Πολύ πριν γυριστεί η ταινία, πριν ακόμα εκδοθεί το βιβλίο, οι δικηγόροι του Sinatra ζήτησαν να ρίξουν μία ματιά στο draft του Godfather. Η φήμη του πολυαναμενόμενου βιβλίου προηγούνταν καθώς ήταν η πρώτη απόπειρα για να σπάσει η ομερτά γύρω από τη μαφία, από την πλευρά της μαζικής κουλτούρας τουλάχιστον. Ο Mario Puzo, ο συγγραφέας, και ο εκδότης του αρνήθηκαν ευγενικά, αλλά και οι δύο ήξεραν ακριβώς τι έψαχναν να βρουν οι δικηγόροι. Οι φήμες ήθελαν έναν από τους χαρακτήρες του βιβλίου να είναι τραγουδιστής με σχέσεις με τη μαφία. Οι φωτογραφίες του Sinatra με διάσημες προσωπικότητες του οργανωμένου εγκλήματος ήταν γνωστές και η δικαιολόγησή τους ήταν απλή, όλοι ήθελαν να βγουν μια φωτογραφία με τη σπουδαιότερη φωνή. Πίσω από τις φωτογραφίες όμως κρυβόταν κάτι περισσότερο.
Ο Willie Moretti ήταν ο νονός του Sinatra, με την κυριολεκτική έννοια, τον βάφτισε, αλλά ήταν και από το άλλο είδος νονού. Ήταν ξάδερφος και δεξί χέρι του Frank Costello και μεγαλομεσαίο στέλεχος της οικογένειας του Lucky Luciano. Στο ξεκίνημα της καριέρας του ο Sinatra δεν αρκέστηκε στην υπέροχη φωνή του και χρειάστηκε την «πειθώ» του νονού του για να κλείσει τις πρώτες του δουλείες. Είναι σύνηθες φαινόμενο σε πολλούς φερέλπιδες καλλιτέχνες να υπογράφουν συμβόλαια με όρους οι οποίοι αποδεικνύονται δουλεμπορικοί και όταν τελικά το καταλαβαίνουν είναι πια αργά. Ένα τέτοιο συμβόλαιο είχε υπογράψει και ο Frank με τον Tommy Dorsey και όταν θέλησε να λύσει το συμβόλαιό του απευθύνθηκε για ακόμα μία φορά στον νονό του. Λέγεται πως ο Μοretti έχωσε την κάνη του όπλου του στο στόμα του Dorsey καθώς ο δεύτερος υπέγραφε τη λύση του συμβολαίου του έναντι του ποσού του ενός δολαρίου. Σας θυμίζει κάτι αυτή η ιστορία;
Ο ίδιος ο Μario Puzo όταν ρωτήθηκε για το κατά πόσο βασίστηκε στη βιογραφία του Sinatra όταν συνέλαβε την ιδέα για τον Fontane, δεν αρνήθηκε τις κατηγορίες. Χωρίς να έχει σκοπό να προσβάλει τον Sinatra θέλησε να φτιάξει έναν χαρακτήρα που να δείξει στο κοινό ότι πίσω από τα λαμπερά φώτα της showbiz κρύβονται καθημερινοί άνθρωποι με εργασιακά προβλήματα όπως όλοι. Θα ήθελε να λειτουργήσει λυτρωτικά όχι μόνο για τον Sinatra, αλλά και για κάθε έναν που η ανάγκη τον έφερε στην αναζήτηση λύσης από τον οργανωμένο έγκλημα. Όπως ήταν φυσικό ο Frank δεν το είδε έτσι και όταν το βιβλίο είχε πια εκδοθεί και ο Mario δούλευε πάνω στην κινηματογραφική διασκευή για να γίνει σενάριο το βιβλίο του, συναντήθηκαν τυχαία σε ένα club στο Los Angeles. Πριν καν γίνουν οι απαραίτητες συστάσεις ο Sinatra εξοργίστηκε με το που τον είδε άρχισε να του φωνάζει και να τον λέει νταβατζή που τόλμησε να υπαινιχθεί στο βιβλίο του πως έκανε καριέρα χάρη στη μαφία. Όταν ο Mario κατάφερε να ψελίσει μία συγνώμη, o Frank γλύκανε απότομα και τον ρώτησε αν ο εκδότης του τον πίεσε να φτιάξει έτσι τον χαρακτήρα του Fontane. Για τον Sinatra η μοναδική ασυγχώρητη πράξη ήταν να μην τον θαυμάζεις και γι’αυτό ήταν πρόθυμος να τα βρει με τον συγγραφέα. Όμως ο Puzo δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει τη συγνώμη του που ήταν όχι για το έργο του αλλά για το ότι βρέθηκε εκείνη τη στιγμή σε εκείνο το μέρος, γεγονός που εξόργισε ακόμα περισσότερο τον Sinatra.
Με κίνδυνο να τιναχτεί η ταινία στον αέρα και από μια ταινία για τη μαφία να γίνει μια ταινία για τον Sinatra, ο Puzo μαζί με τον Coppola δούλεψαν πολύ στο σενάριο ψαλιδίζοντας αρκετά τον χρόνο του Fontane. Απαλείφθηκαν αρκετά στοιχεία και τονίστηκε περισσότερο η επίμαχη σκηνή με το κεφάλι του αλόγου που ουδεμία σχέση έχει με κάποιο πραγματικό γεγονός. Αργότερα όταν ο Sinatra θα συναντούσε τον Coppola θα του εκμυστηρευόταν πως για χάρη του θα έπαιζε τον ρόλο του Vito Corleone αν δεν υπήρχε το αγκάθι που λεγόταν Johnny Fontane, αλλά αυτή θα ήταν μια άλλη ταινία.
