Ναι, πρώτα ανακάλυψα τον Μαγκάιβερ και μετά τα επικουρικά σεμεδάκια της πολυαγαπημένης μου γιαγιάς πάνω στην συσκευή της τηλεόρασης, ναι εκείνα τα υποχρεωτικά για την συμπλήρωση ενός ολοκληρωμένου γνήσιου οικιακού Ελληνικού ύφους των 90’s. Αυτή είναι η μοναδική αλήθεια και πρέπει να την αποδεχτώ ως έχει και τούτο μάλλον δείχνει τον αναντίρρητο κι άκρως σημαντικό θώκο της εικόνας στην εξέλιξη του βίου ενός 8χρονου.
Ανεβαίνοντας τον Λυκαβηττό αισθάνθηκα σαν τον Δον Κιχώτη
Μα ποιος ήταν όμως τέλος πάντων αυτός ο διαβολικά έξυπνος τύπος με τη χαίτη και τα χαλαρά bomber jacket του, το χαριτωμένο μειδίαμα αγωνίας στα μάτια και τα πλέον καρποφόρα τεχνάσματα του νου που μου απαλλοτρίωσε μια για πάντα την έλλειψη της φαντασίας μου;
Στηνόμουν στην παλιά, έγκυο οθόνη, εκεί κατά τη μία το μεσημεράκι, κάθε μέρα ανελλιπώς, κι ανάμενα το θαύμα. Η γιαγιά να ετοιμάζει το αλανιάρικο αυγό μου στη κουζίνα, κι αφού είχα πρώτα κατασπάσει τα γόνατα μου απ’ την πρωινή μπάλα στην πιλοτή με τους τότε επίσης οχτάχρονους συνδαιτημόνες μου, είχε έρθει η ιερή εκείνη ώρα που θα παρακολουθούσα τον παρθενικό τηλεοπτικό πολυμήχανο Οδυσσέα των παιδικών μου χρόνων να εξουδετερώνει, να γονατίζει και ν’ αφανίζει δια παντός και με τρόπους απίστευτους αλλά καθ' όλα απλούστατους, όλους τους βάρβαρους εχθρούς του κόσμου τούτου.
Εργένικο σπίτι: Η εκεχειρία σου με τη σκόνη μόλις έληξε
Ναι, ο αυτοκράτωρ Μαγκάιβερ υπήρξε μείζονας σταθμός στην γαλαντόμα πορεία μου σαν φαντασιόπληκτος.
Χωρίς αυτόν τι θα ήμουν τώρα; Τίποτα, ένα επιπλέον κι ολοζώντανο μηδενικό, πνιγμένο μέσα στην ανυπαρξία, ένας πένητας της φαντασίας. Δεν θα μπορούσα καν να κατασκευάσω μία ολόκληρη βόμβα με το αναπτήρα μου και το στυλό ή δεν θα ήμουν ικανός να δραπετεύσω απ’ τα δεσμά μου μόνο μ’ έναν λιτό συνδετήρα του θεούλη. Η τότε τηλεόραση φταίει κατά ένα μεγάλο μέρος για το τι είμαι σήμερα. Δεν ξέρω αν πρέπει να την ευχαριστήσω ή όχι, δεν έχει σημασία έτσι ή αλλιώς αυτό το γεγονός για έναν άνθρωπο που εξ απαλών ονύχων του έβαζαν οι γονείς του γραμμένες στο VHS διαφημίσεις της τηλεόρασης του 1983-84 για να μην κλαίει.
Αναγνώσεις Μηδενισμού: Ο Σαρτρ, ο Νίτσε και οι άλλοι προφήτες του σήμερα
Μπορεί ο Κίρκεγκωρ να επιμένει πως η ονειροπόληση είναι μία εκ των πιο χαμερπών τεχνών των απανταχού απνευμάτιστων (εκείνος βέβαια δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να θελχθεί από έναν μέγιστο μάγιστρο Μαγκάιβερ, δεν γνώριζε καν τι ήταν τηλεόραση!) εγώ όμως αυτή τη στιγμή δεν θα ‘χα ουδεμία σταγονίτσα ή ρανίδα φαντασίας στους λεμφαδένες μου χωρίς την τηλεοπτική σειρά αυτή, και ναι, έχω περάσει σχεδόν τη μισή μου παιδική ηλικία να ονειροπολώ πως είμαι ο ίδιος ο Μαγκάιβερ και κατατροπώνω τους πάνοπλους «κακούς» μόνο μ’ ένα πιρούνι κι ένα μισοσπασμένο, εξαχρειωμένο τάγμα G.I. Joe.
Πόσους επικούς καβγάδες δεν είχα κάνει με τη βάβω μου όταν εκείνη μ’ έβλεπε να μου πέφτει το αυγό απ’ το στόμα ενόσω ο Μαγκάιβερ έβγαζε τον zippo του και θέριζε μία ολάκερη λεγεώνα δαιμόνων απνευστί; Άπειρες μάχες με τη γιαγιά κι άπειρα τα πεσμένα αυγουλάκια εκ του στόματος μου. Δεν ξέρω ποια ήταν η άποψη της για τον Μαγκάιβερ, σίγουρα όμως εκείνη δεν τον λάτρευε όπως λάτρευε την Καλημέρα Ζωή του Φώσκολου ή την Τόλμη και Γοητεία ή όποια σαπουνοπερίζουσα σειρά παιζόταν τ’ ανακυρτωμένα εκ των ονείρων μου απογεύματα των γλυκών 90’ς. Η κάθε γενιά έχει τα δικά της εικονικά φληναφήματα κι αυτό είναι κοινώς αποδεχτό πλέον.
