψαχναν κάποιοι για να βάλουν ένα ακόμα βέλος από τη φαρέτρα τους για να κατηγορήσουν τον ηθικό κατήφορο των νέων. «Τα τραγούδια που εξυμνούν την ταχύτητα και την απρόσεκτη οδήγηση σκοτώνουν, τι άλλο θέλετε για να σας πείσουμε;» Μια ρητορική που θα μπορούσαμε να μπούμε στη διαδικασία να αποδομήσουμε, αλλά μάλλον αρκεί η φυσική παρουσία όσων μεγαλώσαμε με ηλεκτρονική μουσική και δεν πεθάναμε κάπου στα Οινόφυτα με μια χούφτα χάπια στο χέρι και όσοι άκουγαν μέταλ στο λύκειο και τελικά δεν ασπάστηκαν τον Σατανά.
Όσο φασιστικής νοοτροπίας κι αν είναι ένα κυνήγι μαγισσών γύρω από ένα συγκεκριμένο είδος μουσικής, αν η απαγόρευσή της μπορούσε να λύσει ένα τόσο σοβαρό κοινωνικό πρόβλημα όπως οι θάνατοι από τροχαία ατυχήματα, ας απαγορευόταν. Δυστυχώς για όσους νομίζουν ότι έτσι θα μειώσουν με αυτόν τον τρόπο τα τροχαία ατυχήματα, κάτι τέτοιο εκτός από ακατόρθωτο, είναι και αναποτελεσματικό.
Σε μια χώρα που βρίσκεται στην πρώτη πεντάδα των θανάτων από τροχαία ατυχήματα στην Ευρώπη, το να κατηγορούμε την trap θα ήταν αστείο, αν δεν ήταν τραγικό. Μεγαλώνοντας στην Κρήτη, μια περιοχή στην οποία οι θάνατοι από τροχαία είναι πολύ πιο συχνοί από ότι στην ηπειρωτική Ελλάδα, γνωρίζω ότι οι περισσότεροι δεν ήξεραν καν τι σημαίνει trap. Όπως δεν σκοτώνει η trap μουσική, έτσι δεν σκοτώνει και η παραδοσιακή μουσική, οι μαντινάδες και τα ριζίτικα.
Κάποτε θα ασχοληθούμε στα σοβαρά με τροχαία ατυχήματα
Αντίστοιχα κανένα άλλο είδος μουσικής δεν ευθύνεται για καμία άλλη εγκληματική συμπεριφορά, γιατί οι θάνατοι από τροχαία είναι προϊόντα εγκληματικής συμπεριφοράς. Καμία γυναικοκτονία δεν συνέβη επείδη κάποιος άκουγε στο repeat το «Ύστερα φταίει ο Φονιάς» του Στράτου Διονυσίου.
Η Ελλάδα έχει κάθε χρόνο περίπου 50 νεκρούς από τροχαία, ανά εκατομμύριο κατοίκων, τους διπλάσιους από χώρες όπως η Ολλανδία. Χώρες όπως η Σουηδία επενδύουν σε τενχολογίες και θεσμούς που φιλοδοξούν να μηδενίσουν τους νεκρούς από τροχαία μέσα σε ορίζοντα πενταετίας. Αν θέλουμε όντως να κάνουμε κάτι γι’αυτό ας μιλήσουμε επιτέλους για τις πραγματικές αιτίες από τις οποίες χάνουμε άδικα τόσες πολλές ζωές συναθρώπων μας. Οι κακοί δρόμοι, η έλλειψη οδηγικής παιδείας, η αντικοινωνική συμπεριφορά και άλλες αιτίες δεν έχουν να κάνουν σε τίποτα με τη μουσική.
Έχετε κάθε δικαίωμα να μη σας άρεσε η μουσική του Mad Clip, αλλά δεν έχετε κανένα δικαίωμα να χώνεται στο κεφάλι σας στην άμμο ή να κυνηγάτε ανεμόμυλους. Γιατί μιλάμε για ανθρώπινες ζωές και όχι για τραγούδια.
