Όταν πέσαμε πάνω στον Alexander Ludwig από τη σειρά «Vikings», πέρα από ενθουσιασμό θυμηθήκαμε όλες εκείνες τις σκηνές δράσης, πολέμου και αδρεναλίνης που μας προσέφερε το σίριαλ. Σε κάθε μάχη ο Bjorn Ironside και κυρίως ο Ragnar Lothbrok έκαναν έφοδο χωρίς να λογαριάζουν και εκτελούσαν οποιονδήποτε εχθρό στο διάβα τους με μαεστρία, αγριάδα και κυρίως ρυθμό.
Βλέπεις η παραγωγή δεν θα έφηνε ποτέ μια μάχη στην οποία θα χυθεί άπειρο αίμα, να κυλήσει δίχως την κατάλληλη μουσική υπόκρουση. Και όπου λέμε υπόκρουση βάλε Battle of Brothers OST.
Δεν είναι κάτι καινούργιο άλλωστε. Το soundtrack αποτελεί σταθερή στρατηγική όλων των action movies καθώς με έναν υπόγειο τρόπο αλλάζει κυριολεκτικά την ατμόσφαιρα της περιπέτειας προσφέροντας έξτρα αγωνία και ανατριχίλα. Είτε βάζοντας ανεβαστικά κομμάτια (βλ. «300»), είτε διασκευές παλιότερων κομματιών, είτε κλασικές μπάντες με αποκορύφωμα τους Queen που ακούσαμε (για λίγο) στο απαράδεκτο «Suicide Squad» και μας έφτιαξαν κάπως τη διάθεση -ό,τι καλύτερο μπορούσαν έκανα αλλά δεν ήταν αρκετό.
Για να ρίξουμε όμως μια ματιά σε πέντε action movies που πραγματικά ανέβηκαν επίπεδο λόγω playlist.
1. Guardians of the Galaxy vol.2
Λίγα χρόνια πριν τα τελευταία δύο «Avengers», είχε κάνει την εμφάνισή του το Guardians of the Galaxy και ομολογώ να πω πως δεν το είχα δει με καλό μάτι. Στο vol. 1 να φανταστείς βαρέθηκα τόσο πολύ που δεν το ολοκλήρωσα καν. Τα πάντα άλλαξαν όμως με το που είδα το trailer του vol.2 και κυρίως όταν άκουσα το υπέρτατο «The Chain». Ένιωθες ότι ήταν τόσο καλά δεμένο με την υπόθεση που με έκανε προσωπικά να περιμένω με αγωνία τη μέρα της πρώτης προβολής. Μεγάλη μαγκιά κάνανε με το δεύτερο «Guardians» εκεί στη Marvel. Ανεξάρτητα από το άπειρο γέλιο - και τον χαβαλέ που ξεπέρασε ακόμα και τον Deadpool - η μουσικάρα που παίζει κατά τη διάρκεια της δράσης είναι φτιαγμένη για να σε ξεσηκώσει.
2. «300»
Αυτό δεν ήταν ταινία αλλά συναυλία heavy metal. Ειλικρινά τώρα, περίμενες ποτέ να δεις πόλεμο ακούγοντας μεταλλιές; Ε, λοιπόν η αδρεναλίνη που προσέφεραν οι «300» με τις αμέτρητες σφαγές, τα «come and get them» στις Hot Gates και τις εντυπωσιακές μάχες απέκτησαν άλλο νόημα με τα soundtrack. Ο Λεωνίδας και οι υπόλοιποι 299 – έβαλα και μια πινελιά από το parody – δεν έσφαζαν αργά. Έπρεπε να έχουν ρυθμό. Σαν τους τρελαμένους στο γυμναστήριο που τα δίνουν όλα όταν ανεβαίνει το τέμπο! This is Sparta after all.
3. Suicide Squad
Μια ταινία που τα είχε όλα πραγματικά. Και δράση, και κακούς (όλο το Squad) και πολύ… κακούς (αυτή η Amanda Waller πρέπει να δολοφονηθεί κάποια στιγμή) και προφανώς Margot Robbie. Δυστυχώς όμως είχε και αυτή την Enchantress η οποία ήταν από μόνη της ήταν αρκετή για να καταστρέψει την ταινία. Πάλι καλά που ακούσαμε και λίγο Queen και Bohemian Rhapsody στο τέλος και η καρδιά μας έστω και προσωρινά επανήλθε στη θέση της. Αλλιώς ακόμα θα κλαίγαμε για τα όσα είδαμε.
4. Iron Man
Το κυριολεκτικό turning point της Marvel. Ο Iron Man ήταν η ταινία που κράτησε ψηλά την εταιρία σε μια περίοδο που όλοι είχαμε πάθει πλάκα με τον Dark Knight και δείχναμε να ξενερώνουμε με τους superheroes που έχουν υπερδυνάμεις. Ο πιο ανθρώπινος Avenger έγινε δικαίως ο αγαπημένος του κοινού και είναι βέβαιο πως θα μας λείψει μετά τα γεγονότα του «Avengers: Endgame». Και ένας ήρωας που βγάζει σούπερ ταινίες δεν μπορεί να πηγαίνει πίσω από μουσική υποκρούση. Τεράστια γκάμα ο τύπος. Αλήθεια μήπως έχεις παρατηρήσει κάποιο τραγούδι των AC/DC που να μην έχει ακουστεί σε κάποιο από τα φιλμ του;
5. Mad Max: Fury Road
Προσωπικό αγαπημένο. Αλλά και εδώ μέχρι να το δω στον κινηματογράφο είχα επιφυλάξεις. Εντάξει, δεν υπήρχε περίπτωση να μην παρακολουθήσω κοτζάμ Mad Max, αλλά το ότι έβλεπα έναν κιθαρίστα να ρίχνει πενιές κατά τη διάρκεια της καταδίωξης με έκαναν να πάρω μια βαθιά ανάσα πρώτα. Τελικά έκανα λάθος. Μη σου πω στενοχωρήθηκα που τον… χάσαμε στο τέλος. Ξέχωρα από τον κιθαρίστα που πραγματικά έδινε ωραίο σόου και ρυθμό στους τρελούς πάνω στο όχημα του Immortan Joe (αυτού που κυνηγούσε τον Max), η συνεχόμενη και ασταμάτητη δράση πάνω στην νταλίκα της Charlize Theron χρειαζόταν μουσικάρα για να δέσει τέλεια. Και αν πει κανείς ότι έχει παράπονο από την ατμόσφαιρα ίσως να χρειαστεί να κοιτάξει τα αυτιά του. George Miller είναι αυτός. Σιγά που δεν θα έβρισκε τρόπο να «ντύσει» τέλεια μια περιπέτεια που προβλέπεται να μένει κλασική.