Χαμένος στα προάστια: Η απρόοπτη χρησιμότητα του να μην θυμάσαι που πάρκαρες
Μπορεί τα περισσότερα παλαιά πράγματα να θεωρούνται πλέον ευκόλως cult, πλέοντας μέσα στην φορμόλη του δοκιμαστικού σωλήνα της αιώνιας αναβίωσης, για μένα όμως ο Μαγκάιβερ είναι κάτι παραπάνω από μία φριχτή μόδα που ανακυκλώνεται διαρκώς. Ένα βίωμα εικονικό, τόσο σημαντικό για την εξέλιξη του φαντασιακού μου και της πολυμηχανικής μου που πλέον αναρωτιέμαι τι θα ‘μουν χωρίς εκείνη τη σειρά, σε ποια πακτωμένη ειρκτή του σύμπαντος θα συντελούνταν η έκτιση της ποινή μου λόγω εγκληματικής έλλειψης «φαντασιοπληξίας»;
Κάθε φορά που το σήμα της σειράς έπεφτε σαν μελίρρυτο αμόνι στ’ αυτιά μου, εγώ κοκάλωνα, σκέτο Gekkonidae, και σχεδόν δεν έπαιρνα ανάσα για να μην βεβηλώσω την ιερότητα της στιγμής. (κάπου εκεί έπεφτε κι ο κρόκος στο πιγούνι, με τη γιαγιά ν’ αλαλάζει διαολιζόμενη όπισθεν μου). Παρά τις πρακτικές αντιρρήσεις της την είχα ατελώνιστα προγραμματίσει, ωσάν ανθρώπινο και συγγενικό μου ξυπνητήρι, να με προειδοποιεί και ν’ ανασύρει εκ της αλάνας το πληγιασμένο απ’ τις ντρίπλες παιδικό κουφάρι μου κάθε φορά που έριχνε η TV Μαγκάιβερ κι εγώ μπορεί να το λησμονούσα. Άσε που ήταν κι ένας καλός λόγος να με παγιδεύσει μέσα στο σπίτι για να με στουμπώσει την ντόπια πρωτεΐνη μου τη συφοριασμένη.
Πώς το μπαρ έγινε ο παράδεισος ενός αμετανόητου και μοναχικού εργασιομανή
Στ’ αυτιά μου ηχεί ακόμη εκείνη η «ασανσεριακή» ελεγεία στο αρμόνιο όταν έπεφταν οι τίτλοι, μου σηκώνεται κυριολεκτικά η τρίχα, απ’ την σχεδόν πλέον, αλλότρια συγκίνηση μου που καλά κρατεί μέχρι σήμερα. Ήταν νόμος ο Μαγκάιβερ να μην χρησιμοποιεί όπλα, υποτίθεται λόγω ενός τραύματος που είχε υποστεί όταν ήταν μικρός, κι έτσι έπιανε σουγιά, στυλό κι αναπτήρα, συνδετήρα κι ότι άλλο έβρισκε, κι αντί να κάτσει σε κάποιο δημόσιο γραφείο ή στην εφορία και να φτιάχνει ΦΠΑ, εκείνος έφτιαχνε βόμβες και ισοπέδωνε τρομοκράτες.
Ο τύπος είχε φτιάξει μέχρι και φλογοβόλο από κονσερβοκούτι κι εξαφάνισε δια παντός έναν ολόκληρο στρατό από δολοφονικά μυρμήγκια.
Μπορεί τελικά ο Ρίτσαρντ Ντιν Άντερσον να μην έκανε άλλη επιτυχία στην άδολη καριέρα του αλλά εμένα, όπως και άλλων χιλιάδων εξαρτημένων με την εικόνα τέκνων, θα μείνει στις καρδιές μας σαν ο αφυπνιστής της φαντασίας και της εφευρετικότητας μας. Το 2016 έγινε μία ισχνή προσπάθεια να ξαναγυρίσουν τη σειρά με άλλο ηθοποιό, κάτι το οποίο φυσικά όπως ήταν αναμενόμενο βούλιαξε πάραυτα.
Ποιος θα ξεχάσει άλλωστε εκείνα τα δύο παιδιά που πήγανε να τον μιμηθούν και φτιάξανε μία βόμβα στο γκαράζ του πατέρα τους; Ανατίναξαν όλο το σπίτι τους και μετά πήγαν στα δικαστήρια το στούντιο παραγωγής οι γονείς. Φυσικά ο Μαγκάιβερ αθωώθηκε για ευνόητους λόγους. Είπαμε ο άνθρωπος είναι πολυμήχανος και ξέρει…
Δες το παρακάτω άλμπουμ για να δεις στιγμές από την επική σειρά Μαγκάιβερ:
