Πρέπει να ήμουν 10 ή 11 χρονών όταν το Star Channel έβαζε κάθε βδομάδα –έχω την εντύπωση κάθε Παρασκευή- από μία ταινία James Bond. Το είχα μέσα στο σύστημά μου: Αν δεν έβλεπα από μία ταινία του διάσημου πράκτορα την εβδομάδα δεν ήμουν ο εαυτός μου, όπως και η υπόλοιπη παρέα. Ήταν η εποχή όπου κάθε Παρασκευή μαζευόμασταν σε κάποιο σπίτι από το απόγευμα για να κολλήσουμε στο Nintendo 64 παίζοντας «GoldenEye» και μόλις τελείωνε το βραδινό δελτίο ειδήσεων χωνόμασταν κάτω από τα sleeping bags και περιμέναμε να αρχίσει η ταινία. Όλοι το αποκαλούνε sleepover, εμείς το λέγαμε Bond Night.
Ποτέ δεν κοιτάζαμε ποια ταινία θα βλέπαμε παρά μόνο ότι ήταν James Bond, αν και αυτό ίσως να ίσχυε για μένα που δεν είχα μεγάλη εμπειρία καθώς δεν πρέπει να είχα δει πάνω από πέντε και οι τρεις ήταν με τον Pierce Brosnan (GoldenEye, Tomorrow Never Dies, The World is Not Enough), στο «Goldfinger» με είχε πάρει ο ύπνος ενώ ακόμα θυμάμαι το κλάμα μου λόγω της Tracy στο φινάλε του «On Her Majesty’s Secret Service».
Σε μία από αυτές τις βραδιές λοιπόν λόγω πώρωσης χάσαμε το πρώτο δίλεπτο της ταινίας με το videogame και μόλις το γυρίσαμε στο Star, είδαμε τον Bond (Roger Moore) να «χαριεντίζεται» με μία κοπέλα σε ένα αεροπλάνο. Δευτερόλεπτα αργότερα εκείνη του έβγαλε πιστόλι και ένας μουστακαλής κακός ήρθε για να συνεχίσει την απειλή. Οι δυο τους πάλεψαν και φυσικά στο τέλος ο Bond τον έριξε έξω από το αεροπλάνο. Και τότε συνέβη αυτό:
Μπορεί εν τέλει το James Bond: Moonraker να μην είναι η κορυφαία ταινία του διάσημου πράκτορα ωστόσο είχε ένα στοιχείο που δεν σε έκανε να ξεκολλήσεις. Και αυτό το κάτι ήταν ύψους 2.18, με τεράστιο σαγόνι και μεταλλική κοφτερή οδοντοστοιχία. Ο κακός που πάντα την παθαίνει αλλά με τίποτα δεν πεθαίνει. Τι και αν έπεσαν ερήπια πάνω του, αν προσγειώθηκε σε ενυδρείο παρέα με λευκό καρχαρία, ή έπεσε χωρίς αλεξίπτωτο από αεροπλάνο, εκείνος πάντα έβρισκε τον τρόπο να επιβιώσει. Είναι από τα πέντε κορυφαία πρωτοπαλίκαρα κακών της παρακάτω λίστας που βρέθηκαν απέναντι στον Bond και του δυσκόλεψαν όσο τη ζωή ίσως περισσότερο και από ότι οι βασικοί του αντίπαλοι.
Πριν στους παρουσιάσω ωστόσο ρίξε μια ματιά στο παρακάτω άλμπουμ με τα πρωτοπαλίκαρα που θα μπορούσαν να είναι στην πεντάδα αλλά έχασαν τη συμμετοχή στο νήμα:
Jaws του Richard Kiel (The Spy Who Loved Me, Moonraker)
Μας έδειξε δύο εντελώς διαφορετικά πρόσωπα στις δυο ταινίες που τον είδαμε απέναντι στον Bond. Σίγουρα τον προσέχεις για το επιβλητικό του παρουσιαστικό, το τεράστιο σαγόνι και τα κοφτερά του δόντια με τα οποία επέλεγε να εξοντώνει τους στόχους του, βασικά στοιχεία τα οποία του χάριζαν μεροκάματο τόσο από τον Stromberg στο «The Spy Who Loved Me», όσο και από τον Hugo Drax στο «Moonraker».
Ξεχωρίζει γιατί: Εδώ που τα λέμε άλλος κακός που να έχει συμμετάσχει σε πάνω από μία ταινία του franchise πέραν του Blofeld δεν υπάρχει οπότε και μόνο αυτό μας του δίνει πόντους στην προτίμησή μας, ακόμα και αν απεδείχθη γκαφατζής ολκής στο «Moonraker». Στο τέλος πήγε με το μέρος του Bond και μάλλον ησύχασε.
