Δεν γίνεται να μιλήσεις για το Pulp Fiction χωρίς να το τεμαχίσεις σε κομμάτια και να μελετήσεις ένα-ένα τα κομμάτια του. Η σπονδυλωτή πλοκή, οι παράλληλες ιστορίες, τα συνεχή μπρος-πίσω και οι χαρακτήρες που δρουν ανεξάρτητα ανά ομάδες επιβάλλουν αυτή την πρακτική προκειμένου να συλλάβεις το πλήρες μεγαλείο αυτή της ταινίας ορόσημο.
Σε πολλές ταινίες του Tarantino έχει παρατηρηθεί το φαινόμενο να υπάρχουν σκηνές οι οποίες μπαίνουν εμβόλιμα στη δράση χωρίς καμία προσφορά στην εξέλιξη της ταινίας. Η σκηνή με τον με τον Harvey Keitel στον ρόλο του Winston Wolfe είναι μία από αυτές. Είναι περισσότερο μια ταινία μικρού μήκους μέσα στο Pulp Fiction και μοιάζει περισσότερο με ένα εύρημα του Tarantino προκειμένου να παίξει κι αυτός στην ταινία. Μην ξεχνάμε ότι έχει σημαντικό ρόλο στην εν λόγω σκηνή, αν και δεν προσφέρει τίποτα απολύτως και δεν έχει και κανένα κοινό σημείο αναφοράς με τους υπολοιπους πρωταγωνιστές της σκηνής, μάλλον απλά ήθελε να παίξει με τους φίλους και το έκανε.
Η σκηνή ξεκινάει με τον John Travolta να κραδαίνει άσκοπα το πιστόλι του καθώς μιλάει με τον επιβάτη του πίσω καθίσματος ενώ ο Samuel L. Jackson οδηγεί το αυτοκίνητο. Το όπλο εκπυρσοκροτεί και ολόκληρο το σαλόνι του αυτοκινήτου γίνεται λουτρό αίματος. Θεωρητικά, ένας έμπειρος τύπος στο οργανωμένο έγκλημα τύπος σαν τον Vincent δεν θα κούναγε απερίσκεπτα ένα γεμάτο, οπλισμένο και απασφαλισμένο πιστόλι μπροστά σε κάποιον. Αλλά για χάρη της πλοκής ας δεχτούμε πως ακόμα και οι πιο έμπειροι κάποια στιγμή κάνουν λάθος. Στη συνέχεια βλεπουμε τους Vincent και Jules να κυριεύονται από πανικό. Έχουμε δει σχολιαρόπαιδα σε σαχλές teen movies να θάβουν πτώμα και να εξαφανίζουν στοιχεία με μεγαλύτερη ψυχραιμία και επαγγελματισμό από τα πρωτοπαλίκαρα του Marsellus Wallace.
Σαν μην έφτανε αυτό αποφασίζουν να πάνε στο σπίτι του ακόμα πιο πανικόβλητου Jimmie Dimmick, τον οποίο υποδύεται ο Tarantino. Τη λύση δίνει ο Marsellus με ένα τηλεφώνημα στον Winston Wolfe και ξαφνικά όλοι αγαλλιάζουν πριν καν εμφανιστεί στη σκηνή και αναλάβει δράση. H φράση πως θα είναι εκεί σε δέκα λεπτά ενώ κάποιος κοινός θνητός θα ήταν εκεί σε μισή ώρα είναι μόνο το πρελούδιο της πιο cool ερμηνείας σε ταινία του Tarantino, μέχρι φυσικά τον μονόλογο του Christoph Waltz στο Inglourious Basterds.
Με 20 λεπτά για ξόδεμα στη διάθεσή του θα περίμενε κανείς να άλλαζε τα ρούχα της κοινωικής υποχρέωσης, αλλά ο Keitel είναι πολύ cool για να αφήσει το παπιγιόν του και το μεταξωτό σμόκιν για κάτι πιο άνετο, έτσι κι αλλιώς δεν λερώνει ποτέ τα χέρια του, πόσο μάλλον το καλό του σμόκιν. Συστήνεται ως ο ειδικός που λύνει προβλήματα και φροντίζει να δείξει ότι παίρνει τόσο στα σοβαρά τη δουλειά του που έρχεται με τις σημειώσεις του. Οι σημειώσεις του δεν έχουν τίποτα παραπάνω από τρία ονόματα των υπολοίπων πρωταγωνιστών της σκηνής και την πληροφορία ότι υπάρχει ένα ακέφαλο πτώμα. Ένας ψύχραιμος τύπος που διευκολύνει δύσκολες καταστάσεις δεν θα χρειαζόταν να σημειώσει αυτές τις λεπτομέρειες αλλά ο Harvey Keitel το κάνει με τέτοιο τρόπο που δεν φαίνεται χαζό, αλλά πολύ επαγγελματικό. Μάλλον είναι και το μαστίγιο του απέναντι στους υπόλοιπους τρεις για να δείξει ότι έχει την απόλυτη εξουσία στην υπόθεση.
