Το «Karate Kid» δεν ήταν απλά μια ταινία. Για την ακρίβεια δεν ήταν καν ΜΙΑ ταινία αλλά περισσότερες, μόνο που στην πραγματικότητα, όταν μιλάμε για το «Karate Kid», μιλάμε για το πρώτο. Για τον νεαρό Daniel Larusso και τον κύριο Miyaki. Για τον «κακό» Johnny και τον ακόμα πιο κακό δάσκαλό του. Για τα μπονζάι και την «Κλωτσιά του Γερανού». Για το γλυκανάλατο λοβ στόρι, την «καθωσπρεπίλα», τη νίκη του καλού απέναντι στο κακό, για το μπούλινγκ (παρότι δεν υπήρχε καν η έννοια αυτή τότε) και το πώς πρέπει κάποιος να ορθώσει το ανάστημά του στους «νταήδες».
Ήταν «βαθιά εϊτίλα» το «Karate Kid», στην εποχή της αθωότητας, της πολυχρωμίας, των ωραίων τραγουδιών, των κιτς ντυσιμάτων. Γι' αυτό και πολλές φορές διάφοροι παραγωγοί έχουν προσπαθήσει να αναβιώσουν με κάποιον τρόπο εκείνη την εποχή, με σειρές και ταινίες που γυρίστηκαν πολλά χρόνια, σε μια προσπάθεια επιστροφής στην «ασφάλεια» εκείνων των χρόνων. Τζίφος: οι ταινίες «Dukes» και «Baywatch» δεν βλέπονταν με τίποτα, σειρές τύπου «Knight Rider», «MacGyver» και άλλες απέτυχαν παταγωδώς στη φρέσκια (αλλά ταυτόχρονα τρομερά μπαγιάτικη) βαρσιόν τους. Πολλές και διάφορες φλόμπες μέτρησε η τηλεόραση και ο κινηματογράφος, έτρωγαν τα μούτρα τους σχεδόν σε κάθε βουτιά στο παρελθόν.
Μέχρι που έσκασε στη ζωή μας το «Cobra Kai».
Δεν είναι μια αναβίωση του «Karate Kid», ούτε μια καινούργια προσέγγιση με νέους πρωταγωνιστές. Είναι οι ήρωες του πρώτου Karate Kid, 30-τόσα χρόνια μετά, με εκείνους τους ίδιους πρωταγωνιστές που έπαιξαν στην ταινία και αρκετούς καινούργιους. Είναι η συνέχεια της ιστορίας και της ζωής τους 30-τόσα χρόνια μετά, με προσωπικές ιστορίες, δράματα, αποτυχίες και επιτυχίες, διαλυμένες ζωές και φαινομενικά επιτυχημένες οικογένειες, που όμως έχουν θέματα να διαχειριστούν, τα οποία δεν ήξεραν καν ότι υπήρχαν.
Ο Daniel Larusso είναι ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας και ευτυχισμένος οικογενειάρχης. Είναι όμως; Ως προς το πρώτο, βεβαίως: έχει αντιπροσωπεία ακριβών αυτοκινήτων, συνδρομή σε λέσχη «μόνο για μέλη», ωραίο σπίτι, όλα τα καλά του Θεού. Ως προς το δεύτερο όμως, πίσω από τη βιτρίνα της ευτυχίας αποκαλύπτονται κενά που δεν τα γέμισε ποτέ και προβλήματα που τα χρήματα δεν κατάφεραν ποτέ να λύσουν. Απέναντί του, ο παλιός του αντίπαλος, ο Johnny Lawrence, γεμάτος δαίμονες που τον κυνηγούν, μια διαλυμένη οικογένεια, ένα παιδί που ουσιαστικά δεν το γνώρισε ποτέ και τύψεις για όλα αυτά που έκανε και δεν έκανε στη ζωή του, από εκείνη τη μέρα που έχασε τον αγώνα από τον Daniel-son.
Δίπλα τους, νέοι μαθητές και προστατευόμενοι, παιδιά και άνθρωποι που αντιμετωπίζουν σαν παιδιά τους, κόντρες, παρεξηγήσεις, δυο αντίπαλες σχολές καράτε, εφηβικοί έρωτες, μυστικά και ψέματα. Ο πολύ κακός δάσκαλος του «Karate Kid» εμφανίζεται όταν πρέπει, το τέλος του δεύτερου κύκλου αφήνει την υπόσχεση ότι στον τρίτο κύκλο θα εμφανιστεί το μεγάλο «βασανάκι» των δυο ηρώων, η Elizabeth Sue, οι σκηνές δράσης είναι χορογραφίες υψηλού επιπέδου, οι ρετρό πινελιές (με πλάνα από το παρελθόν, μουσικές, αυτοκίνητα, μπλουζάκια κ.ά) είναι συγκινητικές. Και όλα, με κάποιον τρόπο, «στοιχειώνονται» από την τεράστια απουσία του συγχωρεμένου Pat Morita, του κυρίου Miyagi, στον οποίον η σειρά αποτίει με απέραντο σεβασμό φόρο τιμής.
Είναι ένα πραγματικό αριστούργημα το «Cobra Kai», που δεν περίμενες ότι θα δεις. Περίμενες ενδεχομένως νοσταλγία, αφέλεια, κλισεδούρες, μια «αρπαχτή» που θα προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί το ένδοξο παρελθόν. Και καταλήγεις να δεις ένα έπος, επεισόδια γύρω στο μισάωρο που δεν μπορείς να σταματήσεις να βλέπεις, χαρακτήρες που επιτέλους ξεδιπλώνονται διότι στην ταινία τότε δεν «πρόλαβαν», μια διαρκή μάχη ανάμεσα στο «καλό» και το «κακό», μόνο που δεν ξέρεις τελικά ποιος είναι ο «καλός» και ποιος ο «κακός» - και δεν μιλάμε μόνο για τους δυο κεντρικούς ήρωες.
Είναι καψούρα πραγματική η σειρά αυτή. Είναι δυο σεζόν που ολοκληρώθηκαν, μια που έρχεται και πιθανότατα και μια τέταρτη που δεν θα αργήσει. Γεμάτη από όλες εκείνες τις αναμνήσεις που μας σημάδεψαν εμάς τους μεγαλύτερους, αλλά και με «πατήματα» για τους πιτσιρικάδες, ώστε να το γνωρίσουν και να το αγαπήσουν. Ίσως η καλύτερη «γέφυρα», ό,τι καλύτερο μπορείς να βρεις, για να περάσεις ποιοτικό χρόνο με το παιδί σου, εξηγώντας του πράγματα όπως το «γουόκμαν», τα σακάκια με τα γυρισμένα μανίκια και γιατί οι άνθρωποι τότε άφηναν «χαίτη» όταν κουρεύονταν...
