O Ron Dennis γεννήθηκε το 1947, στην αυγή του Baby Boom, τότε που η Μεγάλη Βρετανία ήταν για λίγα χρόνια ακόμα μεγάλη και γεννούσε παιδιά που νόμιζαν ότι μπορούν κατα κατακτήσουν τον κόσμο. Ο νεαρός Dennis ξεκίνησε από πολύ νωρίς το ταξίδι του για την κατάκτηση του κόσμου και οι καρποί απέδωσαν γρήγορα.
Σε ηλικία 16 παράτησε την τεχνική σχολή που σπούδαζε μηχανικός για να δουλέψει στην ομάδα του John Cooper στη F1. H σχολή λίγα πράγματα είχε να μάθει στον φιλόδοξο Ron Dennis. Στους λίγους μήνες της μαθητείας του προετοιμάζοντας το μονοθέσιο του Jochen Rindt είχε καταλάβει ήδη πως οι αγώνες και τα πρωταθλήματα δεν κερδίζονται μόνο από οδηγούς και μηχανικούς, αλλά και από αυτούς που διευθύνουν αυτή την ιδιότυπη ορχήστρα. Πριν ακόμα ενηλικιωθεί, ο Ron Dennis ήθελε να γίνει manager.
Ίσως να μην γίνεται εύκολα αντιληπτό τι σημαίνει να είσαι αρχιμηχανικός ενός πιλότου της F1 σε ηλικία μόλις 20 ετών ενώ οι υφιστάμενοί σου έχουν σχεδόν τα διπλάσια χρόνια ηλικίας. Σε μια ηλικία που ο Dennis είχε τη δυνατότητα να αγοράσει με δικά του λεφτά μια εντυπωσιακή Jaguar E-Type υποχρεώνοντας τους αστυνομικούς να τον σταματούν συνεχώς για έλεγχο γιατί έμοιαζε περίσσοτερο με κάποιο τσογλάνι που την είχε κλέψει, παρά με κάποιον ευπατρίδη ιδιοκτήτη Jaguar. Στο τσογλάνι δεν είχαν τελείως άδικο οι αστυνομικοί βέβαια.
Οι ικανότητές του στο management άρχισαν να φαίνονται από πολύ νωρίς. Είχε το ταλέντο να βρίσκει τις επενδυτικές ευκαιρίες εκεί που οι άλλοι ζούσαν τη δική τους τραγωδία. Παράλληλα ασκούσε μια τρομερή γοητεία σε υποψήφιους επενδυτές και χορηγούς που ήθελαν ένα κομμάτι από την αύρα που χάριζε το τσίρκο της F1. Αν ήθελες να λέγεσαι playboy στα 70s δεν αρκούσε να παρακολουθείς από κοντά το Grand Prix του Μονακό, έπρεπε να είσαι μέσα στο pit lane την ώρα του αγώνα.
Εγκαταλείποντας το ναυάγιο της Brabham, o Ron αποφάσισε να στήσει τη δική του ομάδα στη F2 αρχικά. Πλησίασε τον γιο του Έλληνα εφοπλιστή Βλασσόπουλου, τον Tony και τον έπεισε να γίνει κύριος χρηματοδότης της προσπάθειάς του. Η δεκαετία του ‘70 πήγε εξαιρετικά καλά για τον Dennis όμως ήταν εξαιρετικά φιλόδοξος για να μείνει ικανοποιημένος με μερικά πρωταθλήματα F2 και F3, ο στόχος της F1 ήταν ακόμα μπροστά του και αυτό που έλειπε ήταν μια τραγωδία για να την εκμεταλλευτεί.
Η McLaren εκείνη την εποχή παρέπαιε και τίποτα δεν θύμιζε την εποχή έδωσε τα φόντα στον James Hunt να κατακτήσει έναν από τους πιο συναρπαστικούς τίτλους στην ιστορία του αθλήματος. Ήταν η ευκαιρία που έψαχνε ο Dennis για να μπει στο παιχνίδι των μεγάλων παιδιών και το έκανε φτιάχνοντας μια dream team γύρω του. Σε ένα αριστοτεχνικό σεμινάριο management έβαλε στο παιχνίδι τον Niki Lauda, o οποίος είχε αποσυρθεί από την ενεργό δράση, προσέγγισε την Porsche για την κατασκευή των κινητήρων και έφερε στην ομάδα τον Barnard, o οποίος είχε την τρελή για την εποχή ιδέα να φτιάξει ένα σασί από ανθρακονήματα.
Οι πρώτες νίκες για τη McLaren από την πρώτη κιόλας χρονιά ήρθαν απολύτως φυσικά για τον Dennis και η πορεία του για την κορυφή της F1 είχε μόλις ξεκινήσει. Χρειαζόταν κι άλλους πλούσιους φίλους και αυτή τη φορά κοίταξε προς τον Αραβικό Κόλπο. Ο Mansour Ojjeh ήταν ήδη χορηγός της Williams όμως ο Ron Dennis του έκανε μια καλύτερη προσφορά που δεν μπορούσε να αρνηθεί. Οι πλούσιοι δεν έχουν ανάγκη από λεφτά, αλλά από ματαιοδοξία. Σε μια κίνηση ισορροπίας, ο Dennis έπεισε τον Ojjeh να βάλει 5 εκατομμύρια δολάρια στην εξέλιξη του κινητήρα. Ένα μεγάλο ποσοστό αυτών των χρημάτων θα πήγαινε στην Porsche, αλλά όχι στο R&D της. Ο κινητήρας δεν θα λεγόταν πια Porsche αλλά TAG, το όνομα της εταιρίας που είχε φτιάξει ο Mansoor Ojjeh ώστε να έχει τον δικό του κινητήρα στο grid της F1.