Xenia Onatopp της Famke Janssen (GoldenEye)
Ποιος την είδε και δεν του ξύπνησε τα πιο ζωώδη ένστικτα στο GoldenEye. Ρωσίδα (υποτίθεται) δολοφόνος που δρούσε για λογαριασμό του άλλοτε κολλητού του Bond, Alec Trevelyan και ξεπάστρευε κόσμο με όποιο τρόπο μπορούσε. Ακόμα και με… ιεραποστολικό.
Ξεχωρίζει γιατί: Ένα τέτοιο «όπλο» δεν το ξεχνάς εύκολα. Ο Bond όμως επειδή είναι ο 007 και οι ορμές του έχουν περιορισμούς, ήξερε πώς να ξεκολλήσει από πάνω της. Και όταν το έκανε, εκείν κόλλησε κάπου αλλού. Πάνω σε ένα δέντρο.
Baron Samedi του Geoffrey Holder (Live and Let Die)
Στην πρώτη απόπειρα του Roger Moore ως 007, ο διάσημος πράκτορας είχε να αντιμετωπίσει πολλά πρωτοπαλίκαρα που του έστελνε κατά διαστήματα ο Mr. Big ή αλλιώς Kananga. Ωστόσο όταν μιλάμε για μια ταινία γύρω από τις κάρτες ταρό και τα βουντού δεν υπάρχει κάποιος χαρακτηριστικότερος από τον Baron Samedi.
Ξεχωρίζει γιατί: Δεν παλεύει πολύ μαζί του και όταν το κάνουν ο καβγάς λήγει γρήγορα και ολίγον τι άδοξα για τον Βαρόνο των βουντού. Παρόλα αυτά η παρουσία του καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας, το ανατριχιαστικό-σαρδόνιο γέλιο του, το γεγονός ότι βρίσκεται πάντα ένα βήμα μπροστά από όλους και κυρίως ότι δεν πεθαίνει με τίποτα του δίνουν επάξια θέση στη λίστα.
Mr. Hinx του Dave Bautista (Spectre)
Είναι ίσως ό,τι χρειαζόταν ο Bond για να «ματώσει» στην τελευταία περιπέτειά του μέχρι το «No Time to Die» το οποίο ακόμα περιμένουμε. Ο brutal Mr. Hinx δεν έχει συναίσθημα, δεν φοβάται, δεν έχει περιορισμούς. Θέλει μόνο να φέρει εις πέρας την αποστολή του και θα το κάνει ο κόσμος να χαλάσει.
Ξεχωρίζει γιατί: Είναι ίσως ο απόλυτος συνδυασμός τριών διάσημων δολοφόνων (δύο από το Bond franchise και ενός από το Game of Thrones). Έχει την επιβλητικότητα και το θράσος του Jaws, την αποφασιστηκότητα και απολεσματικότητα του Red Grant (From Russia with Love) και κυρίως την αδίστακτη προσωπικότητα αλλά και δολοφονική κίνηση-ξεμάτιασμα του Sir Gregor Clegane. Έπεσε και αυτός άδοξα, αλλά πρόλαβε να κάνει αρκετή ζημιά στο πρωτοπαλίκαρο της ΜΙ6.
Oddjob του Harold Sakata (Goldfinger)
Είναι ίσως ο πιο τέλειος χαρακτήρας για έναν τέτοιο ρόλο. Μετρημένος δεν μιλάει σχεδόν καθόλου, κάνει ό,τι του ζητήσει το αφεντικό και σε τρομάζει μόνο και μόνο με την σιγή των ματιών του. Άμα χρειαστεί να κάνει και ένα show off εκφοβισμού ωστόσο, όπως το να λιώσει ένα μπαλάκι του golf με το ένα του χέρι, δεν θα πει και όχι.
Ξεχωρίζει γιατί: Στο ξύλο και τη δύναμη ο Bond δεν έχει καμία τύχη καθώς κοτζάμ ράβδο χρυσού του πέταξε και εκείνος δεν κουνήθηκε χιλιοστό, ούτε και πόνεσε -ευτυχώς για τον Bond υπάρχει και η ηλεκτροπληξία-. Παρόλα αυτά η δολοφονική κίνηση κατατεθέν, το πέταγμα αλά φρίσμπι του καπέλου είναι κάτι που θα τον χαρακτηρίζει για πάντα, ακόμα και αν αποφασίσουν να κάνουν reboot τον χαρακτήρα του σε μελλοντική ταινία Bond.
