Το να κάθεσαι στο δεύτερο θρανίο, είναι από τα χειρότερα που μπορούν να σου συμβούν στην τάξη. Είσαι πολύ κοντά στον καθηγητή για να αντιγράψεις, σε «πιάνει» να μιλάς χωρίς να χρειαστεί να ψάξει πολύ το ποιος ευθύνεται για την φασαρία και σε γενικές γραμμές δε τη λες και βυσματική θέση. Σε μία τέτοια καθόμουν και εγώ στην Β’ Λυκείου και το μοναδικό ευχάριστο πράγμα που μπορώ να θυμηθώ, ήταν η Τζένη. Ή καλύτερα, τα χαμηλοκάβαλα παντελόνια της Τζένης.
Στο Λύκειο ήμουν αυτό που κάποιος θα έλεγε «ντροπή των αντρών». Δεν είχα ούτε μία γκόμενα από το σχολείο. Ένα φλερτ, μία φάση, τέλος πάντων «κάτι». Οπότε η μόνη διέξοδος ήταν το «μάτι». Η Τζένη, όπως και πολλά άλλα κορίτσια εκείνης της περιόδου στο Λύκειο, αγαπούσε πολύ τα χαμηλοκάβαλα jeans. Και καθόταν στο πρώτο θρανίο μπροστά μου. Περιττό να πούμε πως για τις αντροπαρέες του σχολείου, οι ενδυματολογικές προτιμήσεις των κοριτσιών ήταν μόνιμο θέμα συζήτησης. Γνωρίζαμε ήδη ποιες διαθέτουν τα «προσόντα» για να πάρεις μάτι. Στην περίπτωση μου, το χαμηλοκάβαλο της Τζένης έγινε αντικείμενο λατρείας. Μία ιερή στιγμή όπου ένας πεινασμένος έφηβος, λαχταρούσε μία διέξοδο από την Γεωμετρία και τα Αρχαία. Γιατί δεν υπήρξε ούτε μία μέρα που η Τζένη δεν μοιράστηκε το εσώρουχό της μαζί μου. Η χαμηλοκάβαλη ευλογία φανέρωνε όλες τις καθημερινές επιλογές, σε σημείο που έβαζα στοιχήματα με τον εαυτό μου. Θα είσαι άσπρο; Ή μήπως μαύρο. Στρινγκ εσώρουχο; Ή πιο λεπτό σε κορδόνι; Το μικρό μυστικό της Τζένης έγινε τόσο απαραίτητο όσο η τυρόπιτα από το κυλικείο. Φυσικά κάποια στιγμή το Λύκειο τελείωσε. Και μαζί με αυτό, τα χαμηλοκάβαλα που φανέρωναν τόσα.
Αυτή η παραπάνω μικρή και ασήμαντη ιστοριούλα, θα μπορούσε να είναι η καθημερινότητα οποιουδήποτε. Γιατί ήταν η μεγάλη εποχή του χαμηλοκάβαλου όπου βλέπαμε δεκάδες περιστατικά σαν και αυτό της Τζένης. Είτε βρισκόμασταν στο μετρό, είτε πίναμε ένα ποτό στο μπαρ, είτε στο δρόμο από μία απότομη κίνηση. Μπορεί σε κάποιους να ακούγεται ανώμαλο, αλλά βρείτε και πείτε μας για έναν άντρα που πετάχτηκε μπροστά του εσώρουχο μέσα από χαμηλοκάβαλο και εκείνος προτίμησε να γυρίσει το κεφάλι από την άλλη. Το κυρίως πρόβλημα των ημερών μας ωστόσο, είναι η απώλεια αυτών των παντελονιών. Το τέλος της κυριαρχίας τους και η εγκαθίδρυση της χούντας από τα ψηλοκάβαλα. Οι γυναίκες λένε πως είναι μεσάτα. Πως αναδεικνύει καλύτερα το στυλ τους. Λένε μέχρι και ότι τους κάνουν καλύτερο πισινό. Ίσως να μην έχουν άδικο. Αλλά τι μας νοιάζει εμάς; Σημασία έχει ότι χάθηκε η ιεροτελεστία του χαμηλοκάβαλου. Χάθηκαν οι εκπλήξεις και συνάμα αποκαλύψεις που είχαν να προσφέρουν. Το χειρότερο δεν είναι μόνο ότι σταματήσαμε να παίρνουμε μάτι. Είναι ότι οι γυναίκες τα απαξίωσαν τόσο πολύ, που κατάφεραν να τα εκτοπίσουν από την μόδα. Η μόνη παρηγοριά σου στο να τα δεις, είναι σε κάτι παλιά βιντεοκλίπ των early 00s όταν ακόμη τα τιμούσε η Τζένιφερ Λόπεζ, η Κριστίνα Αγκιλέρα και ο τότε κορίτσαρος η Μπρίτνεϊ Σπίαρς.
Και τέλος πάντων ας έρθουν λίγο και αυτές στη θέση μας. Νιώθουμε σαν να μας πήραν το γλειφιτζούρι από το χέρι. Και γενικότερα τα πράγματα δεν πάνε και πολύ καλά, καθότι υπάρχει τελευταία και μία απέχθεια προς τα στρινγκ με τις περισσότερες γυναίκες να προτιμούν τα μπραζίλ εσώρουχα. Τι άλλο πρέπει να συμβεί δηλαδή; Η εξαφάνιση των χαμηλοκάβαλων από την μόδα, υπήρξε μία ταφόπλακα στις μικρές καθημερινές και ερωτικές φαντασιώσεις μας. Μία απώλεια που κανένα άλλο ρούχο δεν κατάφερε να συμπληρώσει, γιατί δεν μπόρεσε ποτέ να καλύψει αυτό το φαινόμενο της αποκάλυψης: το τι μπορεί να φοράει μία γυναίκα από μέσα.
Μας λείπουν περισσότερο από ποτέ και σιχαινόμαστε το γεγονός ότι πρέπει να την παλέψουμε με τα ψηλοκάβαλα παντελόνια, λες και είμαστε τύποι βγαλμένοι από ελληνική ταινία της Ρένας Βλαχοπούλου.
Αν πειράξετε και τα κολάν είναι αφορμή για επανάσταση.
