Aν είσαι άντρας που σέβεται τον εαυτό του, το Fight Club σίγουρα το έχεις δει. Δεν ξέρω κανέναν που να μην του άρεσε αυτή η ταινία, αυτό το αριστούργημα το οποίο προφήτευσε πολλά από τα οποία ζούμε σήμερα στην δική μας κοινωνία.
«Είμαστε ελεύθεροι να κάνουμε τα πάντα μόνο όταν χάσουμε τα πάντα» λέει ο αφηγητής και βασικός χαρακτήρας της ταινίας, τον οποίο ενσαρκώνει ο Norton.
Ο αφηγητής μπορεί να φαίνεται στην αρχή ουδέτερος αλλά δεν είναι. Παίρνει θέση μέσω του ίδιου του Tyler Darden. Ο ίδιος είναι η κατάρα και η σωτηρία του. Πόσο σύγχρονος όμως μπορεί να είναι ένας χαρακτήρας που γεννήθηκε το 1999, σήμερα; Κι όμως όσο πιο πολύ γίνεται. Ένας τύπος του γραφείου ο οποίος δεν έχει τίποτα ενδιαφέρον να συμβαίνει στη ζωή του. Μοναχικός και εσωστρεφής, ένας γνήσιος Ντοστογιεφσκικός ήρωας.
Άλλωστε αν πάμε ακόμη βαθύτερα σε ανάλυση του χαρακτήρα που παίζει ο Norton θα βρούμε εκεί μερικές από τις πιο σημαντικές ψυχολογικές θεωρίες του εικοστού αιώνα. Ο Φρόυντ είχε ήδη μιλήσει για τις διχασμένες προσωπικότητες από το 1910. Στην ουσία αυτό είναι ο αφηγητής, μία προσωπικότητα που από τη μία είναι ντροπαλή και φοβισμένη αλλά από την άλλη (στο πρόσωπο του Tyler) θέλει όλο τον κόσμο δικό του και φυσικά με τους προσωπικούς του όρους.
Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων ο σκηνοθέτης David Fincher απαίτησε από τον Norton να αδυνατίσει όσο πιο πολύ μπορεί. Μόνο έτσι θα κατάφερνε να φτάσει στα όρια της προσωπικής του εξαφάνισης, δηλαδή αυτό που βλέπουμε να συμβαίνει στην ταινία. Από τη μία ο ίδιος εξαφανίζεται και από την άλλη ο Tyler δυναμώνει. Δεν είναι τυχαίο που είχαν βάλει τον Brad Pitt να κάνει solarium και να σηκώνει βάρη.
Οι σύγχρονες πόλεις όμως έχουν πλέον κατακλυστεί από τους συγκεκριμένους χαρακτήρες. Παντού βλέπεις ρέπλικες του Norton. Άνθρωποι που φοβούνται να μιλήσουν για να μην χάσουν τη δουλειά τους αλλά από μέσα τους βράζουν και θέλουν να τα απαρνηθούν όλα.
Ο διχασμός αυτός του αφηγητή στο Fight Club αντιπροσωπεύει την ουσία του σύγχρονου τρόπου ζωής μας. Όλα είναι μία βιτρίνα και από μέσα κανείς δεν γνωρίζει τι υπάρχει, μόνο εκείνος που το ζει, μόνο η ίδια του η συνείδηση γνωρίζει.
Ο Τζακ, δηλαδή ο αφηγητής, ξέρει όμως τι πρέπει να κάνει και το κάνει συστηματικά και με σχέδιο. Μπορεί η ταινία να ξεφεύγει λίγο στο τέλος μιας και ξεπερνάει τον ρεαλισμό, σίγουρα όμως μέχρι τη μέση ο Τζακ είναι αυτό που λέμε ο απόλυτος αστικός χαρακτήρας των πόλεων. Είναι ένας άνθρωπος που μπορείς να τον δεις παντού γύρω σου, ίσως και μέσα στον καθρέπτη.
Μπορεί στην αρχή ο μηδενιστής να φαίνεται πως είναι ο Tyler αλλά δεν είναι έτσι ακριβώς. Ο απόλυτος μηδενιστής είναι ο Τζακ μιας και αυτός είναι που αποδέχεται την ήττα του και παραδίδεται στο μακελειό της δουλειάς αλλά και των φοβισμένων του πιστεύω. Στην ουσία ο Τζακ είναι εκείνος που δεν πιστεύει σε τίποτα. O Tyler έχει να πιστεύει τουλάχιστον στην προσωπική του επανάσταση.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο που στο τέλος ο Τζακ σκοτώνει τον Tyler. Εδώ είναι όλο το ζουμί. Εδώ είναι που ο μηδενισμός του σύγχρονου και βολεμένου ανθρώπου κατασπαράζει τον ιδεαλισμό και τα όνειρα του εξεγερμένου εαυτού.
Δες εδώ μερικές στιγμές από την ταινία:
