Κάποια στιγμή στις αρχές του 1950, η εταιρεία Lucky Strike ζήτησε από τον Frank Sinatra να διηγηθεί on air στο ραδιόφωνο μία Χριστουγεννιάτικη ιστορία. Στην αρχή το βρήκε κάπως περίεργο, αλλά όταν διάβασε την υπόθεση του ‘‘Till The Clouds Roll By’’ για τον στρατιώτη που υπηρετούσε μοναχικός, το θεώρησε κάτι περισσότερο από καλή ευκαιρία. Το θεώρησε καθήκον του. Κάποια στιγμή όταν ερωτήθηκε γι’ αυτό, σχολίασε λέγοντας «Ελπίζω να έκανα καλή Χριστουγεννιάτικη παρέα».
Ο θείος Frank -έτσι τον λέμε εδώ στο Ratpack- σίγουρα δεν είχε φανταστεί πως εκείνος και η παρέα του θα γινόταν συνώνυμο των Χριστουγεννιάτικων ακουσμάτων. Και ο Dean Martin είχε ηχογραφήσει αρκετά από αυτά, αλλά ο Sinatra έφτασε μέχρι το 1955 να κάνει τακτικό πρόγραμμα με Χριστουγεννιάτικα τραγούδια στα μαγαζιά που εμφανιζόταν. Κλασσικό παράδειγμα ήταν ότι όλες του οι εμφανίσεις σε Σαν Φρανσίσκο, Νέα Υόρκη, Λος Άντζελες, Βοστόνη, Φλόριδα και πολλές ακόμη, ξεπουλούσαν από την πρώτη στιγμή και φανταζόμαστε πως για να βρεις τραπέζι ώστε να απολαύσεις την μεγαλοπρέπεια του Frank Sinatra, θα έπρεπε να αφήσεις ένα χοντρό φιλοδώρημα στον άνθρωπο που θα σε εξυπηρετούσε. Αλλά αυτός ήταν ο μεγάλος Frank.
Ωστόσο είναι άδικο να συνδέσεις τον Sinatra μόνο με τα Χριστούγεννα. Και για να είμαι ειλικρινής, θεωρώ πως ο περισσότερος κόσμος δεν το κάνει. Ότι δηλαδή εκείνοι που απολαμβάνουν τα Golden 50s και την μουσική τους όπως αυτή του θείου Frank, δεν περιμένουν τα Χριστούγεννα για να τον ακούσουν. Από την άλλη όμως, δεν θα έπρεπε να μας φαίνεται και τόσο περίεργο. Τα Χριστούγεννα είναι η ‘‘Most Wonderful Time of the Year’’ που λέει και το τραγούδι. Υπάρχει θαλπωρή, στολισμός, οικογένεια στο τραπέζι, καλό φαγητό και γλέντι. Δεν χρειάζονται όλα αυτά να είναι πλουσιοπάροχα. Αγάπη χρειάζονται και τα άλλα έρχονται. Αλλά ο Frank Sinatra κατάφερε και μπήκε στα σπίτια τα Χριστούγεννα και έμεινε κιόλας. Αν σκεφτεί κανείς πως γεννήθηκε σαν σήμερα, λίγες ημέρες πριν τις γιορτές, θα μπορούσες να θεωρήσεις πως ήταν και γραφτό. Έχει σημασία; Όχι.
Γιατί ο Frank Sinatra, είτε ήταν Χριστούγεννα, είτε τραγουδούσε στα γενέθλια κάποιου φίλου, σου έβγαζε αυτή την ομορφιά, την θαλπωρή που δεν βρίσκεις εύκολα στις ημέρες. Τα «έντυνε» τα Χριστούγεννα, τους έδινε φυσική υπόσταση και πνοή μέσα από την φωνή του. Χώρια ότι, για να λέμε αλήθειες, βοήθησαν και τα media σε όλο αυτό – και ήταν από το ωραιότερο πράγμα που έκαναν. Δεν θα ξεχάσω πως κάποια στιγμή το 1993 ή το 1994, δεν θυμάμαι ακριβώς, υπήρχε γνωστή φίρμα ελληνικού απορρυπαντικού που έδινε με κάθε πακέτο της, ένα CD δώρο με τα τραγούδια του Sinatra για τις γιορτές. Αυτό που έχουμε εμείς στο μυαλό μας για τον θείο Frank τα Χριστούγεννα, φαίνεται πως το είχαν κι άλλοι. Ότι θα κουνήσει ένα μαγικό ραβδί με το μικρόφωνο του και θα τα κάνει όλα καλύτερα. Λίγο καλύτερα τουλάχιστον από όσο είναι. Αυτό άλλωστε δεν είναι το νόημα; Να βρίσκεις μερικές στιγμές λιακάδας στην καταιγίδα.
Άρα ακολουθεί η ερώτηση. Είναι κλισέ τα Χριστούγεννα με μουσική από Frank Sinatra, Dean Martin και το υπόλοιπο Rat Pack; Όχι. Είναι η μόνη μουσική. Σίγουρα μπορείς να προτιμήσεις δεκάδες ακόμη αξιόλογους καλλιτέχνες της εποχής, με Nat King Cole ως προσωπική επιλογή, αλλά αν κλείσεις τα μάτια την στιγμή που ξεκινήσει ο θείος Frank το Strangers in The Night ή το That’s Life, θα πεις «ε μα βέβαια, Χριστούγεννα έρχονται». Και δεν υπάρχει ομορφότερο πράγματα, από το να συνδέεις πρόσωπα με καταστάσεις. Δείχνει πως κάτι μέσα σου είναι ακόμη ζωντανό. Δεν πειράζει ακόμη και αν κάποιοι το θεωρήσουν κλισέ. Όσο δύσκολα και αν είναι τα πράγματα τριγύρω, θα μας ανήκουν για πάντα τα Χριστούγεννα. Και θα είναι στο χέρι μας να κάνουμε την κατάσταση καλύτερη. Όσο γίνεται δηλαδή. Για εμάς, αλλά και για εκείνους που ζουν ένα δράμα αυτή την εποχή. Αν μπορούμε να τους μεταδώσουμε λίγη από την αγάπη που θα δημιουργήσουμε στον αέρα όπως έλεγε ο Ντίκενς, ας το κάνουμε. Και κάπου εκεί, θα έχουμε και το ορόσημό μας. Εμείς τουλάχιστον εδώ τον έχουμε. Τον θείο Frank. Τον άντρα που ήξερε τι πάει να πει να είσαι cool πριν αυτό γίνει καν ορισμός. Που με την φωνή του δεν ένωσε απλά την ανθρωπότητα, αλλά συνόδεψε μία από τις πιο μαγικές γιορτές της. Δεν είναι αυτό ένα όμορφο δώρο;
Δοκίμασε το φέτος. Όχι άσε το φέτος. Το φέτος είναι πιθανότητα, το τώρα όμως είναι γεγονός. Πάρε το κορίτσι σου. Εκείνη που της λες πάντα αλήθειες όταν την κοιτάζεις στα μάτια. Βάλτε την μουσική του θείου Frank και χορέψτε. Είναι μία καλή απάντηση για όσους λένε πως δεν είμαστε τρυφεροί. Απλά δεν είμαστε γελοίοι. Προτιμούμε αυτά τα πρότυπα. Των αντρών με το καλοστεκούμενο ντύσιμο, το στυλ και την ντομπροσύνη, που άφηναν τις πράξεις τους να μιλάνε για εκείνους. Όχι αυτή τη νέα γενιά από ωραιοποιημένους κάγκουρες που προσπαθούν να αλλάξουν αυτό που σημαίνει άντρας. Ο άντρας δεν γεννιέται. Γίνεται μέσα από μία σειρά σκληρών διαδικασιών. Αλλιώς δεν είναι άντρας. Είναι ένας έφηβος παγιδευμένος σε αντρικό σώμα.
Αλλά αυτά είναι προβλήματα για όλους τους άλλους. Εσείς δυναμώστε την μουσική και χορέψτε. Χορέψτε σαν να μην υπάρχει αύριο, σαν να καταστρέφεται ο κόσμος αυτή την στιγμή. Χορέψτε σαν να φεύγει η ψυχή από το σώμα, χορέψτε σαν να θέλει η κάθε φοβία να σας καταβάλλει. Δεν θα γίνει τίποτε από όλα αυτά. Θα υπάρχει μόνο ένας υπέροχος άνθρωπος που θα χορεύει με την μουσική του θείου Frank. Και ξέρετε ποιο είναι το ομορφότερο; Το καλύτερο; Αυτό που μας κάνει καλύτερους από όλους τους άλλους;
Να συνεχίσουμε να χορεύουμε όταν η μουσική έχει σταματήσει.
