Υπάρχουν αυτοί που θεωρούν τον Κόλιν Φάρελ ταλαντούχο ηθοποιό. Υπάρχουν αυτοί που τον θεωρούν μέτριο και αυτοί που τον θεωρούν «μυρωδιά». Και υπάρχουμε κι εμείς που πιστεύουμε ότι είναι ο μοναδικός ηθοποιός που δεν ερμηνεύει με τα μάτια, με την γενικότερη έκφραση του προσώπου, με την κινησιολογία ή το χαμόγελό του, αλλά με τα φρύδια του. Σαν να έχει έναν Ρατατούη μέσα στα μαλλιά του που κινεί τα φρύδια του με αόρατα νήματα. Ο Κόλιν Φάρελ όταν πονάει, σηκώνει τα φρύδια. Το ίδιο κάνει όταν ερωτεύεται, όταν κλαίει, όταν γελάει, όταν κάνει σεξ, όταν έχει αγωνία ή όταν παλεύει για τη ζωή του. Τα εκφραστικά και ερμηνευτικά του φρύδια κλέβουν την παράσταση, δίνουν έμφαση, δίνουν πόνο, έχουν δική τους προσωπικότητα, μαγνητίζουν το βλέμμα σου, σε κάνουν να μην μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω τους.
Στα δικά μου μάτια (και όχι φρύδια), ο Κόλιν Φάρελ, ανήκει σε ένα μικρό και επίλεκτο γκρουπ απατεώνων ηθοποιών, οι οποίοι με κάποιον τρόπο έχουν κάνει μεγάλη ή μεγαλύτερη καριέρα: ο Νίκολας Κέιτζ, ο Τσάνινγκ Τέιτουμ, ο Τζέραλντ Μπάτλερ, ο Άστον Κούτσερ και ο Κρις Πάιν (με τον οποίον θα ασχοληθώ προσεχώς) είναι επίλεκτα μέλη αυτής της «Συμμορίας των Απατεώνων Ηθοποιών». Ξέρω ότι πολλοί θα διαφωνήσετε, θα πείτε π.χ. ότι ο Νίκολας Κέιτζ πήρε Όσκαρ στο «Leaving Las Vegas» - ισχύει, αυτό πληρώνουμε μέχρι σήμερα. Ότι ο Τέιτουμ ήταν καλός εκεί ή ο Κούτσερ αλλού.
Συγνώμη, αλλά δεν αλλάζω γνώμη. Όπως δεν αλλάζω και για τον Κόλιν Φάρελ, επειδή στην «Αποστολή στη Μπριζ» ή στους «7 ψυχοπαθείς» ήταν καλός ή δεν ήταν κακός: ένας τύπος που έχει ασελγήσει πάνω στο «Miami Vice» και την «Ολική Επαναφορά», με άλλα λόγια ένας άνθρωπος που επαγγέλεται ηθοποιός, αλλά μας έχει κάνει να νοσταλγήσουμε τις υποκριτικές ικανότητες του Ντον Τζόνσον και του Άρνολντ Σβαρτζενένγκερ, δεν θα έπρεπε να δηλώνει ηθοποιός, αλλά να έχει την ευθυξία, την ανθρωπιά και το φιλότιμο να αλλάξει επάγγελμα.
Για να προλάβω κάποιους που ετοιμάζονται να γράψουν «για τη συγκλονιστική του ερμηνεία στον υπέροχο Αστακό του καταπληκτικού Λάνθιμου», να πω ότι δεν έχω δει τον «Αστακό» και καμία άλλη ταινία του Λάνθιμου, διότι έκανα κάποτε το λάθος να δω τον «Κυνόδοντα». Τιμώ τον Γιώργο Λάνθιμο και τα όσα έχει καταφέρει στη διεθνή του καριέρα, αλλά δεν είναι του γούστου μου. Επίσης για όσους ετοιμάζονται να μου τρίψουν στη μούρη τα βραβεία που πήρε ο Κόλιν Φάρελ, τη Χρυσή Σφαίρα ξερωγώ το 2009 ή αυτά για τα οποία προτάθηκε στην καριέρα του, να σαν ενημερώσω ότι δεν μου καίγεται καρφάκι, ότι οι γνώμες του κοινού και των κριτικών αρκετές φορές δεν συναντιώνται ούτε κατά λάθος και ότι ποτέ στη ζωή μου δεν πορεύτηκα με βάση τις κριτικές των «ειδικών» ή δεν μου άρεσε παραπάνω ή λιγότερο μια ταινία που είδα, επειδή την αποθέωσαν ή την έκραξαν οι κριτικοί κινηματογράφου.
Αλλά το θέμα μας εδώ πέρα, δεν είναι οι υποκριτικές ικανότητες του Κόλιν Φάρελ ή τα βραβεία του ή οι ταινίες που έχει παίξει, αλλά τα μαγευτικά του φρύδια. Αυτά που έκλεισαν τα 44 - 22 χρόνια το κάθε φρύδι. Αυτά που του δίνουν δουλειά τόσα χρόνια και θα του δίνουν για άλλα τόσα, διότι θα γίνουν πιο λευκά, πιο παχιά, πιο σεβάσμια, θα περικλείουν μια σοφία και μια Οσκαρική αρχοντιά όσο μεγαλώνει /νουν. Αυτά που μπορούν να μιλάνε μόνα τους με ατζέντηδες και εταιρείες παραγωγής, να υπογράφουν συμβόλαια χωρίς να ρωτήσουν τον κάτοχό τους, που μπορούν να πάνε σε πάρτυ ή να συμμετάσχουν σε animation ταινίες, να διασκεδάζουν παιδάκια στα πάρτι αν ακυρώσει την τελευταία στιγμή ο κλόουν.