Ξεκινώντας να δίνει τις οδηγίες-διαταγές για την επίλυση του προβλήματος δεν λέει τίποτα το ιδιοφυές που να δικαιολογεί το hype και τη φήμη που έχει αρχίσει να χτίζεται γύρω από τον ρόλο του. Τους λέει απλά να καθαρίσουν τα αυτοκίνητο από τα πολλά αίματα και να καλύψουν τα καθίσματα με κλινοσκεπάσματα. Το ύφος στριμμένου ανθύπα με ντύσιμο λόρδου δεν αφήνει κανένα περιθώριο παρερμηνειών παρά την αρχική δυσφορία του Vincent. Είναι τέτοια η πληθωρικότητα της ερμηνείας καθώς δίνει τις απλοϊκές εντολές του που όταν έρχεται η στιγμή που ζητάει καφέ από τον Tarantino δεν δίνεις σημασία στην παραγγελία του. Έχει ήδη επιβληθεί λέγοντας πως μύρισε καφέ μπαίνοντας και αυτό τον κάνει μεγάλο λαγωνικό και όταν ζητάει τον καφέ που πίναμε στην Γ’ γυμνασίου, πολύ γλυκό, πολύ γάλα, είναι σαν να βλεπεις στο Daniel Craig να δίνει τις οδηγίες για το Vesper Martini στο Casino Royale.
O Harvey Keitel δεν σταματάει ούτε λεπτό να στρίβει σαδιστικά το μαχαίρι στους άτυχους μαφιόζους αρπάζοντας κάθε ευκαιρία να δείξει πως αυτός είναι ο άρχοντας της φάσης. Αντί να τους πει να κάνουν ένα μπάνιο και να αλλάξουν, τους πλένει με το πιεστικό αφού πρώτα τους έχει δώσει ο Jimmie από ένα σαπούνι. Το πλύσιμο είναι ξεκάθαρη αναφορά στο εισαγωγικό ντους μόλις διαβεί κάποιος την πόρτα της φυλακής και το συγκεκριμένο σημείο εξυπηρετεί μόνο την εξουσιαστική φύση του Keitel. To ότι διαλέγει τα πιο ντροπιαστικά πιτζαμάκια του Jimmie για να τους ντύσει στη συνέχεια είναι ένα ακόμα λιθαράκι στον αγόγγυστο εξευτελισμό τους.
Στον επίλογο αυτή της μίνι ιστορίας ο Winston Wolfe εξασφαλίζει ένα φινάλε αντάξιο της φήμης που έχει προλάβει να χτίσει σε λιγότερο από 10 λεπτά κινηματογραφικού χρόνου. Όταν αφήνει στη μάντρα του Monster Joe το αιματοβαμένο αυτοκίνητο τους επιφυλάσσει μια τελευταία ταπείνωση. Τους ρωτάει προς τα πού πάνε για να τους πετάξει μόνο και μόνο για να τους τρίψει στη μούρη ότι το cool Acura NSX του (τι άλλο εκτός από cool θα ήταν ένα αυτοκίνητο που «έστησε» ο Ayrton Senna;) είναι διθέσιο και δεν μπορεί να τους πάρει. Άλλωστε ακόμα και η δεύτερη θέση είναι κατειλημμένη από την Raquel, την κοκκινομάλλα χυμώδη κόρη του Monster Joe. Γιατί μόνο ο Harvey Keitel θα πήγαινε ένα αμάξι στην ανακύκλωση με σμόκιν και θα έφευγε με την κόρη του μαντρά. Οι Vincent και Jules δεν έχουν τίποτα άλλο να κάνουν παρά να αποδεχτούν τον ρόλο του κομπάρσου σε αυτό το κομμάτι της ταινίας και να εκφράσουν τον πιο ειλικρινή τους σεβασμό στον Winston Wolfe.
Κάνοντας μια ψύχραιμη αποτίμηση της σκηνής μετά από χρόνια, είναι πλέον εμφανές ότι θα μπορούσαν να θάψουν κάπου το ακέφαλο πτώμα και να κάψουν το αυτοκίνητο σε μια ερημική περιοχή. Αλλά όχι, ο Harvey Keitel ως Winston Wolfe παραείναι cool για να κάνει μια τόσο απλή σκέψη, ταυτόχρονα είναι τόσο cool ώστε να πείσει τους Vincent, Jules, Jimmie και το κοινό ότι αυτή είναι η πιο λογική διαχείριση της κατάστασης και τον ευχαριστούμε γι’αυτό.
