Αν θέλουμε να κρατήσουμε μόνο μία από τις αλλαγές που έχει φέρει στη ζωή μας η καραντίνα, σοβαρή υποψηφιότητα έχει η μαγειρική στο σπίτι. Ξέφυγε από τον παραδοσιακό της ρόλο, αυτόν της κάλυψης μιας βιολογικής ανάγκης, και έγινε κάτι σπουδαιότερο. Ήρθε και να συμπλήρωσε πολλά δυσαναπλήρωτα κενά, την έξοδο για φαγητό, το γέμισμα του χρόνου με κάτι που σου δίνει το αίσθημα ότι κάνεις κάτι δημιουργικό και στην τελική είναι μια ωραία διαδικασία ψυχοθεραπείας για να πεις στο τέλος της ημέρας ένα μπράβο στον εαυτό σου. Όλο αυτό το γαϊτανάκι ξύπνησε μέσα μας τον μαθητευόμενο σεφ. Όσοι δεν είχαν ιδέα πως να βράσουν ένα αυγό έφτιαξαν μια μακαρονάδα και όσοι μαγείρευαν ήδη αξιοπρεπώς άρχισαν να κάνουν πιο περίπλοκες συνταγές και να δοκιμάζουν πράγματα που μέχρι πρότινος φάνταζαν βουνό και η διαδικασία παρασκευής τους μια χρονοβόρα διαδικασία που δεν άξιζε τον κόπο. Τα αναρίθμητα banana bread που πέρασαν από το feed μας ήταν ο καλύτερος ανεμοδείκτης αυτού του φαινομένου.
Πολύτιμοι συνοδοιπόροι σε αυτό το ταξίδι ήταν και είναι οι σεφ εγνωσμένης αξίας. Σε μία προσπάθεια και των ίδιων να γεμίσουν τον χρόνο της αναστολής λειτουργίας των εστιατορίων με δημιουργικό τρόπο, αλλά και να βρουν έναν ευφάνταστο τρόπο να επικοινωνήσουν την κραυγή αγωνίας για το μέλλον της εστίασης, μπήκαν περισσότερο στη ζωή μας, στα social media μας για την ακρίβεια. Αυτή ήταν και μία ευκαιρία να ανατρέξουμε και σε παλιότερα βίντεο και βιβλία και η σχέση μας με την κουζίνα να γίνει ακόμα πιο βαθιά και ουσιαστική. Αυτή ήταν ίσως και η σημαντικότερη κληρονομιά του Anthony Bourdain, ενός ανθρώπου πολλά περισσότερα από σεφ.
Ένα από τα πολλά περισσότερα, ίσως το δεύτερο μεγαλύτερο πάθος του μετά την κουζίνα, ήταν η μουσική. Έχοντας δουλέψει στην Columbia Records και έχοντας μεγαλώσει σε μία οικογένεια με μουσική παράδοση δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Όσο πολυδιάστατος και αρνητής κάθε είδους στεγανού ήταν στη μαγειρική τέχνη, άλλο τόσο ήταν και στη μουσική που άκουγε. Ναι ο Anthony Bourdain ήταν punk, ήταν μέρος της επανάστασης που σιγόβραζε στην υπόγεια Νέα Υόρκη, από τα live του CBGB μέχρι τις εγκαταλειμμένες αποθήκες του Brooklyn που εδοξάσθησαν κρυπτόμενες και κυοφορώντας μια σπουδαία υποκουλτούρα. Αλλά ήταν punk και με μία ευρύτερη έννοια, του άρεσε να αμφισβητεί νόρμες και κατεστημένα. Οξύμωρο αν σκεφτούμε ότι δούλευε σε έναν χώρο με στρατιωτική πειθαρχία και ιεραρχία, ακόμα και η ορολογία αποπνέει έντονο μιλιταρισμό, η ομάδα του σεφ λέγεται μπριγάδα.
Το ίδιο ακριβώς ετερόκλητο ήταν και το μουσικό του γούστο, άκουγε ό,τι του άρεσε χωρίς να δίνει δεκάρα αν κολλούσε με την εικόνα του. Στο The Mind of a Chef ο Bourdain συνδυάζει μαθήματα μαγειρικής, ιστορίας και πολιτισμού χωρίς δασκαλίστικο ύφος δίνοντας το βήμα σε συναδέλφους του από ολόκληρο τον κόσμο να πουν την ιστορία του τόπου τους σε πρώτο πρόσωπο χωρίς τον πατερναλισμό του δυτικού οδοιπόρου. Φυσικά και σε αυτή τη σειρά η μουσική έπαιξε καθοριστικό ρόλο χωρίς να περιορίζεται στα στενά όρια του soundtrack που παίζει από πίσω σαν αδιάφορο μουσικό χαλί. Η μουσική συμμετέχει στην αφήγηση και μερικές φορές τα λέει καλύτερα συμπυκνώνοντας ήχους και νοήματα. Η παρακάτω λίστα έχει τα τραγούδια που έπαιξαν στη σειρά και από τη στιγμή που δεν μπορείς να τη βλέπεις ενώ μαγειρεύεις, το να ακούς τη μουσική της είναι το αμέσως επόμενο καλύτερο πράγμα. Όπως και στη μαγειρική του, της εκπομπές του και τα βιβλία του υπάρχει σίγουρα ένα τραγούδι, ή και παραπάνω, για τον καθένα. Από τον Dylan και τους Roxy Music μέχρι τους Pretenders και τους Rolling Stones είναι όλοι εκεί. Μαζέψτε τα υλικά σας, πατήστε το play και ξεκινήστε να μαγειρεύετε.