Μέσα σε λιγότερο από 4 χρόνια ο Ron Dennis είχε φτιάξει μια ομάδα που κατέκτησε 12 από τους 16 αγώνες της σεζόν και έκανε πάλι παγκόσμιο πρωταθλητή τον Niki Lauda στη δύση της καριέρας του.
Τα πρωταθλήματα και οι νίκες ερχόντουσαν με αμείωτο ρυθμό, όμως η σκέψη του Ron Dennis ήταν το πώς θα γίνει ο νέος Enzo Ferrari. Αυτό δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς παρά μόνο αν έφτιαχνε επιτέλους τα δικά του αυτοκίνητα παραγωγής με την επωνυμία McLaren. H κατασκευή της McLaren F1 θα αποδεικνυόταν το μεγαλύτερο του επίτευγμα, αλλά και αυτό που μακροπρόθεσμα θα γινόταν η νέμεσή του που θα τον οδηγούσε εκτός F1.
H McLaren F1 δεν ήταν ένα ακόμα supercar, καπρίτσιο ενός ματαιόδοξου μηχανικού και κάποιων πλούσιων φίλων του. Ήταν το τελευταίο αυτοκίνητο παραγωγής που κέρδισε τη γενική κατάταξη του 24ωρου αγώνα του Le Mans και έβαλε τον θεμέλιο λίθο για μια νέα κατηγορία αυτοκινήτων, αυτή των hypercars.
Παρά την απρόσμενη επιτυχία της, ήταν ένα success story χωρίς συνέχεια. Πολύ σύντομα ο Ron Dennis βρέθηκε μπροστά στο μεγάλο δίλημμα και έπρεπε να διαλέξει αν θα συνεχίσει να φτιάχνει εξωτικά αυτοκίνητα παραγωγής ή θα συνεχίσει να φτιάχνει μονοθέσια που κερδίζουν τίτλους. Η συμφωνία του με τη Mercedes μέσω της εξαγοράς του 40% των μετοχών του εξασφάλισε μια μακροχρόνια συνεργασία στην προμήθεια κινητήρων με έναν κολοσσό. Όμως η Mercedes δεν θα τον άφηνε να φτιάξει τα δικά του οχήματα τόσο εύκολα στο μέλλον.
Πέρα από τα πρωταθλήματα στα μέσα της δεκαετίας του ‘90 ήταν μια καλή συνεργασία και για τις δύο πλευρές, εκτός από εκείνο το αγκάθι. Ένα αγκάθι που θα πόναγε τον Dennis που ποτέ δεν εγκατέλειψε το όνειρό του να γίνει κατασκευαστής. Η προστριβή του με τη Mercedes θα κρατήσει για πολλά χρόνια και η Mercedes SLR που παρά το αστέρι των Γερμανών στο καπό, παρέμενε μια γνήσια McLaren πίσω από αυτό, δεν κατάφερε να χρυσώσει το χάπι για τον Ron Dennis.
To οριστικό διαζύγιο δεν θα αργήσει να έρθει. Η εξέλιξη της MP4-12C συνέπεσε με την εξαγορά της Brawn GP από τη Mercedes, αλλά τα πράγματα δεν συνεχίστηκαν όπως θα περίμενε ο Ron Dennis. Ο 21ος αιώνας αποδείχθηκε πολύ δύσκολος ως τόπος και χρόνος επανάληψης μύθων σαν του Enzo Ferrari.
Ο Δαυίδ που τα βάζει με τον Γολιάθ όσο γοητευτικός κι αν είναι σαν μύθος, είναι πια απαγορευτικός στη σύγχρονη εποχή. Στην προσπάθειά του να ανακάμψει, ο Ron Dennis δηλητηρίασε τις σχέσεις του με όλους, όχι μόνο με τη Mercedes. Βρέθηκε εκτός ΜcLaren και εκτός Formula 1 τελικά.
Στη σύγχρονη Formula 1 και στη σύγχρονη αυτοκινητοβιομηχανία φαίνεται πως δεν είναι απαραίτητος και αυτό είναι ένα πρόβλημα των δύο θεσμών και όχι του Ron Dennis. Μπορεί να είναι ένας Baby Boomer που έβαλε τη προσωπική του φιλοδοξία πάνω από όλα, όμως χάρη σε τέτοιους ανθρώπους χτίστηκε ο μύθος της Formula 1 και της αυτοκίνησης γενικότερα. Μια γρήγορη ματιά σε αυτοκινητιστικούς μύθους δείχνει ότι είναι γεμάτοι από δύστροπους και υπέρμετρα φιλόδοξους ανθρώπους που πήγαν το κάρο λίγα μέτρα παραπέρα.
Η ατυχία του Dennis ήταν ότι ήταν ο τελευταίος των δεινοσαύρων. Όλοι υπόλοιποι της φυλής του πρόλαβαν να φύγουν από τη ζωή πριν δουν την αλλαγή μοντέλου. Θα είναι για πάντα ο τελευταίος των Μοϊκανών.
